«Το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη ποτέ, αλλά ήταν φοβερό και οι Εβραίοι το άξιζαν!»: Οι αρνητές του Ολοκαυτώματος και η ταινία ‘Denial’ (2016)
Για όσους τον ξέρουν, ο Dr Nicholas Terry είναι ένας σύγχρονος ήρωας των ψηφιακών καιρών του 21ου αιώνα μας. Ο νεαρός Αγγλος καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Exeter, με ειδικότητα στις σπουδές του Β’ΠΠ και του Ολοκαυτώματος, κάνει ένα τιτάνιο έργο εδώ και πολλά χρόνια, και μάλλον δύσκολα μπορεί να βρεθεί άλλος διανοούμενος που να μπορεί να συγκριθεί μαζί του, στην Αγγλία σίγουρα, ίσως και παγκοσμίως. Είναι ο άνθρωπος που παρακολουθεί κάθε προσπάθεια των ‘αναθεωρητών‘ -δηλαδή των αρνητών- του Ολοκαυτώματος να βρουν νέα ‘στοιχεία’ (ή να ανακυκλώνουν παλαιότερα με νέες μεθόδους) που να στοιχειοθετούν ότι «το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη», και δεν διστάζει να μπαίνει στον βούρκο τους για να τα αποδομεί και να αποδεικνύει σε όλους πόσο μεγάλοι ψεύτες και πλαστογράφοι είναι. Και αυτό, σε επίπεδο συμβάντος, προσώπου, εγγράφου, μαρτυρίας, τεχνικής λεπτομέρειας, -οτιδήποτε.
– New online generation takes up Holocaust denial, Conspiracy theorists are flocking to outlandish websites, warns lecturer, The Guardian, 22/01/2017
https://www.theguardian.com/world/2017/jan/22/online-conspiracy-theories-feed-holocaust-denial– Holocaust Memorial Day: Why Denouncing Deniers Is More Important Than Ever, The Huffington Post, 27/01/2017
http://www.huffingtonpost.co.uk/entry/holocaust-denial_uk_588a41bbe4b02af0a3d5c594
Σε λίγες μέρες, πρόκειται να κυκλοφορήσεις κι ένα βιβλίο σε επιμέλεια δική του, που βάζει στο στόχαστρο αυτό ακριβώς: την άρνηση του Ολοκαυτώματος.
Ο Dr Terry είναι και άνθρωπος με χιούμορ. Εδώ και χρόνια, έχει σε περίοπτη θέση στο ιστολόγιό του μια ‘πρόκληση προς αρνητές’: Αφορά τις πρώτες φάσεις του Ολοκαυτώματος το 1941-1942, στις ανατολικές περιοχές. Εκεί μεταφέρθηκαν πάνω από 1.400.000 Εβραίοι, οι οποίοι δολοφονήθηκαν όλοι. Οι αρνητές υποστηρίζουν ότι τα στρατόπεδα εκεί ήταν μόνο στρατόπεδα μεταφοράς και όχι στρατόπεδα θανάτου. Αφού λοιπόν οι Εβραίοι ‘απλά μεταφέρθηκαν’, λογικά θα υπάρχουν κάποιοι από το 1,5 εκατομμύριο που τελικά επέζησαν. Ο Dr Terry προσφέρει 4.000$ σε όποιον παρουσιάσει ακλόνητα στοιχεία έστω τεσσάρων κρατουμένων που τελικά δεν πέθαναν. Η πρόκληση στέκει αναπάντητη μέχρι σήμερα, επτά χρόνια μετά.
Οποιος έχει δει την ταινία ‘Denial‘ (2016), με θέμα την δικαστική διαμάχη το 2000, μεταξύ του David Irving απ’τη μια, και της Deborah Lipstadt και του αγγλικού εκδοτικού της οίκου Penguin Books Ltd και τεσσάρων άλλων πωλητών βιβλίων απ’ την άλλη, για το βιβλίο της ‘Denying the Holocaust: The Growing Assault on Truth and Memory‘, εκδόσεις New York Free Press/Penguin, 1993, γνωρίζει ότι η παρανοϊκή θέση «το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη ποτέ, και είναι ψέμα, μύθος, hoax» δεν διαγράφηκε ποτέ από τη δημόσια σφαίρα, παρά την πρόοδο των ιστορικών σπουδών και τα εκατομμύρια των αποδείξεων που έρχονται συνεχώς στο φως. Είχε πάντα οπαδούς από τότε που ξεκίνησε συστηματικά, κατά τη γνώμη μας τη δεκαετία του 1960· βρήκε μεγαλύτερα ακροατήρια στη δεκαετία του 1990, με την εφεύρεση του ίντερνετ και την ανάπτυξη των ηλεκτρονικών μέσων· και ζει μια νέα ζωή, ίσως την μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη στην Ιστορία, τώρα που μιλάμε, εξαιτίας -ως προς το ‘τεχνικό’ κομμάτι- των κοινωνικών δικτύων, και, εξαιτίας, κατά τη γνώμη μας πάλι, της επιτυχίας των τηλεοπτικών σειρών τύπου CSI.
Ναι, ακούγεται παράξενο, αλλά είναι αλήθεια, και αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν όλοι οι μάχιμοι υπερασπιστές της αλήθειας στις ψηφιακές λεωφόρους. Φυσικά, δεν είναι μόνο αυτοί οι δύο λόγοι: Υπάρχει κι ένας τρίτος, διαχρονικός και αδιαμφισβήτητος: Ο αντισημιτισμός και το αντιεβραϊκό μίσος, συνήθως συνδυασμένα με τον θαυμασμό στον εθνικοσοσιαλισμό.
Οι πραγματικοί ιστορικοί συχνά αναφέρονται στο συνονθύλευμα ψευτοϊστορικών, νεοναζί, οπαδών θεωριών συνωμοσίας και απλά ηλίθιων που στεγάζονται κάτω από την ταμπέλα ‘αναθεωρητές/ρεβιζιονιστές/αρνητές του Ολοκαυτώματος‘ με τη λέξη ‘Bewegung‘ (στα γερμανικό ‘κίνημα’). Η λέξη χρησιμοποιείται με συγκεκριμένο σκοπό, αφού ‘Bewegung’ ήταν η λέξη που χρησιμοποιούσαν οι χιτλερικοί του NSDAP για το ‘κίνημά’ τους τη δεκαετία του 1920. Σχηματικά, όποιον ρόλο έπαιζε τη δεκαετία του 1990 η Deborah Lipstadt, απέναντι στο μεγαλύτερο μέχρι τότε ‘Bewegung’ αρνητών, με προεξάρχοντες τότε τον αυτοδίδακτο ιστορικό David Irving, τον Mark Weber με το ψευδοακαδημαϊκό Institute of Historical Review και τον (εβραϊκής καταγωγής) ‘ειδικό’ επί των τεχνικών θεμάτων David Cole, τον ίδιο ακριβώς ρόλο παίζει σήμερα ο Dr Terry απέναντι στους αστοιχείωτους και άμυαλους οπαδούς της Alt-Right, τους memes shitlords και τα τρολ που βρίσκονται κυριολεκτικά κατά χιλιάδες στα σχόλια κάθε σχετικής σημαντικής ανάρτησης με θέμα την άρνηση, λ.χ. πάρτε για παράδειγμα τα σχεδόν 5.000 σχόλια κάτω από το τρέηλερ της ταινίας στο Youtube.
Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Το 1996, ο Irving μήνυσε σε αγγλικό δικαστήριο την Lipstadt και την Penguin, για συκοφαντική δυσφήμιση, διότι τον είχε χαρακτηρίσει, μεταξύ άλλων, ‘αρνητή του ολοκαυτώματος, παραχαράκτη της ιστορίας, ρατσιστή και αντισημίτη‘. Η Lipstadt τον κατηγόρησε ότι διαστρεβλώνει τα ιστορικά στοιχεία για να εξυπηρετήσουν την δική του ιδεολογική ατζέντα, τον αντισημιτισμό του και τις φιλοναζιστικές του πεποιθήσεις. Ο Irving αντέτεινε ότι η (εβραϊκής καταγωγής) Lipstadt είχε ‘συνωμοτήσει’ για να καταστρέψει τη φήμη του και να απειλήσει τον τρόπο που έβγαζε ‘τα προς το ζην του’. Υπόψη, το βιβλίο είχε εκδοθεί το 1993, αλλά ο Irving δεν είχε κάνει μήνυση τότε. Περίμενε μέχρι να εκδοθεί από αγγλικό εκδοτικό οίκο, όπως και έγινε το 1996, και μόνο τότε προχώρησε στη μήνυση. Οι κακές γλώσσες λένε ότι η μήνυση είχε και μια κερδοσκοπική πλευρά, επειδή τότε αντιμετώπιζε πολλά οικονομικά προβλήματα αφού δεν μπορούσε να βρει εκδότη για τα δικά του βιβλία, και είχε ξεκινήσει τον ιδωτικό εκδοτικό οίκο ‘Focal Point’, με χρηματοδότηση από το κοινό, εγχείρημα που δεν πήγε καλά. Αν η μήνυσή του είχε κατατεθεί σε αμερικανικό δικαστήριο, τότε το βάρος της απόδειξης θα έπεφτε στον μηνυτή, ο οποίος θα έπρεπε να αποδείξει όχι μόνο ότι η Lipstadt τον συκοφάντησε και είπε ψέματα, αλλά και ότι το έκανε εσκεμμένα και με πλήρη αδιαφορία για την αλήθεια. Στα βρετανικά δικαστήρια, το βάρος της απόδειξης είναι αντίστροφα: πέφτει στον εναγόμενο, γεγονός που σημαίνει ότι η Lipstadt έπρεπε να αποδείξει ότι οι δηλώσεις της ήταν αληθινές και καλώς χαρακτήρισε τον Irving ‘αρνητή του ολοκαυτώματος, παραχαράκτη της ιστορίας, ρατσιστή και αντισημίτη’. Δεν αναφέρεται στην ταινία, αλλά η Penguin αρνήθηκε εξωδικαστικό διακανονισμό, με τον Irving να ζητάει 500 μόνο λίρες για ηθική βλάβη, τις οποίες θα έδινε σε ίδρυμα παιδιών ΑμΕΑ, όπως είναι, άλλωστε, η μία από τις κόρες του. Με αμοιβαία συμφωνία ενάγοντος και εναγομένου, η υπόθεση κρίθηκε ενώπιον ενός μόνο δικαστή, και όχι από Σώμα Ενόρκων, ενώ ο Irving αποφάσισε να υποστηρίξει την υπόθεση μόνος του, σαν δικηγόρος του εαυτού του, χωρίς άλλους συνηγόρους. Στην τελική του αγόρευση, ο Irving, σε μια στιγμή κούρασης απευθύνθηκε στον δικαστή με την προσφώνηση ‘Mein Fuhrer’. Δεν θα ήταν spoiler, όλοι γνωρίζουν ότι ο Αγγλος αυτοδίδακτος ιστορικός έχασε τελικά την υπόθεση, υπέστη συντριπτική ήττα, κι έτσι με σφραγίδα δικαστηρίου μπορεί κάποιος πλέον να τον αποκαλέσει ‘αρνητή, αντισημίτη, ρατσιστή και φιλοναζί’. Υποχρεώθηκε να πληρώσει εκατομμύρια λίρες για τα έξοδα της δίκης. Οταν το δικαστήριο έμαθε ότι σχεδίαζε να δηλώσει πτώχευση και να κάνει έφεση, τον υποχρέωσε σε άμεση πληρωμή. Το αίτημα για την έφεση δεν έγινε δεκτό.
Ιστορικά, δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι ‘οι Ναζί ήταν οι πρώτοι αρνητές του Ολοκαυτώματος‘. Π.χ. φρόντισαν να καταστρέψουν όλα τα στοιχεία και όλες τις αποδείξεις της δολοφονικής φρενίτιδας μεταξύ 1941-1944 στα ανατολικά κατεχόμενα εδάφη της Πολωνίας και της ΕΣΣΔ (αλλά και στην Σερβία), στα στρατόπεδα Belzec, Sobibor και Treblinka, συμπεριλαμβανομένων των γεγονότων στο Babi Yar, στην επιχείρηση που έμεινε γνωστή ως ‘Aktion 1005‘. Το 1943, σε μια ομιλία του στους στρατηγούς των SS στο Poznan (Posen), ο Reichsfuhrer των SS Heinrich Himmler προειδοποιεί τους υφισταμένους του και τους διατάζει να κρατήσουν μυστική την επιχείρηση εξόντωσης των Εβραίων και να προσέχουν να μην καταγράφεται τίποτε.
Με την πάροδο του χρόνου, δημιουργήθηκε ένας κώδικας. Οι Γερμανοί είχαν μια κωδικοποιημένη γλώσσα, με μια συγκεκριμένη ορολογία, η οποία, μάλιστα εξελισσόταν όσο περνούσε ο καιρός. Ποτέ δεν μίλησαν για ‘εξόντωση’ ή ‘θανάτωση’. Στα έγγραφά τους και σε όλες τις κρατικές και στρατιωτικές διαταγές, πάντοτε μιλούσαν για ‘ειδική μεταχείριση’, ‘ειδική δράση’ ή ‘εκκένωση’ κ.ο.κ. Ενας λόγος για αυτή την πολύ σαφή πολιτική ήταν πως όταν μαθεύτηκε το πρόγραμμα εξόντωσης 70.000 τουλάχιστον ΑμΕΑ ‘Aktion T4‘, υπήρξαν αντιδράσεις και κατακραυγή, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της χώρας, και η ηγεσία των Ναζί δεν ήθελε να επαναληφθούν αυτές και με την ‘Τελική Λύση‘. Λέξεις όπως ‘θάλαμος αερίων’ και ‘θάνατος μέσω δηλητηρίασης’ κ.λπ. ήταν απαγορευμένες και δεν έπρεπε επ’ ουδενί να χρησιμοποιηθούν. Ωστόσο, υπήρξαν κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις σε αυτή την τακτική, κυρίως διότι στην κατασκευή και στην τροφοδοσία των θαλάμων αερίων εμπλέκονταν πολλοί φορείς και άνθρωποι. Ετσι, σε μια επιστολή 29/01/1943, από τον λοχαγό του αρχιτεκτονικού γραφείου των SS Karl Bischoff προς τον συνταγματάρχη των SS Hans Kammler, σχετική με την πρόοδο που είχε σημειωθεί στις εργασίες στο Krematorium II, υπάρχει η λέξη ‘Vergasungskeller‘, η οποία περιγράφει ακριβώς το ‘κελάρι αερίου’, ‘gassing cellar’, δηλαδή έναν ανθρωποκτόνο θάλαμο αερίων. Αυτό ήταν ένα μικρό λάθος που όχι μόνο αποδεικνύει ότι υπήρχε θάλαμος αερίων στο Krema ΙΙ, αλλά ότι ο λοχαγός αρχιτέκτονας Bischoff ήξερε ακριβώς για ποια δουλειά ήταν αυτή η κατασκευή.
Οι Ναζί, λοιπόν, ήταν οι πρώτοι αρνητές του Ολοκαυτώματος. Επειδή αρνήθηκαν ακόμη και στους εαυτούς τους ότι η βιομηχανική εξόντωση εκατομμυρίων θυμάτων ήταν μια πραγματικότητα και συνέβαινε. Ο αρνητισμός εμφανίστηκε ακριβώς την επόμενη μέρα από την λήξη του Β’ΠΠ. Για την πορεία του Bewegung στην Ευρώπη μέχρι τη δίκη Irving-Lipstadt, δεν χρειάζεται να επεκταθούμε ιδιαιτέρως. Τα γεγονότα έχουν καταγραφεί αρκετά ικανοποιητικά από τον Ιό:
«Η άρνηση του Ολοκαυτώματος ως στράτευση σε έναν απροκάλυπτο αντισημιτισμό συνδέεται ιστορικά με τη φιλοναζιστική ακροδεξιά. Στην πορεία ωστόσο της συγκρότησης αυτού του ρεύματος υπήρξαν ορισμένες περιπτώσεις ατόμων αριστερής προέλευσης που υιοθέτησαν τις απόψεις των αρνητιστών ισχυριζόμενοι ότι η αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος δεν συνεπάγεται αυτόματα την πολιτική τους μετατόπιση. Στην πραγματικότητα όμως, όλοι οι ‘αριστεροί’ αρνητιστές σχετίστηκαν στενά με τις νεοναζιστικές ομάδες και τις εκδόσεις τους, ενώ χρησιμοποίησαν στο έπακρο τις διεθνείς τους διασυνδέσεις.
Ο αρνητισμός εμφανίστηκε την επαύριο της λήξης του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και στηρίχθηκε εξαρχής σε ένα αναπόδεικτο αξίωμα: ο εθνικοσοσιαλισμός ουδέποτε επιδίωξε τη συστηματική εξόντωση των Εβραίων, ενώ το Ολοκαύτωμα συνιστά μια γιγαντιαία πολιτικό-οικονομική παραχάραξη της ιστορίας καθοδηγούμενη από το κράτος του Ισραήλ. Στη Γαλλία, οι απόψεις αυτές διατυπώθηκαν για πρώτη φορά προς το τέλος της δεκαετίας του ’40 από τον φιλοναζιστή Μορίς Μπαρντές, ο οποίος υποστήριξε ότι οι νικητές επιβάλλουν τη δική τους εκδοχή για τα γεγονότα και ότι το μοναδικό σφάλμα της Γερμανίας υπήρξε ότι έχασε τον πόλεμο. Περιθωριακές σε μια κοινωνία που διατηρούσε ακόμη έντονα τα αντιφασιστικά ανακλαστικά της, οι θέσεις αυτές θα αποκτούσαν στη Γαλλία μεγαλύτερο ακροατήριο κατά τη δεκαετία του ’50. Στη διαδικασία αυτή σημαντικός υπήρξε ο ρόλος του Πολ Ρασινιέ, παλιού στελέχους του Κομμουνιστικού Κόμματος και κρατούμενου των ναζιστικών στρατοπέδων. Ξεκινώντας από την ‘απομυθοποίηση’ της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο Ρασινιέ προχώρησε στη σταδιακή αμφισβήτηση των δεδομένων του Ολοκαυτώματος: οι θάλαμοι αερίων ήταν λιγότεροι από ό,τι πιστεύεται, τα θύματα της γενοκτονίας δεν έφθασαν ποτέ τα έξι εκατομμύρια, ο πόλεμος υπήρξε αποτέλεσμα συνωμοσίας εμπόρων όπλων και σκοτεινών ομάδων αποτελούμενων από μασόνους και Εβραίους. Σύντομα, ο ‘αριστερός’ Ρασινιέ θα συνδεόταν στενά με τους γαλλικούς και γερμανικούς νεοναζιστικούς κύκλους και τα έντυπά τους. Από το 1955 μάλιστα επέλεξε ως εκδότη του τον Μορίς Μπαρντές, τον άνθρωπο που το 1967 θα εκφωνούσε και τον επικήδειό του.
Η επόμενη φουρνιά αρνητιστών (ο Ελβετός Ζ. Αμοντρίζ, ο Γάλλος Ροκ, κ.ά.) ήταν άτομα συνδεδεμένα εξαρχής με τον ευρωπαϊκό νεοναζισμό. Να ξεχωρίσουμε τον Γερμανό Τις Κριστόφερσεν, έναν παλιό στρατιώτη των Ες-Ες που υπηρέτησε στο Αουσβιτς και μετά τον πόλεμο εμφανίστηκε ως δημοσιογράφος: Το βιβλίο του ‘Το ψέμα του Αουσβιτς’ κυκλοφόρησε το 1973, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και πούλησε ένα με δύο εκατομμύρια αντίτυπα, αποτελώντας την κύρια ‘πηγή’ των μεταγενέστερων αρνητιστών. Λίγο αργότερα θα εμφανιζόταν ο Γάλλος Φορισόν, ειδικός σε θέματα λογοτεχνίας, ο οποίος ομολόγησε κάποτε ότι άρχισε να ασχολείται με τους θαλάμους αερίων μόλις διάβασε το έργο του Ρασινιέ. ‘Αριστερός’ ή ‘απολιτικός’ -κατά δική του πάντοτε δήλωση-. ο Φορισόν έμελλε σύντομα να αποκτήσει φήμη ‘εμπειρογνώμονα’ και να αποδεχθεί πάμπολλες προσκλήσεις από ακροδεξιά και νεοναζιστικά κόμματα της Γερμανίας, της Ελβετίας και της Σουηδίας.
Αντίστοιχες υπήρξαν οι εκλεκτικές πολιτικές συγγένειες και των λοιπών αρνητιστών που εμφανίστηκαν προς το τέλος της δεκαετίας του ’70: του Αμερικανού Αρθουρ Μπουτς, καθηγητή πληροφορικής, το βιβλίο του οποίου (‘Η απάτη του 20ού αιώνα’, 1976) εκδόθηκε στις ΗΠΑ και κυκλοφόρησε στη Βρετανία από τις εκδόσεις του ‘Εθνικού Μετώπου’ του Γερμανού Βίλχελμ Στέγκλιχ (‘Ο μύθος του Αουσβιτς’, 1979) που συνδέεται άμεσα με τη μεταπολεμική γερμανική ακροδεξιά του Αυστραλού Τζον Μπένετ που ξεκίνησε από το Συμβούλιο Κοινωνικών Δικαιωμάτων της χώρας του για να καταλήξει σύμμαχος της αυστραλιανής ακροδεξιάς του Βρετανού Ρίτσαρντ Χάργουντ, συγγραφέα της μπροσούρας ‘Πέθαναν πράγματι έξι εκατομμύρια;’ (1974), ο οποίος αργότερα ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού του ‘Εθνικού Μετώπου’ του γερμανικής καταγωγής Ερνστ Τσίντελ που εγκαταστάθηκε στον Καναδά, όπου συνεργάστηκε με αντισημιτικά έντυπα και υπήρξε συνιδρυτής της ομάδας ‘Λευκή Δύναμη’. Ο Φορισόν και ο πρώην Ες-Ες Κριστόφερσεν υπήρξαν οι βασικοί μάρτυρες που κάλεσε να τον υπερασπιστούν, όταν κατηγορήθηκε από μια παλιά κρατούμενη ότι ‘διαδίδει ψευδείς πληροφορίες που διαστρεβλώνουν τα ιστορικά γεγονότα’. Εκτός των λοιπών σχετικών δραστηριοτήτων του, ο Τσίντελ είναι και χρηματοδότης των γερμανικών νεοναζιστικών ομάδων.
Η πιο πρόσφατη (αλλά ολιγάριθμη) γενιά αρνητιστών στη Γαλλία και την Ιταλία προέρχεται από τα κινήματα του ’68. Ο Πιερ Γκιγιόμ είναι ο χαρακτηριστικότερος ίσως εκπρόσωπος αυτής της τάσης: γνώρισε από νωρίς τα γραπτά του Ρασινιέ κι αργότερα επηρεάστηκε ιδιαίτερα από το έργο του Φορισόν. Στην ίδια ομάδα μπορεί να ενταχθεί και ο Σερζ Τιόν, καθώς και ο Αλέν Γκιγιονέ. Ο Γκιγιονέ αυτοχαρακτηρίζεται ακροαριστερός αλλά είναι ένας φανατικός αντισημίτης και υπήρξε ο μοναδικός έως σήμερα Γάλλος που καταδικάστηκε για τα κείμενά του σε μη εξαγοράσιμη ποινή φυλάκισης. Στο κλίμα αυτό, η έκδοση του βιβλίου του Ροζέ Γκαροντί από τον οίκο ‘La vieille Taupe’ δεν αποτέλεσε έκπληξη: πρώην ακροαριστερές, οι εκδόσεις αυτές είναι από καιρό βήμα νεοναζιστικών και ρατσιστικών απόψεων».
Αξίζει, όμως, να ρίξουμε μια ματια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Εκεί, λοιπόν, το 1955 ένας ακροδεξιός ρατσιστής, ο Willis Carto ίδρυσε μια σημαντική φασιστική οργάνωση, με το όνομα ‘Liberty Lobby‘. Από την πρώτη στιγμή, και μέχρι την πτώχευσή της το 2001 όταν συγκρούστηκε με το ψευδοακαδημαϊκό Institute of Historical Review του αρνητή Mark Weber που είδαμε προηγουμένως, η Liberty Lobby τασσόταν υπέρ ενός ‘φυλετικά αγνού’ αμερικανικού κράτους, και, ασφαλώς, κατηγορούσε τους Εβραίους για όλα τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι ΗΠΑ και ο κόσμος ολόκληρος. Ο Carto είχε σχέσεις και βρισκόταν πίσω από σχεδόν όλα τα ακροδεξιά σημαντικά μορφώματα των ΗΠΑ, συμπεριλβανομένου και της National Alliance του William Pierce, ο οποίος ήταν καλεσμένος της ναζιστικής συμμορίας Χρυσή Αυγή το 2000, βλ. σχετικά «Ο ακροδεξιός δολοφόνος της Αγγλίδας βουλευτίνας Jo Cox, οι σχέσεις του με την National Alliance του William Pierce κι ένα μυστικό ‘πανευρωπαϊκό συνέδριο’ της Χρυσής Αυγής το 1998»
Η Liberty Lobby άρχισε να δημοσιεύει συστηματικά υλικό άρνησης του Ολοκαυτώματος από το 1969. Ο Carto το 1975 προχώρησε στην έκδοση του ‘Spotlight‘, ένα σκληρό αντισημιτικό ρατσιστικό έντυπο, διοργάνωσε το πρώτο ψευδοακαδημαϊκό ‘συνέδριο’ αρνητών, και αργότερα συνεργάστηκε με το Institute of Historical Review, δημοσιεύοντας θεωρίας συνωμοσίας και ‘ρεβιζιονιστικό’ υλικό, έχοντας πάντα στο στόχαστρο ‘τους Σιωνιστές’. Το 1993 ήρθαν σε ρήξη με τους επικεφαλής του Ινστιτούτου διότι ο Carto, σύμφωνα με την ετυμηγορία της δίκης που έχασε οκτώ χρόνια αργότερα, έκλεβε εν ψυχρώ από τους λογαριασμούς του IHR και επιδιδόταν σε μια σειρά από άλλες απάτες. Οταν το IHR έτρεξε την διαβόητη καμπάνια του ‘Προσφέρουμε 50.000$ σε όποιον μας φέρει αποδείξεις ότι έστω και ένας άνθρωπος δολοφονήθηκε σε θάλαμο αερίων από τους Ναζί‘, και ο επιζών Mel Mermelstein τους πήγε στα δικαστήρια (και δικαιώθηκε) επειδή αθέτησαν τον λόγο τους, ο Carto μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού ‘Radio Free America’ που είχε ιδρύσει στο μεταξύ, βλέποντας ότι η δίκη εξελισσόταν σε Βατερλό, αποφάσισε να προωθήσει μια πιο σκληρή αντισημιτική ατζέντα, και σαν πρώτο βήμα προχώρησε στο να αναλάβει πραξικοπηματικά την διεύθυνση του ψευτοεπιστημονικού περιοδικού του IHR ‘Journal of Historical Review’. Λόγω πολλών άλλων οικονομικών διαφορών με το IHR, της τάξης των δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων, οι πρώην φίλοι και συνεργάτες κατέληξαν στα δικαστήρια, ο Carto έχασε, και για να αποφύγει όλες τις δυσάρεστες επιπτώσεις, κήρυξε πτώχευση σε όλους τους οργανισμούς του. Πρόλαβε όμως να μετονομάσει το ‘Spotlight’ σε ‘American Free Press‘, ένα έντυπο που κυκλοφορεί ακόμα, εκδίδει και ‘βιβλία’ συνωμοσιολογικού και συναφούς περιεχομένου, στην ίδια σκληρή ρατσιστική, αντισημιτική και φασιστική γραμμή, και έχει καταχωρηθεί σαν ‘Hate group’ από το SPLC, ενώ βρίσκεται και στο ραντάρ της ADL
Ο Andrew Anglin με μπλουζάκι της ΧΑ, καλεσμένος στις κιτς γιορτές τους στις Θερμοπύλες, τον Ιούλιο του 2013. Λογικά, μετά ο Μάστορας θα τον πήγε βόλτα, για να πουν μαζί, όπως συνηθίζουν: «Η συναγωγή θα γίνει ένα ωραίο δημόσιο αποχωρητήριο»
Για ποιο λόγο μας ενδιαφέρουν όλα αυτά;