Η ανύπαρκτη και εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη ‘ελληνοσερβική φιλία’ (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #02)
Μια νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Η προηγούμενη πρώτη ενότητα (όπου και μία απαραίτητη σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σχετικά με τη χρήση του όρου ‘η σερβική πλευρά’ και ποιους εννοούμε) βρίσκεται εδώ, ‘Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #01)‘.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά θα βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή.Η σημερινή ενότητα έχει τίτλο: Η ανύπαρκτη και εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη ‘ελληνοσερβική φιλία’
— $$$ Η ανύπαρκτη και εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη ‘ελληνοσερβική φιλία’
«This ‘Greek-Serb friendship’ is a phenomenon of very recent years. Indeed, does anyone remember any reference to such a ‘Greek-Serb friendship’ fifteen years ago? I believe that the ‘Greek-Serb friendship’ is related to the reemergence in Greece, during the last decade, of the old anti-Turkish and anti-Muslim phantasms. […] I often hear from Greek friends, in various versions and variants, the following type of argument: Islam, both Turkish and Albanian encircle Greece. As you know, this argument is not simply accepted by some, but it is a deep-rooted perception. […] It is totally irrational. In my opinion it is a pure phantasm»
– Πηγή: (Ο δημόσια τοποθετημένος ενάντια στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ το 1999) Pierre Vidal-Naquet, Ελευθεροτυπία, 01/07/1999
http://www.greekhelsinki.gr/english/articles/AIM2-7-99.html
Μια μέρα στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι Ελληνες ξύπνησαν και έμαθαν ότι υπήρχε, λέει, μια ‘ελληνοσερβική φιλία’, και μάλιστα «πατροπαράδοτη και από τα βάθη των αιώνων». Μπορεί κανείς πριν το 1990 να μην είχε ακούσει τίποτα σχετικό -άλλωστε μέχρι τότε ονομαζόταν Γιουγκοσλαβία και ουδέποτε γράφτηκε η φράση ‘ελληνογιουγκοσλαβική φιλία’, αφού σκοτωνόμασταν 50 χρόνια για τη Μακεδονία-, όμως η ανύπαρκτη και φανταστική ‘ελληνοσερβική φιλία’ έγινε μια εικονική πραγματικότητα που όμως ήταν βασισμένη σε μια μαζική παράκρουση. Το είχε πει η τηλεόραση. Η φιλία μας κρατούσε από τα αρχαία χρόνια, λέγαν όλοι. Μέσα σε λίγους μήνες, γέμισε η χώρα και σε κάθε δήμο δημιουργήθηκε κι από ένας ‘Σύλλογος Ελληνοσερβικής Φιλίας’, όλοι με ημερομηνία ίδρυσης λίγο πριν ή λίγο μετά το 1992, εκτός βέβαια από τον μεγάλο, τον διακρατικό που ήταν παλαιότερος. Η τηλεόραση έδειξε και τον Κάρατζιτς να βραβεύει με το ανώτατο παράσημο ‘Orden Njegosa’ (‘Μεγαλόσταυρος Νιέγκος Πρώτης Τάξεως του σερβικού έθνους’) έναν τέτοιο Σύλλογο, ξέρετε, εκείνον που ο πρόεδρός του παραδέχτηκε ότι διέρρεε κρυφά σχέδια βομβαρδισμού και άλλα μυστικά του ΝΑΤΟ προς τον Μλάντιτς. Από κοντά η Εκκλησία, τα κόμματα (όλα τα κόμματα), τα ΜΜΕ (όλα τα ΜΜΕ), πολλοί επιχειρηματίες, δικηγόροι, δήμαρχοι και άλλοι παράγοντες. Κάποιοι ιστορικοί μόνο και κάποιοι ξένοι διανοούμενοι απορούσαν και κρυφοχαμογελούσαν: «Που στο καλό βρέθηκε αυτή η ανοησία με την ‘ελληνοσερβική φιλία’, και μας έχουν ζαλίσει όλους, όλη μέρα, κάθε μέρα;»
Οι μοναδικές ‘φιλικές’ στιγμές που είχαμε μέχρι τότε με τους Γιουγκοσλάβους ήταν όταν έρχονταν στον Μακρύγιαλο, στον Πλαταμώνα και στην Ασπροβάλτα για διακοπές το καλοκαίρι και όταν εμείς οι Ελληνες περνούσαμε με το τρένο ατελείωτες ώρες την Γιουγκοσλαβία κατά μήκος πηγαίνοντας στην Ευρώπη. Εκείνοι άφηναν εδώ μάρκα και δηνάρια κι εμείς εκεί μάρκα και δραχμές. Για να μιλήσουμε ωμά και με τη γλώσσα της αλήθειας, «γύφτους» τους ανέβαζαν τους Γιουγκοσλάβους οι Ελληνες, «μίζερους και φτηνιάρηδες» τους κατέβαζαν. Στη Θεσσαλονίκη και στη Βόρεια Ελλάδα γενικότερα, πριν το 1990, το στερεότυπο ήταν «ο Σέρβος πορτοφολάς».
«Γιουγκοσλάβοι οι περισσότεροι πορτοφολάδες». Μόλις τα Χριστούγεννα του 1989, στο καθιερωμένο μήνυμα της Αστυνομίας για την προστασία του κοινού τις μέρες των γιορτών, η ‘Δίωξη Εγκλημάτων Κατά Περιουσίας’ προειδοποιεί το ελληνικό έθνος να προσέχει ιδιαιτέρως τους Γιουγκοσλάβους πορτοφολάδες. Μέσα σε ελάχιστους μήνες, η λέξη ‘Γιουγκοσλάβος’ θα αντικατασταθεί από τη λέξη ‘Σέρβος’, θα κολλήσει και η φράση ‘ορθόδοξα αδέρφια’, και οι Σέρβοι θα γίνουν τα πιο ηθικά και τίμια στοιχεία της Οικουμένης ολόκληρης.
Οι Ελληνες ούτε καν ήξεραν μέχρι το 1990 ότι εντός της Γιουγκοσλαβίας (όπως και εντός της Αλβανίας) υπήρχαν τρεις θρησκείες, Ορθόδοξοι, Καθολικοί και Μουσουλμάνοι. Πολύ περισσότερο, πλην ελαχίστων, δεν ήξεραν καν ότι οι Σέρβοι είναι πιστοί, και μάλιστα Ορθόδοξοι. Εδώ δεν μπορούσαν οι ίδιοι οι Γιουγκοσλάβοι να πουν την διαφορά μεταξύ ενός Καθολικού κι ενός Ορθόδοξου, ή -ακόμα ακριβέστερα- ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΚΑΝ οι ίδιοι τους αν ανήκαν σε κάποια θρησκεία (και, ακόμα χειρότερα, αν ανήκαν σε κάποια εθνική ομάδα)! Και θα ήξεραν οι Ελληνες πόσοι και ποιοι σε εκείνη τη χώρα ήταν βαπτισμένοι και σε ποια θρησκεία; Ή, για να μιλήσουμε για εκείνα που όντως ήξεραν οι Ελληνες, εδώ ο μέσος τηλεθεατής δεν μπορούσε να ξεχωρίσει, ως προς την εθνικότητα, όλους εκείνους τους αθλητές που μετανάστευσαν μαζικά εκεί γύρω στο 1990, δεν ήξερε καν αν ο Σούμποτιτς ήταν Σλοβένος και ο Πάσπαλι Μαυροβούνιος και ο Μπάγιεβιτς Βόσνιος, και θα ήξερε τις λεπτές εθνοθρησκευτικές διαφορές τους; Για να μην μιλήσουμε, επ’ ευκαιρία, και για το αστέρι της Βεργίνας: Πλην ελαχίστων, κυρίως αρχαιολόγων και ιστορικών, ουδείς γνώριζε στην Ελλάδα μέχρι το 1991 ότι ήταν μακεδονικό σύμβολο ή ότι κοσμούσε τη λάρνακα του Φιλίππου που είχε βρεθεί λίγα χρόνια πριν.
Εξοχο απτό υλικό δείγμα της πραγματικής απτής υλικής ‘ελληνοσερβικής φιλίας’, ο αυτοκινητόδρομος, τμήμα Stanicenje έως Pirot (East) στη Δημοκρατία της Σερβίας. Αν τυχόν υπάρχει κάποια απορία για ποιο λόγο αναρτήθηκε αυτή η πινακίδα στα σύνορα με τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, προσέξτε κάτω αριστερά το λογότυπο, κατόπιν δείτε το ποσό, και τέλος το εργοτάξιο στο οποίο κατασκευάστηκε η πινακίδα, εδώ. Οπως γράφει και η Ομάδα Carthago: «Οι μόνοι κερδισμένοι απ’ αυτό το μακελειό στην πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν οι πάσης φύσεως εργολάβοι. Και μόνον αυτοί. Γι’ άλλη μια φορά, τα κέρδη τους βασίστηκαν σε πατροπαράδοτα υλικά: Σε τούβλα συμφέροντος και σε λάσπη μισαλλοδοξίας».
Κι όμως, μέσα σε μια στιγμή τα ‘μάθαμε’ όλα. Ολοι έγιναν ειδικοί σε ό,τι είχε να κάνει με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Ειδικά όταν ξέσπασε ο πόλεμος εκεί, και όταν συνειδητοποιήσαμε ότι οι αντίπαλοι των Σέρβων ήταν ‘Τούρκοι‘ (‘Τούρκοι Βόσνιοι και Τούρκοι Αλβανοί, και λίγο Τούρκοι Σκοπιανοί’), τότε οι Σέρβοι εν μία νυκτί έγιναν φίλοι και αδελφοί, και η υποτιθέμενη ‘φιλία’ μας μάθαμε ότι χανόταν στα βάθη των αιώνων. Κανείς απολύτως δεν άνοιξε ένα βιβλίο Ιστορίας. Ούτε σήμερα έχουν ανοίξει, γι’ αυτό και ταλαιπωρούμαστε ακόμα με ανυπόστατες παράλογες θεωρίες συνωμοσίας με ‘μουσουλμανικά τόξα’ και ‘συνωμοσίες από Γερμανούς, Βατικανό, Αμερικανούς και εβραιοσιωνιστές’. Αν άνοιγαν, θα μάθαιναν πρώτ’ απ’ όλα ότι όχι μόνο ‘ελληνοσερβική φιλία’ δεν υπήρξε ποτέ ιστορικά, αλλά και ότι από τότε που οι Σλάβοι εγκαταστάθηκαν στη Βαλκανική, πάντοτε με τους Σέρβους βρισκόμαστε είτε σε πόλεμο, είτε σε ψυχροπολεμική ανταγωνιστική κατάσταση. Διότι πάντοτε εποφθαλμιούσαν ελληνικά εδάφη και ιδιαίτερα τη Θεσσαλονίκη. Ακόμα και στην Wikipedia σήμερα, το σχετικό λήμμα ‘Greece-Serbia relations’ είναι ένα αστείο κείμενο, που βασίζεται σε φήμες και σε μυθεύματα, και έχει μηδενική ιστορική τεκμηρίωση και μηδέν ιστορικές παραπομπές στο θέμα αυτό.