Στο λιμάνι της Αίγινας αγκυροβόλησε το Πάσχα ένα γιγάντιο σκάφος. Μια ντουζίνα νέοι άνθρωποι κατέβηκαν από αυτό για να φάνε σε παραλιακή ταβέρνα. Ηταν ντυμένοι με πολύχρωμα μοντέρνα ρούχα, γυμνασμένοι και γεμάτοι τατουάζ με γοτθικά γράμματα, σπαθιά και άλλα πολεμοχαρή.

Ο ένας από αυτούς, λίγο πιο κοντός, με ένα τεράστιο πούρο στο στόμα, έμοιαζε ο «αρχηγός» της παρέας.

Καθίσανε α λα ελληνικά και φωνακλάδικα, ο δε αρχηγός ούρλιαζε στο κινητό και απειλούσε το συνομιλητή του να παρουσιαστεί στο τραπέζι σε επτά λεπτά, αλλιώς θα είχε κακά ξεμπερδέματα.

Απέναντι όρθιος στεκόταν ένας μπράβος ντυμένος στα μαύρα, με εμφανές το αλεξίσφαιρο γιλέκο του. Ο κοντός με το πούρο τον φώναξε και του είπε επί λέξει: «Πήγαινε στο σκάφος και φέρε αμέσως εδώ τη Ρωσίδα, είναι μια ψηλή».

Πόσες Ρωσίδες, άραγε, υπήρχαν στο σκάφος, για να χρειαστεί να θυμίσει στον μπράβο ποια ακριβώς να φέρει; Σε λίγο εμφανίστηκε ξανά ο μπράβος με μια κοπέλα κατατρομαγμένη και την… ακούμπησε στο τραπέζι!

Continue Reading →