Ο Τάσος Κωστόπουλος, εκ των φορέων του ‘Ιού‘, σε ένα άρθρο του στο ένθετο ‘Ενθέματα’ της Αυγής, Κυριακή 20 Μαΐου 2012 με τίτλο ‘Το ίχνος του εσωτερικού εχθρού‘. Μπορείτε να το δείτε ή/και να το σχολιάσετε και στο ιστολόγιο των ‘Ενθεμάτων’, κλικ εδώ.
Εργο του Τζορτζ Γκρος.
του Τάσου Κωστόπουλου (περισσότερα…)
Και οι δύο ήταν κάποτε υπαρχηγοί της Χρυσής Αυγής, πρώτα ο Χάρης Κουσουμβρής, και αργότερα ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος. Υπήρξαν συναγωνιστές αλλά και αντίπαλοι, συγκατηγορούμενοι αλλά και αντίδικοι. Για διαφορετικούς λόγους, και οι δύο κάποια στιγμή αποχώρησαν από τη ναζιστική συμμορία. Ο Κουσουμβρής έγραψε βιβλίο, με τίτλο ‘Γκρεμίζοντας το μύθο της Χρυσής Αυγής‘, εκδόσεις Ερεβος, Πειραιάς, 2004 (κλικ εδώ), στο οποίο προχωράει σε αποκαλύψεις για όσα έζησε ‘από μέσα’. Μεταξύ άλλων, διαβάζουμε την απάντηση του ‘αρχηγού’ Νίκου Μιχαλολιάκου στις απορίες του Κουσουμβρή σχετικά με το ποιος χρηματοδούσε κάποιες δραστηριότητες της οργάνωσης:
Εκαναν ‘αρπαχτές’ από τη Νέα Δημοκρατία και από το ΠΑΣΟΚ, και αυτό δεν ήταν μεμπτό, διότι εξυπηρετούσε την ‘ιερότητα’ του αγώνα. Σελίδα 44:
Και σωματοφύλακες του πατρός Πλεύρη σε εκδηλώσεις της ΟΝΝΕΔ.
Την ίδια εποχή, Μάρτιος του 2004, ο Κουσουμβρής έδωσε συνέντευξη στον Στέλιο Βραδέλη, στον ‘Ταχυδρόμο’ της εφημερίδας ‘Τα Νέα’, στην οποία ήταν κάτι παραπάνω από σαφής:
‘Ταχυδρόμος’: Πως συντηρείται οικονομικά η οργάνωση;
Χάρης Κουσουμβρής:Ως ταμίας της ‘Χρυσής Αυγής’΄, είχα τη δυνατότητα να γνωρίζω ότι στο ταμείο δεν είχαμε ποτέ περισσότερα από 300-400 ευρώ. Με τα χρήματα αυτά δεν συντηρείται μια οργάνωση.
‘Ταχυδρόμος’: Τότε ποιος την ενίσχυε;
Χάρης Κουσουμβρής:Το ποιος δεν το ξέρω με σιγουριά. Ξέρω όμως ότι το προεκλογικό μας υλικό για τις ευρωεκλογές είχε έρθει με δελτίο αποστολής από τα γραφεία μεγάλου κόμματος. Στη ‘Χρυσή Αυγή’ μας εκμεταλλεύτηκαν. Υπάρχουμε για να εξυπηρετούμε σκοπιμότητες. (περισσότερα…)
Η Αντα Ψαρρά, εκ των φορέων του “Ιού“, σε ένα σχόλιό της, από τα “Πολιτικά παρασκήνια” της εφημερίδας “Ελευθεροτυπία” της Τετάρτης 22 Ιουνίου 2011, με τίτλο “Ξεχασμένες ευαισθησίες“.
Σκίτσο του Θανάση Πέτρου
Υπάρχουν στιγμές, που πέφτοντας πάνω σε κάποιο από το υλικό που υπάρχει στη διάθεσή μας, σκεφτόμαστε ότι είναι κρίμα κι άδικο να το κρατάμε κάπου, σε κάποιον φάκελο, σε κάποιο αρχείο, ξεχασμένο από όλους (και από εμάς, φυσικά), και να μην το μοιραζόμαστε με όλους τους πιθανούς αναγνώστες του ιστολογίου ή/και τους μελλοντικούς αναγνώστες, που ψάχνουν πληροφορίες στο διαδίκτυο.
Οπως π.χ. αυτή εδώ παρακάτω η φωτογραφία του αγαπημένου όλων των Ελλήνων, για –πόσες; -τέσσερις γενιές τώρα -πέντε γενιές τώρα; -κάπου εκεί.
Χαρείτε, λοιπόν, (και διαδώστε), αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου μας, αυτό το σπάνιο στιγμιότυπο του ήρωα μας, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Για την ιστορία, μόνο, να πούμε ότι το ενσταντανέ είναι από τον Ιούνιο του 1985.
Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, έχοντας ήδη στο ενεργητικό του τις νίκες:
συν τοις άλλοις, προκαλεί, όπως φαίνεται και από την έκφραση του Μητσοτάκουλα στις φωτογραφίες, μεγάλο ντέρτι και καημό στον άνθρωπο που ήθελε να κάνει σκόνη και το ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Δεν τα κατάφερε, και … «[…] τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ, η μοναξιά μου», που λέει και το τραγούδι.
Ή καλύτερα «[…] άναψε το τσιγάρο, δώσμου φωτιά, έχω μεγάλο ντέρτι μες στη καρδιά».
«Αναψε το τσιγάρο, δώσμου φωτιά, έχω μεγάλο ντέρτι μες στη καρδιά»
Μα δεν είναι κρίμα κι άδικο, να κρατάμε αυτή τη φωτογραφία κρυμμένη και ξεχασμένη σε κάποιο ψηφιακό ανήλιαγο υπόγειο 🙂 (περισσότερα…)
Για τις σχέσεις του Κώστα Πλεύρη με το καθεστώς του Μουαμάρ Καντάφι στη Λιβύη, μπορείτε να δείτε στο άρθρο αυτό, με τίτλο ‘Τζαμαχιρία αλά … ελληνικά‘. Ομως, η ιστορία αυτή έχει και μία άλλη πτυχή. Τον Σεπτέμβριο του 1982, λίγο μετά την αναρρίχηση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, με τις αμφιλεγόμενες (αν όχι περίεργες) σχέσεις με τα αραβικά καθεστώτα, το περιοδικό ‘Αντί’ είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο για τις σχέσεις αυτές. Στο άρθρο υπήρχαν και κάποιες αναφορές για
«γενναίες χρηματοδοτήσεις του φασίστα και αντισημίτη Κωνσταντίνου Πλεύρη και διαφόρων λαθροβίων εντύπων, που προπαγάνδιζαν χυδαία και ανεξέλεγκτα τα ‘επιτεύγματα’ των διαφόρων αραβικών εξουσιών».
Κατά την προσφιλή του τακτική, ο ιδρυτής του κόμματος της ‘4ης Αυγούστου’ προχώρησε σε μήνυση εναντίον του περιοδικού (μία ακόμη από τις, προφανώς, εκατοντάδες μηνύσεις του), όπως μπορούμε να δούμε στο απόσπασμα αυτό, από το τεύχος #222, της 7ης Ιανουαρίου 1983:
Το περιοδικό ‘Σχολιαστής’, που εκδιδόταν από το 1983 έως το 1990 ήταν ένα περιοδικό-τομή στο χώρο του ελληνικού τύπου. Μέσω των ρεπορτάζ του περιοδικού και των πολλών υπογραφών από δημοσιογράφους που αρργότερα έγιναν πολύ γνωστοί, οι αναγνώστες του ήρθαν, ίσως για πρώτη φορά, σε επαφή με πολλά καυτά θέματα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της Ελλάδας, και όχι μόνο. Θέματα, πολλές φορές αγνοημένα, αν όχι θέματα-ταμπού. Ενα από αυτά ήταν και η ύπαρξη της μακεδονικής μειονότητας στη Βόρεια Ελλάδα, ένα θέμα, που επί 40 χρόνια, από τη λήξη του Εμφυλίου και μετά, κανείς δεν το άγγιζε. Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 1980, υπό τη διεύθυνση της ομάδας των δημοσιογράφων που αργότερα, μετά το τέλος του ‘Σχολιαστή’, έγιναν γνωστοί ως οι ‘φορείς του Ιού‘ στην εφημερίδα ‘Ελευθεροτυπία’, μια σειρά άρθρων του περιοδικού ανέδειξαν τους «ανύπαρκτους» συμπατριώτες μας. Ενα δημοσίευμα, μάλιστα, παρομοίαζε την περίπτωσή τους με την περίπτωση των Παλαιστινίων, αλλά ενώ για τους τελευταίους γνωρίζαμε σε όλη τη Μεταπολίτευση σχεδόν τα πάντα, για τους πρώτους, που ήταν και εντός συνόρων, κανείς ‘δεν ήξερε’ τίποτε.
Σχολιαστής, τχ #79, Σεπτέμβριος 1989, Δημήτρης Ψαρράς, Οι ανθέλληνες Ελληνες, Οι φάκελοι που δεν καίγονται, Απόρρητο ντοκουμέντο, Επιβουλή κατά της Μακεδονίας
Μία μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία του περιοδικού, στο τεύχος #79, του Σεπτεμβρίου του 1989, ήταν η δημοσίευση μιας ‘απόρρητης έκθεσης’ της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, με τίτλο ‘Επιβουλή κατά της Μακεδονίας‘, και ημερομηνία 16 Φεβρουαρίου 1982.
Αυτό το δημοσίευμα του περιοδικού ‘Σχολιαστής’, με την υπογραφή του Δ.Ψ. (=Δημήτρης Ψαρράς) και με τίτλο ‘Απόρρητο ντοκουμέντο – Οι ανθέλληνες Ελληνες – Οι φάκελοι που δεν καίγονται‘, και με (τον μάλλον ειρωνικό) υπότιτλο ‘Επιβουλές‘, παρουσιάζουμε σήμερα, σε πιστή ανατύπωση από το τεύχος #79, Σεπτέμβριος 1989.
(περισσότερα…)
Ο Ιός γράφει για την ‘τελευταία πληγή του εμφυλίου’. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας στις 21 Νοεμβρίου 1999. Υπάρχει στην ιστοσελίδα του ‘Ιού’, ασφαλώς, -εδώ το πρωτότυπο δημσοίευμα με τις φωτογραφίες
Η πρώτη σελίδα του αφιερώματος. Στο εξώφυλλο, ο Αλεξάνταρ Πόποφσκι, νεαρός μαχητής του ΔΣΕ στον Γράμμο, πολέμησε στο βουνό ως υπασπιστής του Ζαχαριάδη και του Φλωράκη σε ηλικία 16 χρόνων.
Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή τους. Κάποιοι παλιότεροι τους έχουν ξεχάσει. Κάποιοι άλλοι που πολέμησαν μαζί τους δεν θέλουν να τους θυμούνται. Και οι αρχές, με κυνισμό, περιμένουν απλώς να πεθάνουν. Κι όμως, εκείνοι ζουν ακόμα με την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να ξαναδούν τον τόπο που γεννήθηκαν. Είναι οι τελευταίοι πολιτικοί πρόσφυγες που τους αρνούνται ακόμα την ελληνική ιθαγένεια.
Το φετινό φθινόπωρο προγραμματίστηκαν τρία σημαντικά ιστορικά συνέδρια με αντικείμενο τον εμφύλιο πόλεμο. Οι γνωστότεροι έλληνες ιστορικοί έδωσαν τη συμβολή τους σε ένα θέμα που φαίνεται ότι έχει περάσει πλέον στη δικαιοδοσία της επιστήμης τους. Ολες οι σοβαρές εφημερίδες συνέταξαν ειδικά αφιερώματα στα 50 χρόνια από τη λήξη του εμφυλίου. Διασταυρώθηκαν απόψεις και διατυπώθηκαν διαφωνίες, όλοι όμως φαίνεται να συμφώνησαν σε ένα σημείο: ο ελληνικός εμφύλιος είναι μια ιστορία του παρελθόντος.
Και όμως. Ο μισός αυτός αιώνας δεν φαίνεται να είναι αρκετός για να κλείσει και η τελευταία πληγή που άφησε στους επιζήσαντες. Οσες πολιτικές πρωτοβουλίες κι αν έχουν παρθεί για «την άρση των συνεπειών του» (με τελευταία το ομώνυμο νομοθέτημα της συγκυβέρνησης Τζαννετάκη), ο εμφύλιος εξακολουθεί να στερεί από μια ομάδα πολιτών της Ελλάδας το αυτονόητο δικαίωμα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Τους απαγορεύει ακόμα και την απλή ολιγόωρη επίσκεψη στο χωριό που γεννήθηκαν, εκεί που είναι θαμμένοι οι γονείς τους, εκεί που ζουν ακόμα οι συγγενείς τους. Είναι οι τελευταίοι πολιτικοί πρόσφυγες, που ακόμα θεωρούνται «επικίνδυνοι», μόνο και μόνο επειδή πολιτογραφήθηκαν «Μακεδόνες» ή έτυχε να κατάγονται από τα σλαβόφωνα χωριά της ελληνικής Μακεδονίας και επειδή επιμένουν να αρνούνται οποιασδήποτε μορφής δήλωση νομιμοφροσύνης ή εθνικής μεταμέλειας τους ζητά το ελληνικό κράτος.