Η εσωτερική αντιεθνικιστική αντίσταση στη βαρβαρότητα και στο φασισμό και ο Μιλόσεβιτς, ο νεκροθάφτης του σοσιαλισμού (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #05)
Μια νέα σειρά δημοσιεύσεων, μόνο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά να μάθουν τι συνέβη στη Γιουγκοσλαβία στα χρόνια της δεκαετίας του 1990, από τη νέα μας έρευνα με τίτλο ‘Οι ελληνικοί μύθοι για την γιουγκοσλαβική τραγωδία 1991-1995 και οι αλήθειες που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα‘ …
… η οποία απαντά -πιστεύουμε- εις βάθος σε όλες τις πιθανές απορίες και αποδομεί όλα τα ψέματα και τις πλαστογραφίες των ελληνικών ΜΜΕ, των ακροδεξιών θυτών και των απολογητών τους, από δεξιά κι αριστερά.
Η πρώτη ενότητα (όπου και μία απαραίτητη σημείωση, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σχετικά με τη χρήση του όρου ‘η σερβική πλευρά’ και ποιους εννοούμε) βρίσκεται εδώ, ‘Πρόλογος: Οταν ο θύτης παριστάνει το θύμα (Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία #01)‘, ενώ η προηγούμενη και η επόμενη, αντίστοιχα αριστερά και δεξιά επάνω από τον τίτλο της ανάρτησης.
Ολόκληρη η νέα αυτή σειρά θα βρίσκεται κάτω από την κατηγορία ‘Αλήθειες και μύθοι για τη Γιουγκοσλαβία‘. Στο τέλος του κειμένου, υπάρχουν links για όλες τις σχετικές μας έρευνες, νέες και παλαιότερες, και όλα τα κείμενα σχετικά με την σφαγή στη Σρεμπρένιτσα και την ελληνική εμπλοκή.Η σημερινή ενότητα έχει τίτλο: ‘Η εσωτερική αντιεθνικιστική αντίσταση στη βαρβαρότητα και στο φασισμό και ο Μιλόσεβιτς, ο νεκροθάφτης του σοσιαλισμού’
— $$$ Η εσωτερική αντιεθνικιστική αντίσταση στη βαρβαρότητα και στο φασισμό και ο Μιλόσεβιτς, ο νεκροθάφτης του σοσιαλισμού
Ισως ο αναγνώστης έχει ακούσει έναν νέο χρυσαυγίτικο μύθο σύμφωνα με τον οποίο «κανένας Σέρβος δεν λιποτάκτησε όπως λιποτακτούν σήμερα οι Σύριοι λαθρομετανάστες». Εντάξει, από τις χρυσαυγίτικες γραφίδες ξέρουμε όλοι ότι παράγονται μόνο ψέματα, διαστρεβλώσεις και πλαστογραφίες. Στην πραγματικότητα, τόσο στον πρώτο πόλεμο 1991-1995, όσο και στον δεύτερο του Κοσόβου, πολλοί Σέρβοι είχαν αρνηθεί να καταταγούν και πολλές χιλιάδες φυγάδες είχαν βρει καταφύγιο στην Ελλάδα. Στον πόλεμο του Κοσόβου, για τον οποίο υπάρχουν κάποια αποσπασματικά στοιχεία, γνωρίζουμε ότι οι υποθέσεις φυγοστράτων στα στρατιωτικά δικαστήρια ήταν τουλάχιστον 23.000, και, μάλιστα, με την απειλή κάθειρξης 20 ετών «για προδοσία», όπως δημοσιεύτηκε από τη Διεθνή Αμνηστία.
http://www.refworld.org/docid/3ae6a9cdc.html
Για τους πρώτους πολέμους 1991-1995 δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι αριθμοί σχετικά με τους αριθμούς λιποτακτών και φυγοστράτων, όμως γνωρίζουμε τα εξής:
Στην Ελευθεροτυπία, 20/07/1994, είχε δημοσιευτεί ένα άρθρο από την Ελληνική Επιτροπή Υπεράσπισης Λιποτακτών και Ανυπότακτων της πρώην Γιουγκοσλαβίας, με την υπογραφή των Σίσσυ Βωβού, Δημήτρη Σωτηρόπουλου και Γιάννη Φελέκη, με τίτλο ‘Πρώην Γιουγκοσλαβία: Ο μεγαλύτερος στρατός είναι οι λιποτάκτες‘. Μόνο το 24% όσων κλήθηκαν στα όπλα παρουσιάστηκαν. Στο Βελιγράδι το ποσοστό ήταν μόνο 12%. Ο αριθμός όσων αρνήθηκαν να καταταγούν είναι ένας μεγάλος εξαψήφιος αριθμός. Επίσημα στοιχεία δεν υπάρχουν διότι θα ήταν, πρώτον, σαν να παραδέχονται οι μιλιταριστές σωβινιστές εθνικιστές ηγέτες ότι η Σερβία συμμετέχει σε πόλεμο, και δεύτερον, σαν να παραδέχονται την αποτυχία των ‘ιδεών’ τους, πράγμα που θα οδηγούσε σε πνεύμα ηττοπάθειας και τραυματισμού του δήθεν ‘μαχητικού πνεύματος’. Γι’ αυτό, οι στρατιωτικές και πολιτικές αρχές προτιμούσαν να μιλάνε γενικά κι αόριστα για «φυγάδες με οικονομικά κίνητρα» που μετανάστευσαν στο εξωτερικό (κάποιοι τους υπολογίζουν σε 300.000) και να μην λένε κουβέντα για τους ανυπότακτους και τους λιποτάκτες. Στην πραγματικότητα, το κίνημα ενάντια στη στράτευση υπό τα σερβικά και τα σερβοβοσνιακά χρώματα, όπως και οι διαμαρτυρίες εφέδρων, οι μαζικές λιποταξίες και οι αποσκιρτήσεις από τα διάφορα μέτωπα, ήταν μια καθημερινή πραγματικότητα, ειδικά την περίοδο 1991-1993. Οι γονείς των στρατιωτών εισέβαλλαν για διαμαρτυρίες μέσα στο Κοινοβούλιο ενώ έφεδροι που καλούνταν για επανακατάταξη και στρατεύσιμοι που καλούνταν για πρώτη φορά συχνά έκλειναν δρόμους, έκαναν μαζικές διαμαρτυρίες και απεργίες πείνας ενώ υπήρχαν και ολόκληρα χωριά που αρνήθηκαν με μαζική διαμαρτυρία να στρατευθούν στο σύνολό τους. Ενας Σέρβος έφεδρος στο Κνιν (Κράινα) έκλεψε ένα τανκ και το πήγε μέχρι το Βελιγράδι. Το πάρκαρε έξω από την ομοσπονδιακή Βουλή -και δεν ήταν ο μόνος που με ανορθόδοξες μεθόδους ήθελε να δείξει την αντίθεσή του στον πόλεμο. Στο χωριό Τρέζνιεβατς ανακήρυξαν την ‘Πνευματική Δημοκρατία της Πιτσαρίας Ζίτσερ’ (το όνομα της πιτσαρίας του χωριού) και ανάγκασαν με μη βίαια μέσα τις αρχές να ακυρώσουν τη στράτευση, παρότι κάποιοι διώχθηκαν και φυλακίστηκαν. Μια χαρακτηριστική στιγμή του αισθήματος δυσαρέσκειας μεταξύ των Σέρβων εφέδρων ήταν η ανταρσία τριών μεγάλων σωμάτων στρατού στη Μπάνια-Λούκα, επί πολλές μέρες, τον Σεπτέμβριο του 1993. Εκαναν κατάληψη στα κτίρια του επιτελείου και στην τοπική τηλεόραση και ζητούσαν να τιμωρηθούν οι λαθρέμποροι και οι μαυραγορίτες. Αν και δεν ήταν κίνηση σε αντιπολεμική κατεύθυνση, τη δουλειά της την έκανε. Σταμάτησε τον πόλεμο επί δέκα μέρες και ταπείνωσε τους ένστολους γραφειοκράτες, αφού αναγκάστηκαν στο τέλος να διαπραγματευτούν.
Το μεγαλύτερο, όμως, μυστικό των εξουσιοφρενών μιλιταριστών ήταν η τύχη των προσφύγων που έρχονταν στη Σερβία από τις εμπόλεμες περιοχές. Αυτοί, αν και προστατεύονταν από τις διεθνείς συμβάσεις, υποχρεώνονταν να επιστρέφουν στο μέτωπο και στην πρώτη γραμμή του πυρός. Αυτό συνέβαινε χωρίς διακοπή από το 1991 μέχρι και το φθινόπωρο του 1995 και την εθνική εκκαθάριση της Κράινα από τους Κροάτες. Ο στρατός κατοχής του Κάρατζιτς προσπαθούσε να συλλάβει τους άνδρες στρατεύσιμης ηλικίας προτού μπουν με τις οικογένειές του στη Νέα Γιουγκοσλαβία, ενώ οι υπηρεσίες του Μιλόσεβιτς περίμεναν στα τρία σημεία εισόδου στη Σερβία, προχωρούσαν σε συλλήψεις και κατόπιν έστελναν τους πρόσφυγες στις μονάδες του Μλάντιτς. Σημειώθηκαν ύποπτες δολοφονίες από Σέρβους στρατονόμους, ενώ όσοι αρνούνταν, καταδικάζονταν σε τουλάχιστον δέκα χρόνια κάθειρξη. Τα κυβερνητικά ΜΜΕ έδειχαν συνεχώς 500 πρόσφυγες από την πόλη Νις δήθεν ως εθελοντές που έκαναν όλο το μεγάλο ταξίδι μέχρι τη Σερβία μόνο για να ξαναγυρίσουν στο μέτωπο, ενώ ανεξάρτητα ραδιόφωνα και ξένοι ανταποκριτές διαβεβαίωναν ότι στάλθηκαν εκεί με τη βία και με την απειλή φυλακίσεων ή και εκτελεστικών αποσπασμάτων, ακόμα.
Η επόμενη μέρα του Σαράγεβο. Ο τοίχος από το ‘Welcome to Sarajevo’ (η κλασική φωτογραφία του Ron Haviv) βομβαρδισμένος.
Μικρές αριστερές οργανώσεις προσπαθούσαν να τους βοηθήσουν, σύμφωνα με τις αποφάσεις της Ευρωβουλής και του Συμβουλίου της Ευρώπης, οι οποίες όριζαν ότι λιποτάκτες και ανυπότακτοι ήταν ‘προστευόμενα πρόσωπα’. Οι ελληνικές αρχές, βέβαια, με τη βοήθεια της ΚΥΠ και με σερβικές ‘λίστες κατάταξης’ στα χέρια, τους έψαχναν, τους έβρισκαν ή τους απαγόρευαν την είσοδο, και όταν τους συλλάμβαναν, τους έστελναν πακέτο στον Μιλόσεβιτς και στον Κάρατζιτς.
Στην Κροατία, επίσης, υπήρξαν αντιπολεμικά κινήματα που προσπαθούσαν να βρουν το χώρο τους και να απευθυνθούν στην κοινωνία εν μέσω της εθνικιστικής παράνοιας. Π.χ. κάποιοι αναρχικοί, σρκετά φανζίν περιοδικά, οι ‘Μητέρες των Φαντάρων’ που πήγαιναν έξω από τα στρατόπεδα και ζητούσαν τους γιους τους πίσω, πανκ και underground μουσικές κοινότητες που μιλούσαν για συμβίωση, δίκτυα που υποστήριζαν Σέρβους εντός της Κροατίας να μην τους πάρουν τα σπίτια τους οι αρχές και άτυπες οργανώσεις πολιτών που βοηθούσαν λιποτάκτες και φυγόστρατους. Στη Βοσνία, το καλοκαίρι του 1992, σε ένα χωριό κοντά στο Γκόραζντε, συγκινεί ακόμα και σήμερα η ιστορία του Amir Reko ή ‘Makedonac’, ενός Βόσνιου πρώην αξιωματικού του JNA, ο οποίος με τη βοήθεια ενός Σέρβου συναδέλφου του, που διακινδύνεψε τη ζωή του γι’ αυτό, μπόρεσε να περάσει τα σύνορα προς το χωριό του στη Β-Ε, μόνο για να βρει ότι η μητέρα του και άλλα έξι μέλη της οικογένειας του είχαν δολοφονηθεί από Σερβοβοσνιακές δυνάμεις. Και παρά το σοκ, κατόρθωσε να αποτρέψει τη δολοφονία 44 Σέρβων συγχωριανών του από τους συμπολεμιστές του και υφισταμένους τους Βόσνιους που ζητούσαν εκδίκηση για τους δικούς τους νεκρούς -ένα συγκινητικό φιλμάκι με την ιστορία του ‘Μακεδόνα’, και με τους επιζώντες Σέρβους να τον ευχαριστούν για τη ζωή τους 20 χρόνια μετά, εδώ.
Μετά τη λύση της πολιορκίας του Σαράγεβο και την χαλάρωση της ασφυκτικής σερβικής λογοκρισίας, έγιναν, επίσης, γνωστές συγκινητικές ιστορίες Σέρβων κατοίκων που αρνούνταν να φύγουν ή να στρατευτούν και έμεναν στην πόλη, υπερασπιζόμενοι τον πολυεθνικό χαρακτήρα της, και έκρυβαν επί τρία ή τέσσερα χρόνια Κροάτες και μουσουλμάνους γείτονές τους. Σήμερα αυτοί οι Σέρβοι είναι σχεδόν ελεύθεροι να πουν τις ιστορίες τους σαν ‘Obicni heroji’ (‘Ordinary heroes’), όταν με κίνδυνο της ζωής τους έκρυψαν και έσωσαν αλλόθρησκους συμπολίτες τους. Αλλά και το αντίστροφο, πάλι, μετά τη λήξη του πολέμου: Σέρβοι που δεν ήθελαν να υπακούσουν στις εντολές των εθνικιστών του Κάρατζιτς να φύγουν από την πόλη καίγοντας τα πάντα πίσω τους, και κρύβονταν με τη βοήθεια Κροατών και μουσουλμάνων, αφού πλέον καταζητούνταν επειδή θεωρούνταν προδότες· αυτοί οι Σέρβοι και αυτή τους η στάση ήταν ό,τι χειρότερο για τους φασίστες του Πάλε, αφού αποδείκνυε στην πράξη τη δυνατότητα της συμβίωσης με τον ‘άλλο’.
Φυσικά, αποκλείεται ο Ελλην τηλεθεατής να το γνωρίζει αυτό, αλλά υπήρξαν εκατοντάδες χιλιάδες Σερβοβόσνιοι που θεωρούσαν τους Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Μλάντιτς-Σέσελι-σύζυγο Μιλόσεβιτς εγκληματίες και πολεμοκάπηλους φασίστες. Η εγκληματική τους οργάνωση μπορούσε να επιβληθεί και να τους κάνει να σιωπήσουν μόνο με την τρομοκρατία, τις φυλακίσεις και την αναγκαστική στρατολόγηση. Ηταν ένας μικρός εμφύλιος πόλεμος. Το καλοκαίρι του 1995 μεγάλωσε τόσο η απέχθεια στο καθεστώς του Πάλε, ώστε το στράτευμα του Μλάντιτς να έχει μειωθεί από 135.000 σε μόλις 75.000 και οι φαντάροι στην πρώτη γραμμή να καταριούνται πλέον τον Κάρατζιτς. Οι αντιεθνικιστές Σερβοβόσνιοι είχαν δημιουργήσει το ‘Φόρουμ Σέρβων Πολιτών’ της Β-Ε, με τη συμμετοχή μεγάλων προσωπικοτήτων, πολιτικών και διανοούμενων της χώρας, ακόμη και με βετεράνους παρτιζάνους του Β’ΠΠ, με σκοπό όλοι μαζί να καταγγείλουν σαν εγκληματίες και φασίστες τους Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς, Μλάντιτς και Σέσελι. Εκπροσωπούσαν 160.000 με 200.000 Σέρβους που ήθελαν να παραμείνουν στην ενωμένη πολυεθνική Βοσνία και έλεγαν από την πρώτη στιγμή την αλήθεια, απέναντι στη μαύρη προπαγάνδα των τσέτνικ: Πως ο πόλεμος ήταν εισβολή και όχι ‘εμφύλιος’ ή ‘διακοινοτικός’. Στις περιοχές τους είχαν μείνει μόνο δύο ορθόδοξοι ιερείς (ο ένας ήταν μάλιστα στέλεχος και αντιπρόσωπος του Φόρουμ) και η έκκλησή τους στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία να στείλει περισσότερους απορρίφθηκε από τον Πατριάρχη Παύλο και τους μητροπολίτες που είχαν ταχθεί όλοι ανεξαιρέτως υπέρ των φασιστών τσέτνικ. Ο Πατριάρχης διοργάνωνε επίσημες εκκλησιαστικές τελετουργικές πομπές στους δρόμους του Βελιγραδίου, με τιμώμενο πρόσωπο τον αρχιμαφιόζο εγκληματία πολέμου Αρκάν και έστελνε ιερείς να λειτουργήσουν σε όλες τις παραστρατιωτικές μιλίτσιες πριν τις σφαγές αμάχων (θυμηθείτε και την αρχή του γνωστού βίντεο με τους Σκόρπιονς).
