Ο κόσμος σε 360 μοίρες. Το μοναδικό '0% Lies & Errors Free' website. Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας από ένα ιστολόγιο που αγαπάει την έρευνα. Επειδή η αλήθεια είναι μεταδοτική.
Στην ιστορία της δολοφονίας του Σωτήρη Πέτρουλα, πριν 54 χρόνια, σαν σήμερα, υπάρχει ένας χαμένος κρίκος, μεταξύ των όσων συνέβησαν εκείνη τη βραδιά της 21ης Ιουλίου 1965 και όσων γνωρίζει το κοινό σήμερα.. Ο συναγωνιστής του Μάκης Παπούλιας, το 2012, σε μια συνέντευξη στον Νίκο Ξηρουδάκη και στη σειρά εκπομπών με τίτλο: ‘Το Βάθος του Ουρανού είναι κόκκινο’ (βλ. Σωτήρης Πέτρουλας: Συνεντεύξεις & Ντοκουμέντα για τη δολοφονία του αγωνιστή), είχε αναφερθεί στο κομμάτι του παζλ που λείπει.
Ακούστε τον γύρω στο 22.40′ να περιγράφει τη νύχτα της δολοφονίας, ξεκινώντας από την αρχή του συλλαλητηρίου, την πορεία και τα επεισόδια που κατέληξαν στο θάνατο του Πέτρουλα. Ας ακούσουμε τα επόμενα 5 λεπτά:
Οπως σημειώνεται:
– «Με την σεμνότητα που τον διακρίνει, ο συνομιλητής μας περιγράφει και κάποια γεγονότα που δεν είναι σήμερα ευρύτερα γνωστά, όπως ότι κατά σύμπτωση στο ξενοδοχείο ‘ΕΣΠΕΡΙΑ‘, στο σημείο δηλαδή ακριβώς που χτυπήθηκε η πορεία και δολοφονήθηκε ο Πέτρουλας (Σταδίου και Χρήστου Λαδά), είχαν καταλύσει Γάλλοι δημοσιογράφοι του περιοδικού ‘PARIS MATCH‘ οι οποίοι κινηματογράφησαν όλη τη σκηνή. Θα μπορούσε λοιπόν να βρεθεί και ο φυσικός αυτουργός της δολοφονίας –οι ηθικοί και πολιτικοί αυτουργοί ήταν έτσι κι αλλιώς γνωστοί.»
Το βίντεο με την συνέντευξη εικονογραφείται με μια σειρά οπτικά ντοκουμέντα που πρόσφερε ο Μάκης Παπούλιας, απ’ το προσωπικό του αρχείο στην εκπομπή ‘Το Βάθος του Ουρανού είναι κόκκινο’, ενώ δημοσιεύτηκαν κι αλλού με την εξής παράκληση: «επιθυμούμε να τα αναπαράγουν και οι φίλοι και σύντροφοι που έχουν μπλοκ-ιστοσελίδες, [και] τα αναρτούμε σε βίντεο»
Ομως, ανάμεσα σε αυτά τα οπτικά ντοκουμέντα δεν υπήρχαν τα ντοκουμέντα από το Paris Match, ο χαμένος κρίκος για τον οποίο μιλάμε. Ενα στιγμιότυπο από αυτό το υλικό παρουσιάζουμε σήμερα:
Γωνία Σταδίου με Χρήστου Λαδά:
Η χαμένη φωτογραφία από τα επεισόδια στη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα, λήψη από το ξενοδοχείο ‘ΕΣΠΕΡΙΑ’.
Απλά, κάποιες φωτογραφίες προσώπων για τα οποία ενδεχομένως όλοι μας έχουμε διαβάσει αρκετά πράγματα, αλλά η εικόνα τους συχνά μας είναι άγνωστη. Πρόσωπα ιστορικά, κυρίως από τις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα, που έπαιξαν μεγάλο ρόλο στα κοινωνικά κινήματα. Διαπιστώσαμε ότι για πολλά από τα πρόσωπα αυτά δεν κυκλοφορούν οι φωτογραφίες τους, ούτε στις μηχανές αναζήτησης του διαδικτύου, ούτε καν -πολλές φορές- στα ιστορικά βιβλία. Σκεφτήκαμε, λοιπόν, να τις δημοσιεύσουμε, έτσι ώστε οι μορφές τους να γίνουν γνωστές, να συνδυαστούν τα πρόσωπα με τα ονόματα, και -γιατί όχι;- να μείνουν για να χρησιμοποιηθούν στην παγκόσμια εγκυκλοπαίδεια του διαδικτύου.
Από διάφορες πηγές. Εννοείται, κάθε διόρθωση ευπρόσδεκτη.
Για τις περιγραφές, κλικ σε κάθε εικόνα για μεγέθυνση, ενώ, επίσης, υπάρχουν όλες μετά την gallery, με τις λεζάντες τους.
Α. Χαϊτάς
Αβραάμ Μπεναρόγια (ανάμεσα στα δύο παιδάκια) και Συνδικαλιστές του Βόλου, 1921
Κώστας Ζάχος (Δικηγόρος, σοσιαλιστής και εκδότης του Εργάτη Βόλου), δεκαετία του 1920
Κώστας Θέος, δεκαετία του 1920
Κώστας Καστρίτης (Λουκάς Καρλιάφτης)
Κώστας Σπέρας Ο πρώην αναρχικός συνδικαλιστής, δεξιός τραμπούκος στο Εργατικό Κέντρο Αθηνών το 1925, μάρτυρας κατηγορίας κατά του ΚΚΕ για το Μακεδονικό το 1926, απόβλητος του Γ Συνεδρίου της ΓΣΕΕ, εθνικιστής αργότερα και πολλά άλλα.
Λευτέρης Αποστόλου
Μανόλης Μανωλέας, απόστάτης, τη δεκαετία του 1930
Μαρία Σβώλου
Μήτσος Γιωτόπουλος ή Βίττε( Witte), δεκαετία του 1930
Παναγής Δημητράτος (Ιδρυτής της Σοσιαλιστικής Ενωσης Αθηνών)
Παστίας Γιατσόπουλος
Ρόκκος Χοϊδάς (Σοσιαλιστής, στέλεχος του ελληνικού παραρτήματος της Ανατολικής Δημοκρατικής Ομοσπονδίας)
Σάββας Χαϊτόπουλος
Σεραφείμ Μάξιμος
Σεραφείμ Μάξιμος και Παστίας Γιατσόπουλος
Σταύρος Βερούχης
Στέλιος Σκλάβαινας, δεκαετία του 1930
Ωρίων Αλεξάκης
Δημοσθένης Λιγδόπουλος
Μιχάλης Μπεζεντάκος, σε φωτογραφία από την εφημερίδα Ακρόπολις, 06/03/1932
Μιχάλης Μπεζεντάκος (Επάνω πρώτος αριστερά) και 4 άλλοι αρχειομαρξιστές, δεκαετία του 1920.
Από φυλλάδιο του Παλλαϊκού Μετώπου, 1935: Αη-Στράτης, Βουλευτής Χαλκογιάννης (αριστερά) και ο κόκκινος δήμαρχος Καβάλας και στέλεχος του ΚΚΕ Παρτσαλίδης (δεξιά)
Στο καράβι για τον Αη-Στράτη – Κώστας Βάρναλης (πρώτη σειρά με τον μπερέ), Δημήτρης Γληνός, Λουκάς Καρλιάφτης ή Κώστας Καστρίτης (μεσαία σειρά, 1ος αριστερά), 1935.
Η ηθοποιός Νίτσα Βιτσώρη-Τσαγανέα ήταν στέλεχος των τροτσκιστών και σύζυγος Βιτσιώρη! Από το βιβλίο του Κώστα Καστρίτη ‘ Ιστορία του μπολσεβικισμού-τροτσκισμού στην Ελλάδα Μέρος Α+Β, εκδόσεις Εργατική Πρωτοπορεία, κάπου στη δεκαετία του 1970 ή 1980.ΣΕΛ-112-113 –
Ο Παντελής Πουλιόπουλος το 1919: Φωτογραφία με χειρόγραφη αφιέρωση στον αδελφό του
Γιάννης Ταμτάκος τη δεκαετία του 1950.
Γιώργης Σιάντος: Την εποχή που επέστρεψε από το μέτωπο της Μικράς Ασίας Περίπου 1922-1925
Κώστας Βάρναλης και Δημήτρης Γληνός, 1934
Αναμνηστική φωτό με Σοσιαλιστές Συνδικαλιστές από πολλές χώρες του κόσμου: Αρχές του αιώνα (;)
Ακροναυπλία Κρατούμενοι, 1937
Ακροναυπλία [Πηγή: Αρχειολόγιο ΑΣΚΙ]
Παρτσαλίδης κά [Πηγή: Αρχειολόγιο ΑΣΚΙ]
Σοσιαλιστικό Κόμμα, ΕΤΣΕΔ Ελληνικό Τμήμα (ποιας;) Διεθνούς
Γενική Συνέλευση στο Μεταλλωρυχείον Λαυρίου, Ιούλιος 1926
Μάιος 1936, Θεσσαλονίκη: Εδώ εδολοφονήθη μια εργάτρια, Η Αναστασία Καρανικόλα
Σύνθημα στον τοίχο από εργάτες: Κάτω ο Μεταξάς Κάτω ο Σκυλακάκης, Ιούλιος 1936.
Φάκελος στην Ασφάλεια (για τα ηγετικά στελέχη).
Κώστας Κολιγιάννης
Δημήτρης Βλαντάς
Λεωνίδας Στρίγκος
Γιάννης Ιωαννίδης νεαρός
Απόστολος Γκρόζος, 1937
Δημήτρης Παρτσαλίδης ή Μόας
Γεώργιος Βοντίσιος ή Γούσιας
Μάνια Ζαχαριάδη
Κοινοβουλευτική ομάδα από το ‘Παλλαϊκό Μέτωπο’, 1936: Στέλιος Σκλάβαινας, Μήτσος Παρτσαλίδης, Γιώργος Σιάντος κά.
Σύμφωνα με το Χρονικό του εκδοτικού οίκου, Εκδόσεις Γκοβόστης, το πρώτο βιβλίο σε μονοτονικό ήταν το 1951: Μανόλης Τριανταφυλλίδης και Κώστας Γκοβόστης.
Α. Χαϊτάς
Αβραάμ Μπεναρόγια (ανάμεσα στα δύο παιδάκια) και Συνδικαλιστές του Βόλου, 1921
17 Αυγούστου 1944. Το μπλόκο της Κοκκινιάς. Από τις τέσσερις οργανώσεις του ΕΑΜ στον Πειραιά, το ΕΑΜ Κοκκινιάς ήταν η πιο δυνατή και η πιο μαζική. Εξι μήνες προσπαθούσαν Γερμανοί και ταγμασφαλήτες να πατήσουν πόδι, από το πρώτο μπλόκο, τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς, το προσπαθούσαν, όμως ο οργανωμένος λαός με τα φρουραρχεία του ΕΛΑΣ τους απωθούσαν συνεχώς. Ετσι, χρειάστηκε μεγάλη προετοιμασία από τους Ναζί και τους συνεργάτες τους, και συγκέντρωση μεγάλης δύναμης πυρός εκείνη τη μέρα του Αυγούστου για να καταφέρουν οι υποτακτικοί του Walter Schimana (Βάλτερ Σιμάνα) να πατήσουν πόδι στην Κοκκινιά.
# Αυτή η φωτογραφία δείχνει μια μονάδα των Ταγμάτων Ασφαλείας Αθηνών με τους διοικητές τους Ιωάννη Πλυτζανόπουλο και Γ. Σγούρο:
1944: Γερμανοτσολιάδες, Ιωάννης Πλυτζανόπουλος, Γ. Σγούρος και πιθανόν Θ. Σγούρος (Μπέμπης) πιθανόν πριν το μπλόκο στην Κοκκινιά.
Διόλου απίθανο να εικονίζονται οι συγκεκριμένοι άνδρες του Βάλτερ Σιμάνα που αιμοτοκύλισαν τη συνοικία εκείνη τη μέρα του Αυγούστου του 1944. Αντιμετώπισαν αντίσταση, όμως.
# Ενα από τα φρουραρχεία του ΕΛΑΣ στις 17 Αυγούστου 1944. Μια ταράτσα στην οδό Κυδωνιών (σημερινή Πέτρου Ράλλη). ΕΛΑΣίτες που αμύνονται στήνουν μυδράλλιο.
Φωτογραφία ντοκουμέντο: Μια ταράτσα στην οδό Κυδωνιών (σημερινή Πέτρου Ράλλη). ΕΛΑΣίτες στήνουν μυδράλλιο έτοιμοι να αμυνθούν.
[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου –ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες].
Μια αναδρομή, για ιστορικούς λόγους, στις κινητοποιήσεις της Μεταπολίτευσης, μεταξύ 1976 και 2000 -ως γνωστόν, μετά κυριάρχησε το ίντερνετ και από κει και μετά, λίγο-πολύ όλα βρίσκονται στο διαδίκτυο. Συμπεριλαμβάνονται οι περισσότερες από τις μεγάλες διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις, όπως και πολλές συγκρούσεις με τα ΜΑΤ (αλλά και τις αύρες της εποχής) και όλες τις άλλες ‘υποδιευθύνσεις αποκατάστασης τάξεως’. Επίσης, οι πρώτες εμφανίσεις των λεγόμενων ‘αγανακτισμένων πολιτών’, που ήταν συχνά φασίστες και χρυσαβγίτες που κρύβονταν πίσω από τα ΜΑΤ και έδιναν ένα χεράκι όποτε έβρισκαν ευκαιρία.
Οι πανκς τα σπάνε. Πρωτοσέλιδο Οκτώβριος 1984. Επιχειρήσεις Αρετή του Μποσινάκης
Με χρονολογική σειρά:
– Οι μεγάλες απεργίες ενάντια στον ‘Νόμο Λάσκαρη’ (Νόμος 330) τον Μάιο του 1976, συν ο θάνατος τον ίδιο μήνα του μαθητή Σιδέρη Ισιδωρόπουλου συν ο θάνατος της πλανόδιας μικροπωλήτριας (‘ζητιάνα’ τη χαρακτήρισε η επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση) Αναστασίας Τσιβίκα
– Ολοι οι επεισοδιακοί εορτασμοί του Πολυτεχνείου, όπως του 1977, του 1980 με τον θάνατο της Σταματίνας Κανελλοπούλου και του Ιάκωβου Κουμή, το 1991 με τις προηγηθείσες μαθητικές πορείες, τις συμπλοκές και την πολιορκία του ΕΜΠ από αγανακτισμένους φασίστες που εμπόδιζαν την έξοδο και τον εμπρησμό της πρυτανείας του Πολυτεχνείου με τις συλλήψεις περισσότερων από 500 ατόμων, του 1995 με το διάσημο ‘κάψιμο σημαίας’, την άρση του ασύλου στο ΕΜΠ, την εμφάνιση ‘Αγανακτισμένων πολιτών’ και τη σύλληψη οκτώ μελών της ‘Χρυσής Αυγής’ έξω από το ΕΜΠ (αφέθηκαν ελεύθεροι, φυσικά).
– Οι κινητοποιήσεις ενάντια στο Νόμο 815 (και στη Θεσσαλονίκη)
– Οι συγκρούσεις στο Μαρούσι, οι λεγόμενες ‘για τη χαβούζα’
– Οι ‘Επιχειρήσεις Αρετή’ και άλλες προσπάθειες επεμβάσεων στα Εξάρχεια των Μποσινάκη, Τζανάκη, Αρκουδέα
– Η πρώτη και η δεύτερη κατάληψη του Χημείου
– O θάνατος του Μιχάλη Καλτεζά και οι διαδηλώσεις για τη δίκη και την αθώωση του δολοφόνου του Αθανάσιου Μελίστα
– Οι επισκέψεις του Γάλλου φασίστα Ζαν Μαρί Λεπέν και τα επεισόδια στο Caravel
– Οι επισκέψεις Σουλτς, Ντεκλέρκ, Μπους, Κλίντον
– Διάφορα επεισόδια και οδομαχίες σε φοιτητικές εκλογές, στη Βουλή και σε συναυλίες
– Ο εμπρησμός του κτιρίου ‘Κάπα Μαρούση’ με τους τρεις νεκρούς και ο θάνατος του Τούρκου πρόσφυγα Σουλεϊμάν Ακιάρ
– Η δολοφονία Τεμπονέρα
– Οι ιδιωτικοποιήσεις της ΕΑΣ
– Απεργίες καθηγητών για το ΑΣΕΠ και μαθητών για διάφορους νόμους και εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις
– Και τέλος, φτάνοντας στο 1999, οι διαδηλώσεις ενάντια στο ΝΑΤΟ για το Κόσοβο στην Πρεσβεία των ΗΠΑ και στο 2000 με οδομαχίες (για τις οποίες δεν θυμόμαστε το λόγο, αλλά τις βάλαμε κι αυτές).
– Στο τέλος, δυο στιγμιότυπα από την Πλατεία Αριστοτέλους Θεσσαλονίκη, όταν οι ναζί επιχείρησαν να βγουν απ’ τις τρύπες τους, κάποια πρωτοσέλιδα με αίσθηση του σενς οφ χούμορ (νοτ), τα χαρακτηριστικά πανό όπως εκείνα που «Είναι ο Ανθός της Ελληνικής Νεολαίας», και οι δύο σημαντικότερες, ίσως, στιγμές της 40ετίας.
«Ο ανθός της Ελληνικής Νεολαίας», Ιανουάριος 1990, αθώωση Μελίστα..
Παρεμπιπτόντως, μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή που μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι και η εξέλιξη των ενδυματολογικών επιταγών της υπηρεσίας, σχετικά με την αμφίεση και των εξοπλισμό των ΜΑΤ και των άλλων δυνάμεων καταστολής. Από το σκαρπίνι με το παντελόνι καμπάνα στους σημερινούς σιδερόφρακτους Ρόμποκοπ, είναι ενδιαφέρουσα η παρατήρηση των αλλαγών.
Ακολουθούν οι φωτογραφίες, από πολλές και διάφορες πηγές (και από ένα torrent που κυκλοφορούσε αδέσποτο πριν χρόνια). Να σημειώσουμε μόνο πως επειδή ήταν εξαιρετικά δύσκολο να δοθούν πλήρεις περιγραφές και λεζάντες σε τόσες πολλές φωτογραφίες, όποιος θέλει συγκεκριμένες πληροφορίες για κάθε μία απ’ αυτές, θα πρέπει να αρκεστεί στην ονομασία του αρχείου. Κάνοντας click για μεγέθυνση, εμφανίζεται από κάτω το όνομα του αρχείου. Στο πρώτο τμήμα του ονόματος είναι η ημερομηνία (με προσέγγιση μήνα, όπου δεν υπάρχει η ακριβής ημέρα), και στο υπόλοιπο η τοποθεσία (όπου παραλείπεται, εννοείται είναι η Αθήνα), το γεγονός και ίσως λίγες λέξεις-κλειδιά ακόμα.
Τέλος, εννοείται πως σίγουρα θα έχουν γίνει λάθη, ζητάμε συγγνώμη γι’ αυτό, και παρακαλούμε όποιος μπορεί να μας διορθώσει να το κάνει, και όποιος έχει κάποιον λόγο να μην υπάρχει δημόσια κάποια φωτογραφία ας μας ειδοποιήσει με τους γνωστούς τρόπους επικοινωνίας κι εμείς θα την αφαιρέσουμε ευχαρίστως, χωρίς πολλές-πολλές ερωτήσεις. Σαφώς, υπάρχει και η εμπειρία και όσοι ήλθαν σε επαφή μαζί μας έπειτα από τη δημοσίευση αυτού εδώ του ντοκουμέντου, κι αυτοί γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν.
Διαβάσαμε πρόσφατα πως πρόκειται να ανοίξουν τα αρχεία της Ελληνικής Αστυνομίας . Πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη, και ελπίζουμε να κρατήσουν τον λόγο τους. Στο μεταξύ, δημοσιεύουμε μια απόρρητη έκθεση της Γενικής Ασφάλειας, φως φανάρι πως προέκυψε από παρακολουθήσεις, με αντικείμενο εξωκοινοβουλευτικά κόμματα και οργανώσεις της εποχής. Περιγράφονται, όπως θα δείτε, με την σειρά μαοϊκά και μ-λ κόμματα (δυστυχώς λείπουν οι πρώτες σελίδες), τροτσκιστικά κόμματα και οργανώσεις, η Β’ Πανελλαδική, κατόπιν στην ‘Νέα επαναστατική αριστερά’ ο συντάκτης εντάσσει την ΕΟ 17Ν, τον ΕΛΑ, την ομάδα ‘Ιούνης 78’ κ.ο.κ., κατόπιν περνάει σε ‘μηδενιστές’ και αναρχοαυτόνομους, οικολόγους, μέχρι και τις Επιτροπές για τον Στρατό. Δεν του ξέφυγαν του συντάκτη ούτε οι καφετέριες που σύχναζαν οι αναρχικοί (σ. 35), ούτε όσοι έκαναν παρέα με τον Λεωνίδα Χρηστάκη, ούτε όσοι περνούσαν απ’ το βιβλιοπωλείο ‘Ελεύθερος Τύπος’. Στη σελίδα 36 μαθαίνουμε και για μια νέα ‘τάση αναρχικών’, τα φρικιά.
Από τη πρώτη σελίδα. Υποδιεύθυνση Γενικής Ασφάλειας Αθηνών, Υπηρεσία Πληροφοριών
Η έκθεση αυτή χρησιμοποιούνταν μέχρι και τη δεκαετία του 2000, από όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, και αξιοποιήθηκε και στις αρχές της δεκαετίας, όταν οι αξιωματικοί πάσχιζαν να βγάλουν άκρη με τα ιδεολογικά της ‘τρομοκρατίας’, 17Ν κ.λπ. Μέχρι τότε, οι αξιψματικοί της Αστυνομίας δεν είχαν ιδέα για τις διαφορές εντός του εξωκοινοβουλευτικού χώρου: Ολοι κομμουνιστές και αναρχικοί ήταν. Επρεπε να αναλάβει ο Διώτης που είχε περάσει απ’ την ΚΝΕ για να αρχίζουν να καταλαβαίνουν ποια είναι η διαφορά του τροτσκιστή απ’ τον μαοϊκό. (περισσότερα…)
Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Ιού στην Εφημερίδα των Συντακτών, Σάββατο 04/04/2015, με τίτλο ‘Νικόλαος Μιχαλολιάκος;;; Απών! – Ο Φίρερ σχεδιάζει τη «μεγάλη απόδραση»‘, κι εκφράζουμε ένα ευχαριστώ: Στις προτάσεις ‘Διαβάστε/Δείτε/Επισκεφτείτε‘ που συνηθίζει ο Ιός, υπάρχει και η πρόταση-προτροπή να διαβαστεί και το δικό μας βιβλίο, ‘XYZ Contagion, Εννιά συν μία σκηνές από την ιστορία της ελληνικής ακροδεξιάς που ρίχνουν φως στην άγνωστη Χρυσή Αυγή, Η Χρυσή Αυγή, το φασιστικό κρατικοπαρακράτος και οι κρυφές χρηματοδοτήσεις, Μια ακτινογραφία της μεταμφίεσης του ναζιστικού ζόμπι‘, έκδοση XYZ Contagion + Carpe Librum, Θεσσαλονίκη, 2014, ISBN 978-618-81244-6-2, το οποίο έχει εξαντληθεί στην έντυπη μορφή του (ούτως ή άλλως δωρεάν το δίναμε σε όλους όσους μας το ζήτησαν), αλλά κατεβαίνει δωρεάν σε αυτό το λινκ:
http://xyzcontagion.wordpress.com/2014/11/01/e-book-of-9-1-scenes-bibliography/
Το σημείο στο άρθρο του Ιού:
Διαβάστε/Επισκεφθείτε
> XYZ Contagion
«9+1 σκηνές από την ιστορία της ελληνικής ακροδεξιάς που ρίχνουν φως στην άγνωστη Χρυσή Αυγή». (Carpe Librum, Αθήνα 2014).
Ξάφνιασε ο Αρχηγός της Χρυσής Αυγής με την ομιλία του την περασμένη Δευτέρα στη Βουλή. Τέτοια υποστήριξη η κυβέρνηση δεν την έχει εξασφαλίσει ούτε από όλες τις πρώην συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Με γλώσσα κεντρώου ευπατρίδη πολιτικού, ο Νίκος Μιχαλολιάκος ξεκίνησε την αγόρευσή του με ένα πρωτοφανές φιλοκυβερνητικό άνοιγμα: «Είπε ο κ. Τσίπρας, ο κύριος πρωθυπουργός, ότι η χώρα σταματά να είναι μνημονιακή αποικία. Είθε. Αναμένομεν». Και στη συνέχεια ο Μιχαλολιάκος εξύμνησε τις πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης, πιστώνοντάς την μάλιστα με το γεγονός ότι είχε το θάρρος να προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες αναφερόμενος στα νομοσχέδια για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και τις 100 δόσεις.
Με την πολύχρονη εμπειρία του ο βετεράνος ναζιστής φρόντισε να μην περιλάβει στον λόγο του τίποτα επιλήψιμο. Για να μη στενοχωρηθούν όμως και οι φανατικοί οπαδοί του βρήκε τρόπο να τους κλείσει το μάτι. Δήλωσε σταθερός στις απόψεις του, κρυπτόμενος πίσω από τον Αντώνη Σαμαρά: «Προηγουμένως ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας μίλησε για “ορδές λαθρομεταναστών” που έχουν καταλάβει τις πόλεις. Τι παραπάνω είχαμε πει εμείς, που η κυβέρνησή του γι’ αυτά τα λόγια μάς χαρακτήρισε “εγκληματική οργάνωση”;»
Είναι εντυπωσιακή η μεταστροφή του Αρχηγού, ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπόψη του ότι κατά την προεκλογική περίοδο το βασικό σύνθημα της οργάνωσης ήταν «ψηφίστε μας για να φράξουμε τον δρόμο στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί εμείς είμαστε οι μόνοι που δεν έχουμε συνθηκολογήσει με τους προδότες κομμουνιστές».
Βέβαια δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα οξυδερκής για να αντιληφθεί το πού στοχεύει η νέα πολιτική γραμμή της ναζιστικής οργάνωσης. Καταρχάς να ενταχθεί στο λαϊκό «αντιμνημονιακό» μέτωπο και μέσα από αυτό να εξασφαλίσει μια νέα πολιτική νομιμοποίηση. Και σε δεύτερο στάδιο να είναι έτοιμη να εκμεταλλευτεί μέρος της λαϊκής δυσαρέσκειας στην περίπτωση που η κυβέρνηση σκοντάψει.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο ξαφνικός έρωτας της Χρυσής Αυγής για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά σχετίζεται και με κάτι άλλο που απασχολεί έντονα τον Αρχηγό τον τελευταίο καιρό. Φυσικά αναφερόμαστε στην επικείμενη μεγάλη δίκη, από την οποία θα κριθεί το μέλλον και του ίδιου και της οργάνωσής του, τουλάχιστον στο επιχειρησιακό κομμάτι το οποίο ευθύνεται για τις γνωστές εγκληματικές πράξεις.
Μέσα από τα καλά λόγια για την κυβέρνηση ο Μιχαλολιάκος θέλει να δείξει και προς τη Δικαιοσύνη τη νομιμοφροσύνη του, με στόχο να θολώσει την εικόνα του Αρχηγού μιας εγκληματικής οργάνωσης που προβάλλει μέσα από την ογκώδη δικογραφία και περιγράφεται στο βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών.
Στην προσπάθειά του αυτή έχει βρει απρόσμενη βοήθεια από την αμηχανία που εκπέμπει μέχρι σήμερα η κυβερνητική παράταξη και τις αντιφατικές κινήσεις που σημαδεύτηκαν από τις πρωτοβουλίες της προέδρου της Βουλής και άλλων κυβερνητικών στελεχών.
Τα Τάγματα Εφόδου, που σήμερα αρνείται ο Μιχαλολιάκος
Η Χρυσή Αυγή μπροστά στη Δικαιοσύνη. Η κάθαρση σε αναμονή
Το μαχαίρι που περισυνέλεξε ο αστυνομικός μάρτυρας και με το οποίο δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας [Από 2015-11-04-ΕΦΗΜ-ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ – Μαρία Δήμα – Ντοκουμέντο ΕφΣυν Το μαχαίρι της δολοφονίας].
[Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί τη βάση της ομιλίας του Δημήτρη Ψαρρά στην εκδήλωση που διοργάνωσε η συλλογικότητα “Ανήσυχοι Γονείς” στη Νέα Σμύρνη στις 4 Δεκέμβρη 2014. Κρατήσαμε ακέραια τα κατ’ ανάγκην προφορικά του στοιχεία, αλλά το δημοσιεύουμε γιατί αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη μέχρις στιγμής παρέμβαση για την ανάγκη να παρέμβει το αντιφασιστικό κίνημα στην δίκη της Χρυσής Αυγής. Ευχαριστούμε τον Δημήτρη για την παραχώρηση του κειμένου].
Σκίτσο του Θανάση Πέτρου
Το αντιφασιστικό κίνημα και η δίκη της ΧΑ
Τις μέρες αυτές περιμένουμε την απόφαση του συμβουλίου εφετών για την υπόθεση της Χρυσής Αυγής. Ήδη η υπόθεση έχει αργήσει πολύ. Και αν σκεφτεί κανείς ότι το δεκαοκτάμηνο από τις πρώτες προφυλακίσεις ολοκληρώνεται στα τέλη Μαρτίου, γίνεται κατανοητό ότι ο χρόνος που μένει έχει πλέον περιοριστεί ασφυκτικά.
Αυτή η καθυστέρηση δεν είναι ουδέτερη ούτε τυχαία. Είναι σημάδι της δυσκολίας που αντιμετωπίζει η οργανωμένη ελληνική πολιτεία σε όλες τις εκφάνσεις της μπροστά στην πρωτοφανή θεσμική πρόκληση: την αντιμετώπιση δηλαδή ως εγκληματικής οργάνωσης ενός τυπικού πολιτικού κόμματος, το οποίο παίρνει μέρος σε εκλογικές αναμετρήσεις από το 1994, επί είκοσι δηλαδή χρόνια. Η δυσκολία αυτή φτάνει σε όρια παραλογισμού, από τη στιγμή που η εισαγγελία (η οποία στο ισχύον σύστημα λειτουργεί ως ενιαία αρχή) από τη μια μεριά θεωρεί το σύνολο της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χρυσής Αυγής ηγετικά στελέχη της εγκληματικής οργάνωσης, από την άλλη μεριά επιτρέπει τη συμμετοχή της οργάνωσης στις πρόσφατες εκλογές, θεωρώντας την κανονικό και νόμιμο πολιτικό κόμμα.
[Πρωθυστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε την ‘Πολιτική Αναδημοσιεύσεων‘, την οποία, παρακαλούμε διαβάστε την, σε περίπτωση αντιγραφής του άρθρου –ευχαριστούμε. Φυσικά, αναδημοσιεύσεις και reblog, με αναφορά στην πηγή, είναι πάντα ευπρόσδεκτες. Οι σύνδεσμοι προς τις ιστοσελίδες των νεοναζί οδηγούν σε αντίγραφα αυτών· δεν τους χαρίζουμε κλικ και επισκεψιμότητα.].
Μια μάλλον σπάνια -και σίγουρα αναπάντεχη- φωτογραφία από το μεσημέρι της πρώτης μέρας της κατάληψης του Πολυτεχνείου, άρεσε πολύ στους διαδικτυακούς μας φίλους στα κοινωνικά δίκτυα (ίσως γιατί οι συμπολίτες μας έχουν ανάγκη από ελπίδα κι αισιοδοξία -ή ίσως γιατί ακόμα, «επανάσταση που δεν θα μπορώ να χορεύω, δεν θέλω να είμαι μέρος της», όπως είχε πει εκείνη η μεγάλη φυσιογνωμία), κι έτσι σκεφτήκαμε, θα ήταν καλή ιδέα να την ανεβάσουμε στο μπλογκ, ώστε να μείνει -ελπίζουμε- στην παγκόσμια εγκυκλοπαίδεια του ίντερνετ:
Προαύλιο Πολυτεχνείου, μεσημέρι πρώτης μέρας της κατάληψης, Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 1973. Φοιτητές χορεύουν και τραγουδάνε και χτυπάνε παλαμάκια.
Ο στενός συνεργάτης του Μιχαλολιάκου Γιάννης Περδικάρης στο βιβλίο του «Χρυσή Αυγή – Πολιτικός Οδοδείκτης», που το υπογράφει με το ψευδώνυμο Ιων Φιλίππου, αποκαλύπτει τη δολοφονική και παρακρατική δράση των νεοφασιστών
Ενας φίλος που έφυγε από κοντά μας, μας είχε εμπιστευτεί ένα μοναδικό μυστικό. Ενα μαγικό. Ηταν κάτι, και συγκεκριμένα ένα μικρό κομματάκι χαρτί, με μαγικές ιδιότητες. Οπως έλεγε, περνούσε από χέρι σε χέρι επί 70 χρόνια, για να φτάσει τώρα εδώ σε μας και στο μπλογκ μας. Ο μύθος λέει πως όλ’ αυτά τα χρόνια, όποιος τυχερός το είχε το χαρτάκι στην κατοχή του και το κοιτούσε, ανεξάρτητα πόσο στεναχωρημένος ήταν, ανεξάρτητα αν ήταν στα down του και σε κατάθλιψη, πάντα -μα πάντα- αυτό το χαρτάκι θα του έφτιαχνε τη διάθεση, θα τον έκανε να χαμογελάσει (ή να γελάσει) και θα τον γέμιζε αισιοδοξία. Με εγγυημένη απόδοση 100%.
Απίστευτο, σωστά; Πως να πιστέψει κανείς κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι;
Κι όμως, είναι αλήθεια 1.000%, είναι μια πραγματικότητα και μπορούμε να βρούμε δεκάδες μάρτυρες από τους φίλους και τους γνωστούς μας που μπορούν να το επιβεβαιώσουν.
Ομως, πως έφτασε αυτό το χαρτί σε εμάς; Ποια είναι η διαδρομή του; Και ποιες οι μαγικές του ιδιότητες;
Θα πρέπει, πρώτα, να πάμε 70 χρόνια πίσω, μέσα στην Κατοχή, και να θυμηθούμε τα ‘Αετόπουλα’.
Ο Δεκάλογος των Αετόπουλων (1944).
Στα χωριά της ορεινής Ευρυτανίας και όλης της Ελλάδας του 1941-1944, τα παιδιά δεν πήγαιναν σχολείο σ’ όλη τη διάρκεια της Κατοχής. Πολλά απ’ αυτά τα παιδιά κυκλοφορούσαν ξυπόλητα, κρύωναν και βρέχονταν. Και πεινούσαν. Αν η πρώτη προτεραιότητα είναι η επιβίωση, τότε η μόρφωση μάλλον έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Οχι όμως και για τους υπεύθυνους της ΠΕΕΑ και του ΕΑΜ, που μαζί με τον αγώνα ενάντια στον κατακτητή, μαζί με τον αγώνα ενάντια στην πείνα, είχαν στην ίδια υψηλή προτεραιότητα και τη μόρφωση και τη φροντίδα των παιδιών. Ετσι, με πρωτοβουλία της Γραμματείας Παιδείας της ΠΕΕΑ (ξανα)φτιάχτηκαν και (ξανα)λειτούργησαν τα σχολεία σ’ όλη την Ελεύθερη Ελλάδα. Ιδρύθηκαν ακόμη και Παιδικοί Σταθμοί. Στην Ευρυτανία μόνο, λειτούργησαν 35 Παιδικοί Σταθμοί/Παιδικές Χαρές/”Φωλιές για τ’ Αετόπουλα”. Το έργο αυτό των οργανώσεων του ΕΑΜ ήταν πραγματικά τεράστιο. Μπορεί να έκαναν μάθημα στην ύπαιθρο, επειδή τα σχολεία τα είχαν κάψει οι Γερμανοί, μπορεί η διατροφή τους να μην ήταν επαρκής, αλλά οι δάσκαλες σαν την Ναυσικά και την Μαργαρίτα των Αετόπουλων όπως ο Παναγιώτης ή/και ο Καπετάν-Γαρίδας (βλέπε παρακάτω), με την καθοδήγηση μεγάλων παιδαγωγών όπως η Ρόζα Ιμβριώτη, ο Μιχάλης Παπαμαύρος, ο Κώστας Σωτηρίου κ.ά. και υπό την εποπτεία του Γραμματέα Παιδείας της ΠΕΕΑ, καθηγητή Πέτρου Κόκκαλη, έσωσαν αυτά τα παιδιά και τους έδωσαν ελπίδα και μόρφωση και τις βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον. (περισσότερα…)
![Ακροναυπλία [Πηγή: Αρχειολόγιο ΑΣΚΙ]](https://xyzcontagion.com/wp-content/uploads/2017/05/ceb1cf81cf87ceb5ceb9cebfcebbcf8cceb3ceb9cebf-ceb1cf83cebaceb9-ceb1cebacf81cebfcebdceb1cf85cf80cebbceafceb1-003.jpg)
![Παρτσαλίδης κά [Πηγή: Αρχειολόγιο ΑΣΚΙ]](https://xyzcontagion.com/wp-content/uploads/2017/05/ceb1cf81cf87ceb5ceb9cebfcebbcf8cceb3ceb9cebf-ceb1cf83cebaceb9-cf80ceb1cf81cf84cf83ceb1cebbceafceb4ceb7cf82-002.jpg)
![Το μαχαίρι που περισυνέλεξε ο αστυνομικός μάρτυρας και με το οποίο δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας [Από 2015-11-04-ΕΦΗΜ-ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ - Μαρία Δήμα - Ντοκουμέντο ΕφΣυν Το μαχαίρι της δολοφονίας].](https://xyzcontagion.com/wp-content/uploads/2014/09/ceb3ceb9cf8ecf81ceb3cebfcf82-cf81cebfcf85cf80ceb1cebaceb9ceaccf82-cf84cebf-cebcceb1cf87ceb1ceafcf81ceb9-cf80cebfcf85-cf80ceb5cf81ceb9.jpg "Το μαχαίρι που περισυνέλεξε ο αστυνομικός μάρτυρας και με το οποίο δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας")
