Ενα βιβλίο για τον Κώστα Καραγιώργη (Γυφτοδήμο) – Ο άνθρωπος, ο κομμουνιστής, ο δημοσιογράφος, ο αγωνιστής, το εξιλαστήριο θύμα

Comments

1. 

   ΣΑΘ
   30 Μαρτίου 2011 - 17:39

   Έχετε ιδέα πού μπορεί κανείς να αγοράσει αυτό το βιβλίο;

   Ευχαριστώ πολύ.

2. 

   Δημήτρης Παπαδόπουλος
   1 Απριλίου 2011 - 00:06

   Αγαπητές Μαρία και Κατερίνα:Είμαι 55 χρόνων. Θα μου προξενούσε μεγάλο ενδιαφέρον να διαβάσω το βιβλίο, καθόσον απο τα λίγα που γνωρίζω, τον Κώστα Καραγιώργη τον έχω στο μυαλό μου,σαν φώς μέσα σε γκρίζο. Διετέλεσε υποθέτω,το άλλο μισό του Ζαχαριάδη, υποθέτω ότι ο Ζαχαριάδης ήταν αυτός που τον χρησιμοποιούσε.Δέν γνώριζα τίποτε για το τέλος του. Εξάλου είναι σύνηθες σε αρχηγούς του αναστήματος του Ζαχαριάδη,να μήν εμπιστεύονται κανέναν,να αγαπούν μόνο τον εαυτό τους, να εκτελούν ακόμα και τους “αδελφούς” τους, για να θυμηθούμε και τον Κεμάλ. Πολύ θα ήθελα, ακόμη, να σας γνωρίσω. Με αγάπη. Δημήτρης Παπαδόπουλος.

3. 

   Βασιλική Μετατρούλου
   2 Απριλίου 2011 - 14:46

   Αναδημοσίευση από το φόρουμ istoria.forumotion.com με τον τίτλο: Το πρόσφατο βιβλίο της χήρας του Καραγιώργη (Το έφαγε ΚΑΙ ΑΥΤΟ η μαρμάγκα)

4. 

   Βασιλική Μετατρούλου
   4 Απριλίου 2011 - 14:33

   Μαρτυρία της Μαρίας Καραγιώργη, από τον σκηνοθέτη Νίκο Θεοδοσίου:

   http://www.dailymotion.com/video/x6sw4a_yyyyy-yyyyyyyyyy-yyyyyyyy_creation#from=embed

5. 

   Βασιλική Μετατρούλου
   23 Απριλίου 2011 - 19:46

   Συνέντευξη της Μαρίας Καραγιώργη στο “ΒΗΜΑ”, Σάββατο/Κυριακή 23/24 Απριλίου 2011:

   Η χήρα του Κώστα Καραγιώργη μιλάει για τις συνθήκες θανάτου του συζύγου της, πρώην διευθυντή του «Ριζοσπάστη»

   «Ο Περισσός θα βασάνιζε χειρότερα τον Καραγιώργη απ΄ ό,τι ο Ζαχαριάδης»
   Η χήρα του Κώστα Καραγιώργη μιλάει για τις συνθήκες θανάτου του συζύγου της, πρώην διευθυντή του «Ριζοσπάστη»

   – Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο και να αναμοχλεύσετε τόσες δεκαετίες μετά τα τραγικά εκείνα συμβάντα;

   «Το ένιωσα σαν ένα είδος μνημοσύνου για τον Καραγιώργη. Δεν είναι αναμόχλευση, αλλά τώρα μπόρεσα να εκφραστώ με ηρεμία. Η οργή μου και ο θυμός μου δεν ήταν οι καλύτεροι σύμβουλοι για μια νηφάλια καταγραφή. Τώρα πια τα 93 χρόνια μου και η ασθένειά μου καταλάγιασαν την οργή και τον θυμό, αλλά ούτε συγχώρηση δίνω ούτε λησμονιά». – Πότε είδατε για τελευταία φορά τον Κ. Καραγιώργη;

   «Τελευταία φορά στις 31 Δεκεμβρίου 1947, σε ένα σπίτι στην Κυψέλη όπου κρυβόταν. Μόνο για λίγες ώρες κράτησε η συνάντησή μας».

   – Τι σας είχε πει; «Δεν μπορέσαμε να πούμε πολλά γιατί ήρθε το αυτοκίνητο που θα τον παρέδιδε στο κόμμα για να τον προωθήσουν εκτός Αθήνας. Δεν χρειαζόταν να μου πει τίποτε, γιατί ήμουν για όλα ενημερωμένη, μια και ήμουν και η ίδια ενεργό στέλεχος του κόμματος».

   – Διατηρήσατε κάποια στοιχειώδη μορφή επικοινωνίας έκτοτε μαζί του;

   «Απολύτως καμία. Εκείνος στο ένοπλο κομμάτι του αγώνα, εγώ στο πολιτικό».

   – Ζητήσατε ποτέ εξηγήσεις,στοιχεία, απαντήσεις στα ερωτήματά σας από το ΚΚΕ;

   «Ημουν κι εγώ απομονωμένη από το κόμμα γιατί δεν τον αποκήρυξα όταν το κόμμα τον έθεσε υπό κατηγορία και τον καταδίκασε- ουσιαστικά ως “πράκτορα του εχθρού”-, πράγμα που κατέληξε στον θάνατό του. Οταν μετά την πτώση του Ζαχαριάδη, το 1956, έγινε μια “αποκατάσταση” του Καραγιώργη με μισό στόμα, αποκατέστησαν και εμένα- επίσης με μισό στόμα. Ζήτησα και εξηγήσεις και στοιχεία για την καταδίκη και τον θάνατό του, αλλά όλοι απαντούσαν με μισόλογα, μια και ήταν- σχεδόν όλοι – συνυπεύθυνοι για τον θάνατό του. Και όταν ζήτησα τη σορό του για να τη φέρω στην πατρίδα, όλοι δήλωσαν άγνοια και κανένας δεν έφερε την ευθύνη για τίποτε. Οταν όμως ο Ζαχαριάδης τον καταδίκαζε σε θάνατο, όλοι είχαν πει “ναι”! Τα πρακτικά για την όλη “υπόθεση Καραγιώργη”ανακρίσεις, μέθοδοι ανακρίσεων κτλ. – τα κρατούσε το κόμμα και τα κρατά ακόμη. Κάπου θα είναι εδώ φυλαγμένα στα βαθιά υπόγεια του Περισσού».

   – Από το ρουμανικό κράτος ζητήσατε ποτέ επισήμως να σας δοθεί ο φάκελος της υπόθεσής του, τα πρακτικά των ανακρίσεων, τα στοιχεία για τις συνθήκες θανάτου του ή έστω να σας υποδείξουν το μέρος όπου ετάφη;

   «Ζήτησα πολλές φορές μέσω συντρόφων, Ελλήνων και Ρουμάνων, να μου δοθούν ό,τι στοιχεία υπάρχουν (ανακρίσεις, γραπτά του, που είχα πληροφορίες ότι υπάρχουν, συνθήκες θανάτου του), όπως επίσης να μου επιστραφεί η σορός του για να τον θάψω στην Ελλάδα. Επισήμως τα ίδια ζήτησε και ο γιος μου με αίτηση που κατέθεσε στην πρεσβεία της Ρουμανίας στο Ανατολικό Βερολίνο το 1968 ή το 1969, με αριθμό πρωτοκόλλου, σφραγίδες κτλ., και απευθυνόταν στο ρουμανικό υπουργείο Εσωτερικών, στο ρουμανικό κόμμα και στον Τσαουσέσκου προσωπικά! Ακόμη περιμένουμε απάντηση…».

   – Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι ο σύζυγός σας, ένας άριστος γνώστης των εσωκομματικών συνθηκών,αποφάσισε να μιλήσει ανοιχτά για τις διαφωνίες του,κάτι που για τα δεδομένα της εποχής ισοδυναμούσε με πολιτική «αυτοκτονία»;

   «Είναι ακριβώς όπως το λέτε: γνώριζε πολύ καλά τις εσωκομματικές συνθήκες αλλά ο εκρηκτικός χαρακτήρας του δεν μπόρεσε να αντέξει το μέγεθος της καταστροφής που βρήκε τη χώρα μας και τις συνέπειες. Ηταν “αυτοκτονία”, όπως το λέτε, όχι μόνο πολιτική αλλά και ουσιαστική. Αλλωστε η διαφωνία ήταν πολύ παλαιά, από τον καιρό της αποχής από τις εκλογές του 1946. Η δική του θέση, όπως και του Χατζή και άλλων της ΚΕ, ήταν να πά ρουμε μέρος στις εκλογές. Η μοιραία απόφαση για την αποχή ήταν αποκλειστικά του Ζαχαριάδη. Λεπτομέρειες γράφω στα βιβλία μου καθώς έζησα τα γεγονότα από πρώτο χέρι».

   – Ως οξυδερκής πολιτικός και έμπειρο στέλεχος που ήταν μήπως διέβλεπε την πτώση του Ζαχαριάδη και έτσι επέλεξε να διαχωρίσει ανοιχτά τη θέση του;

   «Δεν “διέβλεπε” απλώς την πτώση του Ζαχαριάδη αλλά κατά κάποιον τρόπο την απαιτούσε. Ηξερε πολύ καλά τι σημαίνει το τέλος του εμφυλίου πολέμου με αυτόν τον τρόπο- ήττα, καταστροφή- και τις συνέπειες που θα είχε για τη χώρα μας».

   – Κατηγορήθηκε ότι επιχείρησε να αυτομολήσει στην πρεσβεία της Γιουγκοσλαβίας στο Βουκουρέστι. Πιστεύετε ότι υπήρχε τέτοιο ενδεχόμενο,ότι υπό το καθεστώς της ψυχολογικής πίεσης και τρομοκράτησής του σκέφτηκε πως κάτι τέτοιο θα ήταν ο μόνος τρόπος να σωθεί;

   «Η κατηγορία αυτή είναι φτιαχτή. Μου το βεβαίωσε ακριβώς ο νεαρός που τον είδε να περνάει μπροστά από τη γιουγκοσλαβική πρεσβεία: “Περπατούσε αφηρημένος με το κεφάλι σκυμμένο, πέρασε μπροστά από τη γιουγκοσλαβική πρεσβεία χωρίς να ρίξει μια ματιά”. Και όταν προηγουμένως τον είχαν πιάσει και τον είχαν υπό κράτηση στο σπίτι του κόμματος, διέφυγε διότι δεν άντεξε την αδιανόητη γι΄ αυτόν κράτησή του και περιπλανώμενος σε κατάσταση παραφροσύνης “έδωσε” μια θαυμάσια πρόφαση στους δημίους του». – Από τα στοιχεία που έχετε συλλέξει θεωρείτε ότι ο Καραγιώργης έπεσε θύμα πλεκτάνης με τη συμμετοχή των Ρουμάνων, οι οποίοι είχαν τοποθετήσει δίπλα του πράκτορες ακόμη και στο κελί του ως δήθεν συγκρατουμένους του;

   «Ναι, έτσι που ήταν παραλογισμένος από την όλη σκευωρία για την εξόντωσή του, πράγματι θεώρησε τον δήθεν συγκρατούμενό του Ρουμάνο πραγματικό κρατούμενο.

   Και μέσα στις βασανιστικές ανακρίσεις που του έκαναν και με το εγκεφαλικό τραύμα που τον βασάνιζε- και έτσι εξωστρεφής που ήταν- θεώρησε πως βρήκε κάποιον να μιλάει. Ο πράκτορας βέβαια έκανε τη δουλειά που του ανέθεσαν σωστά…». – Εχετε γράψει ότι η αποκατάστασή του από το ΚΚΕ το 1958 ήταν δειλή και αόριστη. Τι θεωρείτε ότι πρέπει να πράξει ο Περισσός για την πλήρη αποκατάσταση της κομματικής τιμής και υπόληψης του συζύγου σας και γιατί πιστεύετε ότι δεν το έκανε ως σήμερα;

   «Από τον Περισσό αν περίμενα αποκατάσταση, θα πρέπει να ήμουν ή ηλίθια ή βλαμμένη ή τρελή. Ο Περισσός, αν τον είχε στα χέρια του, θα του έκανε όχι μόνο αυτά που του έκανε ο “καλύτερος φίλος” του από το 1924, ο “καρδιακός φίλος” του ο Ζαχαριάδης, αλλά θα επινοούσε ό,τι “καλύτερο” είχε ο Μεσαίωνας για να “τιμωρήσει” τον άτακτο, ανήσυχο και προβληματιζόμενο υπήκοό του. Αλλά για τον Περισσό θα μιλάμε τώρα; Ας μου έδινε όλο το αρχείο που έχει κρυμμένο στα βάθη του μεγάρου του και ας μου έλειπαν αυτά που λέτε για “αποκατάσταση της κομματικής τιμής” και λοιπά- “αστεία πράγματα” για τον Περισσό».

   «ΜΕ ΑΛΥΣΙΔΑ ΛΑΘΩΝ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗΝ ΗΤΤΑ»

   Ο Καραγιώργης διατύπωνε προβληματισμούς και διαφωνίες που κορυφώθηκαν με τη «γραμμή» του Ζαχαριάδη περί συνέχισης της επαναστατικής κρίσης («το όπλο παρά πόδα» κτλ.) μετά την ήττα του ΔΣΕ, ενώ εκείνος είχε ταχθεί υπέρ της συνέχισης του αγώνα με πολιτικά μέσα, όπως υποστήριζε και για τη μετά τον Δεκέμβρη του ΄44 περίοδο. Τις απόψεις αυτές είχε διατυπώσει σε επιστολές του προς το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ αλλά και το ΚΚΣΕ.

   Μετά την 7η Ολομέλεια (Μάιος 1950) ο Καραγιώργης στέλνει στις 6 Ιουνίου 1950 στο ΠΓ του ΚΚΕ ένα κείμενο-«φωτιά» το οποίο χαρακτηρίστηκε «Αντικομματική Λικβινταριστική Πλατφόρμα του Κώστα Γυφτοδήμου (Καραγιώργη)» όπου διατυπώνει τις διαφωνίες του και ασκεί δριμεία κριτική. «Τώρα βλέπω ότι ο Ζαχαριάδης και μέσω των ανθρώπων που ανέδειξε (Ιωαννίδης,Σιάντος κ.ά.) μας οδήγησε στην ήττα την άλλη φορά και τώρα μας οδήγησε ο ίδιος προσωπικά στην ήττα εξίσου με μια ατέλειωτη αλυσίδα λαθών» ανέφερε χαρακτηριστικά.

   Ετσι στις 8 Ιουνίου 1950 τίθεται εκτός κομματικής δραστηριότητας και την επομένη κιόλας (8η Ολομέλεια) καθαιρείται από την Κεντρική Επιτροπή και διαγράφεται από το ΚΚΕ, αφού, όπως κρίθηκε, με την «πλατφόρμα» του «ξερνάει έναν ολόκληρο οχετό ενάντια στο ΚΚΕ και την καθοδήγησή του», παρουσιάζοντας παράλληλα «πολλά ύποπτα και σκοτεινά σημεία», για να ακολουθήσει η φρικτή πορεία προς το τέλος.

   ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΑ «ΜΑΧΑΙΡΩΜΑΤΑ»

   Ο Κώστας Καραγιώργης συνομιλεί με τον επιστήθιο φίλο του, πανίσχυρο τότε γραμματέα του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη (αριστερά) έχοντας ανάμεσά τους τον Βασίλη Μπαρτζιώτα, σε συγκέντρωση το 1945. Μετά το κείμενο-«φωτιά» που απέστειλε στο Πολιτικό Γραφείο το στέλεχος του κόμματος στιγματίστηκε από την καθοδηγητική ομάδα ως «διπρόσωπος και ύπουλος», «ανήθικο, έκφυλο και ηθικά πωρωμένο στοιχείο», με «ύποπτη και προδοτική» στάση

   Οι διαφωνίες ενός «κοσμοπολίτη» κομμουνιστή

   Πολύπλευρη προσωπικότητα, γιατρός το επάγγελμα, ευρυμαθής και πολύγλωσσος (μιλούσε γερμανικά, γαλλικά, αγγλικά και ρωσικά), ο Καραγιώργης ήταν για την εποχή του ένας κοσμοπολίτης. Είχε αέρα μαχητικού διανοουμένου, ανοιχτός και κοινωνικός άνθρωπος, η παρουσία και δράση του οποίου είχε δημιουργήσει μια αίγλη γύρω από το όνομά του. Θεωρείται μια λαμπρή προσωπικότητα του ΚΚΕ, ενώ ως διευθυντής και αρθρογράφος του «Ριζοσπάστη» μετά την απελευθέρωση άφησε εποχή. Υπήρξε στέλεχος του ΔΣΕ ως διοικητής του Κλιμακίου του Γενικού Αρχηγείου Νοτίου Ελλάδας αλλά και υπουργός Πολεμικού Εφοδιασμού της «κυβέρνησης του βουνού». Ο Καραγιώργης στιγματίστηκε για την κριτική και τις διαφωνίες που διατύπωσε ανοιχτά μετά την ήττα του 1949 για τα λάθη που έγιναν. Ο άλλοτε επιστήθιος σύντροφος και φίλος από τα νεανικά χρόνια του Νίκου Ζαχαριάδη δεν δίστασε να αμφισβητήσει τον κραταιό ακόμη γενικό γραμματέα του κόμματος και την περί αυτόν ηγετική ομάδα. Ετσι οδηγήθηκε στην κομματική «πυρά» με το στίγμα του «αντικομματικού» και του «φραξιονιστή», ο οποίος «εκφράζει απόψεις του ταξικού εχθρού», αλλά και ως «διπρόσωπος και ύπουλος», «ανήθικο, έκφυλο και ηθικά πωρωμένο στοιχείο», με «ύποπτη και προδοτική» στάση.

   Στα μπουντρούμια των Ρουμάνων

   Η ειδοποιός διαφορά της υπόθεσης Καραγιώργη από άλλες αντίστοιχες ήταν η μυθιστορηματική τραγικότητά της: μετά την καθαίρεσή του από μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και τη διαγραφή του από το ΚΚΕ τον Ιούνιο του 1950, συνελήφθη αυθημερόν από τους συντρόφους του και με εντολή Ζαχαριάδη τέθηκε σε κατ΄ οίκον περιορισμό στο Βουκουρέστι, όπου βρισκόταν, όπως και η εκτός Ελλάδας κομματική ηγεσία, ενώ μετά την απόδρασή του και υπό καθεστώς αφόρητης ψυχολογικής και συναισθηματικής πίεσης πιάστηκε από «κομματικούς» κοντά στην πρεσβεία της Γιουγκοσλαβίας για να παραδοθεί ακολούθως στο ρουμανικό καθεστώς ως ύποπτος «να περάσει στον ταξικό εχθρό».

   Η κόλαση που ακολούθησε στις ρουμανικές φυλακές, οι ανακρίσεις στις οποίες υπεβλήθη από στελέχη του ΚΚΕ στα μπουντρούμια της Σεκουριτάτε και ο εγκλεισμός του στο κάτεργο του Μαρ τζινένι, ένα συγκρότημα πολιτικών επανορθωτικών φυλακών στην πόλη Πιτέστι, δίχως ποτέ να δικαστεί, τον οδήγησαν στην απόλυτη ψυχολογική και σωματική κατάρρευση και, σε συνδυασμό με τη βαριά φυματίωση από την οποία είχε προσβληθεί, στον θάνατό του, μόνος και αβοήθητος, κατά κάποιους, τον Οκτώβριο του 1954, μια και δεν έχει εξακριβωθεί ακόμη η ακριβής ημερομηνία του θανάτου του! Δεν έγιναν ποτέ γνωστές οι ακριβείς συνθήκες τόσο της κράτησής του (ανακρίσεις, βασανισμοί κτλ.) όσο και οι λεπτομέρειες γύρω από το τραγικό τέλος του. Οι οικείοι του δεν έμαθαν καν πού ετάφη.

   Κραυγή από τη φυλακή: «Με σκοτώνουν!»

   Κάποιες μαρτυρίες συγκρατουμένων του (όπως τις έχει καταγράψει ο Λευτέρης Μαυροειδής ) δίνουν την τραγική διάσταση: «Τον Σεπτέμβριο η κατάστασή του είχε επιδεινωθεί.Κραύγαζε νύχταμέρα.“Με σκοτώνουν” ούρλιαζε ύστερα από κάθε αιμόπτυση». Ενα πρωί ο Καραγιώργης βρέθηκε αναίσθητος και το κρεβάτι του πλημμυρισμένο με αίμα. Οι φύλακες τον μετέφεραν στον θάλαμο των ετοιμοθανάτων, όπου κατέληξε. «Ανάμεσα σε σπασμούς και σύγκρυο παραμιλούσε και έβλεπε οράματα.Τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα και το στόμα του ξερό,ασπρισμένο.“Το παιδί μου…Πού το ΄χουν;Δεν ήρθε…απόψε…Το θέλω το παιδί μου…”.Υστερα απότομα το πρόσωπό του συσπάστηκε, μετά χαλάρωσε και απόμεινε πια ακίνητος.Του σφάλισα τα μάτια».

   Η «αποκατάστασή» του από το κόμμα ήρθε μαζί με εκείνη των Σιάντου και Πλουμπίδη στην 9η Ολομέλεια του 1958, αφού είχε μεσολαβήσει η αποκαθήλωση του Ζαχαριάδη (6η Ολομέλεια, 1956), με την- κοινή και για τους τρεις- διαπίστωση ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να στηρίζει την κατηγορία του προβοκάτορα και χαφιέ που του απέδωσαν ο Ζαχαριάδης και οι συνεργάτες του. Αλλά ως εκεί.

6. 

   1ας
   27 Απριλίου 2011 - 08:04

   Υποστηρίζουμε Ζαχαριάδη.

7. 

   Βασιλική Μετατρούλου
   28 Απριλίου 2011 - 12:52

   Από το “Βήμα”, 27 Απριλίου 2011:

   Ο δημοσιογράφος Κώστας Καραγιώργης

   Ο κ. Χρήστος Πασαλάρης, προσφέρει στο «Βήμα» κάποιες δικές του άγνωστες εν πολλοίς εμπειρίες γύρω από την περιπέτεια του κορυφαίου αυτού δημοσιογράφου της Αριστεράς.

   Το «Βήμα της Κυριακής» δημοσίευσε στις 24 Απριλίου 2011 συνέντευξη της κυρίας Μαρίας Καραγιώργη, χήρας του Κώστα Καραγιώργη, πρώην διευθυντή του Ριζοσπάστη, η οποία επισημαίνει ότι τα 93 χρόνια της και τα προβλήματα υγείας που την ταλαιπωρούν μπορεί να καταλάγιασαν την οργή και τον θυμό της όμως, ούτε συγχώρεση δίνει ούτε λησμονιά, σε όσους ευθύνονται για την εξόντωση του άνδρα της.
   Ο κ. Χρήστος Πασαλάρης, προσφέρει στο «Βήμα» κάποιες δικές του άγνωστες εν πολλοίς εμπειρίες γύρω από την περιπέτεια του κορυφαίου αυτού δημοσιογράφου της Αριστεράς.

   Ποιος ξέρει για πόσα χρόνια ακόμη οι ρουμανικές αρχές αλλά και ο Περισσός θα κρύβουν στα υπόγειά τους μυστικούς φακέλους για το φρικτό τέλος του Κώστα Καραγιώργη, ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ, διευθυντή του «Ριζοσπάστη» κατά τη δραματική διετία 1945-1947 και κορυφαίου δημοσιογράφου.

   Είχα την «τύχη», ως νεαρός συντάκτης του «Ρ» εκείνο τον καιρό, (μαζί με τους Γλέζο, Λιναρδάτο, Δήμου, Τσαλόγλου, Τσουράκη Κ.ά.) να παραστώ μάρτυς της πρώτης περιπέτειας του Καραγιώργη, όπως την περιγράφει η αγαπημένη σύντροφός του Μαρία, στο βιβλίο της που πρόσφατα κυκλοφόρησε.

   Μια νύχτα του Φεβρουαρίου 1946, λίγο μετά την αναχώρηση του Καραγιώργη από τα γραφεία του «Ρ» για το σπίτι του στη Γλυφάδα, επέδραμε στα τυπογραφεία της στοάς Πάππου ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, μας έδιωξε από κοντά του (εγώ ήμουν βοηθός του τότε αρχισυντάκτη Παναγιώτη Πατρίκιου) και διέταξε τον αρχιεργάτη να χαλάσει την πρώτη σελίδα και να στοιχειοθετήσει με τεράστια γράμματα την λέξη ΑΠΟΧΗ. Δηλαδή αποχή από τις εκλογές της 31ης Μαρτίου.

   Ηταν η πρώτη σπίθα του εμφυλίου πολέμου που θα ακολουθούσε σε λίγες μέρες. Είδε το πρωί την εφημερίδα του ο Καραγιώργης (που ο ίδιος είχε ταχθεί εναντίον της αποχής) και τραβούσε τα μαλλιά του. Από την ημέρα εκείνη ο Ζαχαριάδης τον έκανε πέρα και εγκαταστάθηκε στο γραφείο του εκτελώντας αυταρχικά τις έξωθεν εντολές, ερήμην της λοιπής ηγεσίας του Κόμματός του.

   Τις ίδιες μέρες συγκάλεσε την 2η ολομέλεια του ΚΚΕ που σε μυστική παράγραφο των αποφάσεών της υπήρχε η «ντιρεκτίβα» για ένοπλο αγώνα. Ο Ζαχαριάδης μας απαγόρευσε ακόμη και να την διαβάσουμε. Την ίδια μέρα των εκλογών (31 Απριλίου) εξαπέλυσε επίθεση, δια του καπετάν Μπαρούτα (Υψηλάντη), στο Λιτόχωρο που σήμανε την έναρξη του μεγάλου εμφυλίου πολέμου (1946-49).

   Ο Καραγιώργης ερχόταν τυπικά στα γραφεία (Σταδίου – Εδουάρδου Λω) ως την ημέρα που βγήκε στην παρανομία. Κρύφτηκε για λίγες μέρες στο δικό μου σπίτι, στο Παγκράτι, όπου και μου ζήτησε να γίνω επώνυμος αρχισυντάκτης του «Ρ» αφού όλα σχεδόν τα σπουδαία στελέχη είχαν συλληφθεί. Υπήρξα ο τελευταίος αρχισυντάκτης, ως το κλείσιμό του, στα τέλη του 1947. Η Ασφάλεια είχε διαταχθεί να με συλλάβει αλλά αντί για Πασαλάρη πήγε κατά λάθος να συλλάβει τον δεδηλωμένο «εθνικόφρονα» Πασπαλιάρη. Και έτσι πρόλαβα να κρυφτώ ώσπου να με… τσιμπήσει η ΕΣΑ και να με στείλει στη Μακρόνησο… για τα περαιτέρω…

   Εκείνο που δεν ξέρει η αγαπητή Μαρία είναι η ρομπατσίνα που έφαγε ο άνδρας της, δηλαδή βαριά κομματική επίπληξη, όταν ο Ζαχαριάδης την «συνέλαβε» από το παράθυρο του Κόμματος (Σταδίου και Εδουάρδου Λω) να δίνει θερμό αποχαιρετιστήριο φιλί στον άνδρα της, μέρα μεσημέρι στην οδό Σταδίου. Τον είδα από απέναντι. Ο ανώμαλος κομματικός πουριτανισμός του Ακροναυπλιώτη στην αποθέωσή του!…

   Τις ίδιες εκείνες μέρες ο μοιραίος αυτός ηγέτης του ΚΚΕ έγραφε ολοσέλιδο άρθρο στον «Ρ» με τον τίτλο «Υπέρ βωμών και εστιών» κηρύσσοντας τον ένοπλο αγώνα και αμέσως την επομένη αναχωρούσε για την Πράγα (για να πάρει «γραμμή») και εν συνεχεία για το βουνό όπου και ηγήθηκε του «Δημοκρατικού Στρατού» με το γνωστό αιματοκύλισμα.

   Ο Καραγιώργης βγήκε στην παρανομία και εμείς οι νεαροί μαθητές του προσπαθήσαμε να βγάλουμε όπως όπως το «Ρ». Για λίγο εγκαταστήσαμε παράνομο μηχανισμό στη Μαγκουφάνα όπου ερχόταν η Ελλη Παπά (η σύντροφος του Μπελογιάννη) να της δώσω την ύλη για να την πάει στο μυστικό τυπογραφείο. Με τον Κώστα Μάτσικα (πατέρα του εκλεκτού στελέχους σας) ζητήσαμε τότε να βγούμε στο βουνό αλλά η ηγεσία προτιμούσε να πάμε στα ξερονήσια.
   Εκεί, με το πέρασμα του χρόνου και το κορύφωμα του δράματος καταλήξαμε, δυστυχώς όχι όλοι, στον σοφό συλλογισμό του Τάκη Λαζαρίδη: «Ευτυχώς που ηττηθήκαμε, σύντροφοι»!…

8. 

   Βασιλική Μετατρούλου
   29 Απριλίου 2011 - 23:43

   Ο Περικλή Κοροβέσης γράφει για το βιβλίο, στην “Ελυθεροτυπία”, Παρασκευή 22 Απριλίου 2011:

   Η Ιστορία κάνει λάθη;

   του Περικλη Κοροβέση

   Χωρίς να είμαι ιστορικός, έχω το «ψώνιο» της Ιστορίας.

   Και όπως κάθε ερασιτέχνης, ενδιαφέρομαι για τα πάντα, ανεξάρτητα από την εποχή ή τη χώρα. Δηλαδή κάνω το αντίθετο από έναν επαγγελματία ιστορικό, που συγκεντρώνει την έρευνά του σε μία συγκεκριμένη περίοδο της Ιστορίας, εξαντλεί όλη τη σχετική βιβλιογραφία, μελετάει όλα τα υπάρχοντα ντοκουμέντα, τεκμηριώνει τις πληροφορίες του και προσπαθεί να εξηγήσει γιατί ένα ιστορικό γεγονός πήρε αυτή τη μορφή και όχι κάποια άλλη. Γιατί η Ιστορία δεν καθοδηγείται εκ των υστέρων διορθώνοντας τα «λάθη» της, που αυτά πια δεν μπορούν να διορθωθούν, αλλά πρέπει να καταλάβουμε γιατί γινήκαν αυτά τα «λάθη». Ή ακόμα στη συγκεκριμένη εποχή και κοινωνία, οι πρωταγωνιστές μιας σύγκρουσης που καταλήγει σε μια ήττα και σε μια νίκη, μπορούμε να πούμε πως οι νικημένοι έκαναν λάθος και οι νικητές το σωστό; Ερωτήματα που δύσκολα απαντιούνται αν τα προσδιορίσουμε ιστορικά. Ολοι ξέρουμε, εκτός από αυτούς που μπερδεύουν την Ιστορία με τη μυθοπλασία (αυτή δεν χρειάζεται τεκμήρια, η φαντασία αρκεί) πως η Επανάσταση του ’21 συντρίφτηκε στρατιωτικά. Ηταν λάθος Επανάσταση; Και εδώ μπαίνει το ερώτημα για το ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος. Αλλά η τεκμηριωμένη ιστορική απάντηση απορρίπτει αυτό το ερώτημα, γιατί σε τελική ανάλυση είναι ηθικής τάξης. Στην Ιστορία δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Υπάρχει μόνο το ερώτημα γιατί έγινε όπως έγινε (τετελεσμένο γεγονός) και ποια είναι η εξήγησή του. Και σε αυτή την εξήγηση παιδευόμαστε όλοι. Η ημιμάθεια δίνει απαντήσεις. Η αμάθεια που θέλει να ξεπεράσει τον εαυτό της θέτει ερωτήματα ξανά και ξανά. Οταν διαβάζω σοφούς ιστορικούς, π.χ. Σ. Ασδραχά, που είναι ειδήμονες στα θέματά τους, κάθε φράση είναι διατυπωμένη με εξαιρετική προσοχή, σε αντίθεση με τους μυθοπλάστες που θεωρούν κάθε μεγαλόστομη μπούρδα που λένε, εθνική αλήθεια. Ηθικόν δίδαγμα: Πριν μιλήσουμε για την Ιστορία, ας διαβάσουμε και κανέναν ιστορικό.

   Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις ήταν το συγκινητικό βιβλίο της Μαρίας Καραγιώργη και της Κατερίνας Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου για τον Κώστα Καραγιώργη. Για τους νεότερους να πούμε δυο λόγια για την προσωπικότητα του Καραγιώργη, που παρά τη μεγάλη ιστορική του προσφορά στο Κομμουνιστικό Κίνημα της Ελλάδας, εκτελέστηκε από τους συντρόφους του στη Ρουμανία το 1955 (;). Η Μαρία που αφηγείται την ιστορία του, ήταν η γυναίκα του. Ο Καραγιώργης από τα εφηβικά του χρόνια οργανώθηκε στη νεολαία του κόμματος και παρέμεινε πιστός στο ΚΚΕ μέχρι τον βίαιο θάνατό του. Αφού πέρασε από πολλές εξορίες και φυλακές, έγινε διευθυντής του «Ριζοσπάστη» και ήταν ο ηγέτης της ΕΑΜικής Αντίστασης στη Θεσσαλία. Αργότερα στη διάρκεια του Εμφυλίου, στην ίδια περιοχή, στρατηγός του Δημοκρατικού Στρατού. Γιατρός στο επάγγελμα, με σπουδές στην Ευρώπη. Αυτό δεν τον εμπόδισε να αναδείξει τη δημοσιογραφική του οξύνοια και το στρατιωτικό του ταλέντο. Διέθτε μεγάλη μόρφωση, ήταν κοσμογυρισμένος και δεινός αγκιτάτορας.

   Ποτέ δεν παραβίασε καμιά κομματική εντολή, πήγαινε όπου τον έστελναν, και ποτέ δεν αναρριχήθηκε στην ιεραρχία. Τότε, ποιο ήταν το έγκλημα που τον καταδίκασε σε φρικτό θάνατο από το κόμμα του; Είχε γνώμη και άποψη και πίστευε πως οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται συλλογικά. Μετά την πολιτική και στρατιωτική συντριβή του ΚΚΕ, ο Καραγιώργης θέτει το ερώτημα γιατί γινήκαν όλα αυτά, για ποιο λόγο οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί, οι φυλακίσεις και οι εξορίες; Και ζητεί από το κόμμα να επανεξετάσει όλη την περίοδο από την Απελευθέρωση και μετά. Ο Ζαχαριάδης όχι μόνο απαγορεύει κάθε συζήτηση, αλλά συλλαμβάνει τον Καραγιώργη, παιδικό του φίλο και υποστηρικτή του, και τον στέλνει στη Ρουμανία για «εξειδικευμένες ανακρίσεις» για να ομολογήσει την ενοχή του. Οι συνθήκες του θανάτου δεν έχουν ερευνηθεί ποτέ, ούτε ξέρουμε πού τον έθαψαν.

   Ο Εμφύλιος ήταν λάθος ή μια συνεπής κατάληξη της σταλινικής λογικής, που όλοι οι λαοί πρέπει να υπηρετούν τα συμφέροντα της ΕΣΣΔ, έστω και αν αυτό σημαίνει τον αφανισμό τους, όπως έγινε με την Ελλάδα και πριν με την Ισπανία; Ο Ζαχαριάδης πάνω απ’ όλα ήταν ένας Σοβιετικός σταλινικός. Τι έκαναν όμως οι άλλοι που καταλάβαιναν και έδωσαν την ηγεσία στον Ζαχαριάδη «εν λευκώ»; Πρόβλημα χαμηλού πολιτικού επιπέδου; Σύγχυση μεταξύ πολιτικής και μεταφυσικής; (Το Κόμμα – Πάπας που έχει το αλάθητο.) Ο κατάλογος των ερωτημάτων είναι μεγάλος, ας κοιτάξουμε να τον μεγαλώσουμε.
   [email protected]

9. 

   1ας
   30 Απριλίου 2011 - 00:52

   Αυτά που λέει ο Κοροβέσης δεν στέκουν.Τον Καραγιώργη τον συνέλαβαν -έστω με αφορμή- την επίσκεψη του στην Πρεσβεία της Ελλάδας.Δεν έχει να κάνει ο Ζαχαριάδης με αυτό.

   Η πλατφόρμα Καραγιώργη ήταν μια βίαιη πολιτική κίνηση,η οποία μια εξέλιξη μπορεί να είχε.Η τον διωγμό του Ζαχαριάδη ή του Καραγιώργη.Μέση λύση δεν υπήρχε.Τα υπόλλοιπα είναι ανθρωπισμοί της πλάκας.

10. 

    Μαρία Καραγιώργη
    28 Μαΐου 2011 - 13:14

    Όποιος ενδιαφέρεται για το τελευταίο βιβλίο της Μαρίας Καραγιώργη και της Κατερίνας Ζωιτοπούλου, “Κώστας Καραγιώργης (1905-1955)”, μπορεί να το κατεβάσει δωρεάν σε ηλεκτρονική μορφή από την εξής διεύθυνση:

    http://www.esnips.com/web/giftodimoukaragiorgisStuff

    Για να κατεβάσει κανείς τα αρχεία από το e-snips χρειάζεται πρώτα να κατεβάσει τον e-snips downloader (η διαδικασία είναι πολύ εύκολη, αρκεί να μην αρνηθεί κανείς την εγκατάσταση όταν ερωτηθεί). Το βιβλίο υπάρχει σε τρεις μορφές:

    ePub για ανάγνωση σε ειδικό ηλεκτρονικό αναγνώστη τύπου BeBook, Cybook, Kobo reader κλπ ή και υπολογιστή, εφόσον εγκατασταθεί το πρόγραμμα Adobe Digital Editions.

    mobi για ανάγνωση σε Kindle, iPhone, iPad και υπολογιστή με το Kindle for PC.

    PDF για ανάγνωση σε υπολογιστή ή και εκτύπωση.

    Επίσης μπορείτε να πατήσετε κατευθείαν τους συνδέσμους που έχουν αναρτηθεί στη σελίδα της Μαρίας Καραγιώργη Γυφτοδήμου στο facebook.

11. 

    Βασιλική Μετατρούλου
    28 Μαΐου 2011 - 14:41

    Αγαπητή κ. Καραγιώργη,
    σας ευχαριστούμε πολύ, και για την προσφορά/διάθεση του βιβλίου σε ψηφιακή μορφή και μάλιστα δωρεάν,
    και για την ενημέρωση.
    Θα προσπαθήσουμε να φτάσει το βιβλίο σε κάθε πιθανώς ενδιαφερόμενο.
    Να ‘στε καλά.

    Β.Μ.

12. 

    Βασιλική Μετατρούλου
    28 Μαΐου 2011 - 14:52

    Το ιστολόγιο της κ. Μαρίας Καραγιώργη-Γυφτοδήμου:
    http://mariakaragiorgi.blogspot.com/

    Η σελίδα στο Facebook της κ. Μαρίας Καραγιώργη-Γυφτοδήμου:
    https://www.facebook.com/profile.php?id=100002394112028#!/profile.php?id=100002394112028&sk=wall

    και η σελίδα για την ταινία “Κατάθεση”, εδώ:
    https://www.facebook.com/pages/%CE%9C%CE%91%CE%A1%CE%99%CE%91-%CE%9A%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%93%CE%99%CE%A9%CE%A1%CE%93%CE%97-%CE%9A%CE%91%CE%A4%CE%91%CE%98%CE%95%CE%A3%CE%97/17697660923?sk=wall

13. 

    MASH Gese
    29 Μαΐου 2011 - 00:37

    Μία απάντηση στον Πασαλάρη από τον “Ριζοσπάστη”, Πέμπτη 28 Απρίλη 2011.
    Η ιστορία του ΚΚΕ, το ΒΗΜΑ και τα παραμύθια

    Ανακρίβειες και ψέματα γύρω από πρόσωπα και καταστάσεις που άπτονται της ιστορίας του ΚΚΕ έχουν γραφτεί άπειρα. Ομως, το χθεσινό πόνημα, με τίτλο «Ο δημοσιογράφος Κώστας Καραγιώργης», του Χρήστου Πασαλάρη – εν είδει μαρτυρίας – στο Ηλεκτρονικό ΒΗΜΑ, ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Ο,τι λανσάρεται ως μαρτυρία είναι το απόλυτο ψεύδος. Κι ό,τι προβάλλεται ως εκτίμηση προκαλεί επιεικώς την ευθυμία. «Ο κ. Χρήστος Πασαλάρης, προσφέρει στο ”Βήμα” κάποιες δικές του άγνωστες εν πολλοίς εμπειρίες γύρω από την περιπέτεια του κορυφαίου αυτού δημοσιογράφου της Αριστεράς» αναφέρει το προλογικό σημείωμα των ιθυνόντων της ηλεκτρονικής εφημερίδας. Ας δούμε λοιπόν τι τους προσφέρει:

    Γράφει ο κ. Πασαλάρης:«Μια νύχτα του Φεβρουαρίου 1946, λίγο μετά την αναχώρηση του Καραγιώργη από τα γραφεία του “Ρ” για το σπίτι του στη Γλυφάδα, επέδραμε στα τυπογραφεία της στοάς Πάππου ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, μας έδιωξε από κοντά του (εγώ ήμουν βοηθός του τότε αρχισυντάκτη Παναγιώτη Πατρίκιου) και διέταξε τον αρχιεργάτη να χαλάσει την πρώτη σελίδα και να στοιχειοθετήσει με τεράστια γράμματα τη λέξη ΑΠΟΧΗ. Δηλαδή αποχή από τις εκλογές της 31ης Μαρτίου». Πρόκειται για ασύστολο ψεύδος. Τον Φεβρουάριο του 1946 δεν υπάρχει κανένα πρωτοσέλιδο του «Ρ», ούτε με μικρά, ούτε με μεγάλα, ούτε με τεράστια γράμματα που να φέρει τη λέξη αποχή.

    Στην πρώτη σελίδα του «Ρ» η ΑΠΟΧΗ αρχίζει να μπαίνει από 22 Μαρτίου του 1946 και ως πολιτική επιλογή των ΕΑΜικών δυνάμεων του ΚΚΕ και δυνάμεων του Κέντρου προβάλλεται από το φύλλο της 26/3/1946. Πρωτοσέλιδο όπως το περιγράφει ο κ. Πασαλάρης στο «Ρ», υπάρχει μόνο στα φύλλα 30 και 31 Μαρτίου 1946, δηλαδή την παραμονή και ανήμερα των εκλογών. Ομως αυτά τα φύλλα δεν μπορούσαν να είχαν γίνει με παρέμβαση του Ν. Ζαχαριάδη γιατί ο ηγέτης του ΚΚΕ βρισκόταν εκτός Ελλάδας τουλάχιστον από τις 21/3/1946. Στο φύλλο της 21/3/1946, στην πρώτη σελίδα, διαβάζουμε: «Το Συνέδριο του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας – Οι σύντροφοι Ζαχαριάδης και Πορφυρογένης αναχώρησαν για την Πράγα».
    ***

    Ομως τα παραμύθια του κ. Πασαλάρη δεν σταματούν εδώ. Γράφει παρακάτω: «Εκείνο που δεν ξέρει η αγαπητή Μαρία (σ.σ. αναφέρεται στην γυναίκα του Κ. Καραγιώργη) είναι η ρομπατσίνα που έφαγε ο άνδρας της, δηλαδή βαριά κομματική επίπληξη, όταν ο Ζαχαριάδης την “συνέλαβε” από το παράθυρο του Κόμματος (Σταδίου και Εδουάρδου Λω) να δίνει θερμό αποχαιρετιστήριο φιλί στον άνδρα της, μέρα μεσημέρι στην οδό Σταδίου. Τον είδα από απέναντι. Ο ανώμαλος κομματικός πουριτανισμός του Ακροναυπλιώτη στην αποθέωσή του!… Τις ίδιες εκείνες μέρες ο μοιραίος αυτός ηγέτης του ΚΚΕ έγραφε ολοσέλιδο άρθρο στον ”Ρ” με τον τίτλο ”Υπέρ βωμών και εστιών” κηρύσσοντας τον ένοπλο αγώνα και αμέσως την επομένη αναχωρούσε για την Πράγα (για να πάρει “γραμμή”) και εν συνεχεία για το βουνό όπου και ηγήθηκε του ”Δημοκρατικού Στρατού” με το γνωστό αιματοκύλισμα».

    Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Δεν υπάρχει ούτε λέξη που να εμπεριέχει κόκκο αλήθειας. Το άρθρο του Ζαχαριάδη «Υπέρ Βωμών και Εστιών» (το οποίο, σημειωτεόν, δεν ήταν ολοσέλιδο) δημοσιεύτηκε στο «Ρ» στις 8/10/1947. Ο Ζαχαριάδης, όπως προαναφέραμε, πήγε στην Πράγα το Μάρτη του 1946, δηλαδή 19 ολόκληρους μήνες πριν. Αρα το άρθρο δεν μπορούσε να είχε προηγηθεί της Πράγας. Επίσης, όταν το άρθρο δημοσιεύτηκε, ο Ζαχαριάδης δεν βρισκόταν στην Ελλάδα. Είχε περάσει τα ελληνικά σύνορα στις αρχές Απριλίου του 1947. Επομένως το περιβόητο αυτό αποχαιρετιστήριο φιλί της Μαρίας Καραγιώργη προς τον άνδρα της, παραμένει απροσδιόριστο ως προς το χρόνο που δόθηκε (αν δόθηκε) και φυσικά δεν είχε μάρτυρα τον Ζαχαριάδη. Ούτε και τον Πασαλάρη… Οσο για τον «ανώμαλο κομματικό πουριτανισμό του Ακροναυπλιώτη», αυτός σίγουρα δεν αφορά τον Ν. Ζαχαριάδη αφού ο ηγέτης του ΚΚΕ δεν έκανε ποτέ στην Ακροναυπλία. Ασφαλώς δεν αφορά ούτε τους Ακροναυπλιώτες για τους οποίους ο κ. Πασαλάρης μάλλον δε γνωρίζει τίποτα. Οπότε, χωρίς τον προσδιορισμό «του Ακροναυπλιώτη», όλα τ’ άλλα του μένουν προίκα.
    ***

    Εν πάση περιπτώσει ο κ. Πασαλάρης είναι σε μια ηλικία που τα παραμύθια του πάνε «γάντι». Για τους κυρίους του ΒΗΜΑΤΟΣ που τα φιλοξενούν να ευχηθούμε και εις ανώτερα. Κι αν μαζέψουν πολλά ας τα βγάλουν σε συλλεκτικό τόμο.

    Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

14. 

    Βασιλική Μετατρούλου
    30 Μαΐου 2011 - 13:46

    Ο “Ριζοσπάστης” συνεχίζει, και στις 30 Απριλίου 2001, με άρθρο του Μάκη Μαΐλη:

    Ψέματα και αλήθειες για τον Κ. Καραγιώργη

    «Το ΒΗΜΑ», ναυαρχίδα του αντικομμουνισμού

    Το αμαρτωλό «ΒΗΜΑ», μια εφημερίδα που θα βρεις κάτω από όποια πέτρα αντιλαϊκής πρακτικής κι αν σηκώσεις, μια εφημερίδα της πλουτοκρατίας που παριστάνει τη φιλολαϊκή κι ας έχει ξοδέψει τόνους αντικομμουνιστικής μελάνης σε όλη την ιστορία της, το «ΒΗΜΑ» λοιπόν, που έχει πάρει εργολαβικά την υπόθεση της αντιΚΚΕ συκοφαντικής επίθεσης, επανήλθε γράφοντας τα ίδια για χιλιοστή και παραπάνω φορά σχετικά με τη λεγόμενη «υπόθεση Καραγιώργη». Βοηθός του αυτή τη φορά η Μ. Καραγιώργη, της οποίας το «ΒΗΜΑ» και ο δημοσιογράφος του υιοθετούν με κλειστά μάτια (δεν περιμέναμε τίποτα άλλο) όσα η Μ. Καραγιώργη ισχυρίζεται και σε αυτήν τη συνέντευξη που τους έδωσε (Κυριακή 24 Απρίλη 2011). Το γεγονός ότι απέχουν παρασάγγας από την ιστορική αλήθεια, εννοείται ότι δεν ενδιαφέρει το «ΒΗΜΑ» και τους όμοιούς του κάθε ανάλογου εντύπου. Δεν ενδιαφέρει, βεβαίως, και τον οπορτουνισμό. Το βασικό γι’ αυτούς είναι το ΚΚΕ. Αυτό έχουν στο στόχο και όχι τόσο για το παρελθόν, όσο κυρίως για το παρόν και το μέλλον. Αυτό φοβούνται, την απήχηση της πολιτικής του.

    Τα λεγόμενα στη συνέντευξη από την Μ. Καραγιώργη ότι αν το ΚΚΕ είχε στα χέρια του τον Καραγιώργη «… θα του έκανε (…) ό,τι “καλύτερο” είχε ο Μεσαίωνας για να “τιμωρήσει” τον άτακτο, ανήσυχο και προβληματιζόμενο υπήκοό του», έγινε τίτλος της δισέλιδης συνέντευξης.

    Πέρα από το γεγονός ότι η Ιστορία δεν γράφεται με αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο, κρίνουμε τα λεγόμενα και γραφόμενα της Μ. Καραγιώργη με βάση τα ιστορικά γεγονότα.

    Αν και καθένας οφείλει να προσεγγίζει την ιστορική πραγματικότητα κατά το δυνατόν αντικειμενικά, η Μ. Καραγιώργη δεν το κάνει. Πολλά από αυτά, που έχει γράψει και είπε στη συνέντευξή της, στερούνται κάθε προσπάθειας αναζήτησης της αλήθειας, εμπεριέχουν πολλές ανακρίβειες και αυτό δεν δικαιολογείται μόνο από το γεγονός ότι εδώ και περίπου πενήντα χρόνια διέρρηξε τους δεσμούς της με το ΚΚΕ περνώντας στον οπορτουνιστικό χώρο.
    Ανακρίβεια πρώτη…

    Υποστηρίζει η Μαρία Καραγιώργη στη συνέντευξή της ότι «μετά την πτώση του Ζαχαριάδη, το 1956, έγινε από το ΚΚΕ μια “αποκατάσταση” του Καραγιώργη με μισό στόμα». Βεβαίως, τα πράγματα έγιναν τελείως διαφορετικά και αυτό η Μ. Καραγιώργη ασφαλώς το γνωρίζει, όπως και η κυρία Κατερίνα Ζωιτοπούλου – Μαυροκεφαλίδου, που συνυπογράφει το τελευταίο βιβλίο της Μαρίας Καραγιώργη. Και το γνωρίζουν, αφού η σχετική απόφαση βρίσκεται στα αρχεία του οπορτουνισμού, στα ΑΣΚΙ, δηλαδή στο χώρο όπου βρίσκονται τα κλεμμένα από τους αναθεωρητές του 1968 αρχεία του ΚΚΕ, τα οποία έχουν διερευνήσει. Και γνωρίζουν ότι το σχετικό πόρισμα της Επιτροπής, που προτάθηκε στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ και εγκρίθηκε από την 9η Ολομέλεια (1958), αριθμεί 23 δακτυλογραφημένες σελίδες – ύμνο στον Κ. Καραγιώργη. Το σχετικό κείμενο κλείνει με την αποκατάστασή του ως εξής: «Ν’ ακυρωθεί η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ της 9. 6. 50 για την καθαίρεσή του από μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και τη διαγραφή του. Ν’ ακυρωθεί επίσης η καθαίρεσή του από το βαθμό του αντιστράτηγου του ΔΣΕ. Ν’ αποκατασταθεί στο ΚΚΕ απ’ το 1920, στην ΚΕ απ’ το 7ο Συνέδριο που τον εξέλεξε και στο βαθμό του αντιστράτηγου του ΔΣΕ» (Αρχείο ΚΚΕ – Εγγραφο 48413). Ακολούθησε η δημοσιευμένη εδώ και χρόνια Απόφαση της 9ης Ολομέλειας της ΚΕ, με την οποία αποκαταστάθηκαν οι Γ. Σιάντος και Ν. Πλουμπίδης, μαζί και ο Κ. Καραγιώργης.
    … και η καθιερωμένη αντιΚΚΕ επίθεση

    Ωστόσο, η Μ. Καραγιώργη ισχυρίζεται (και το «ΒΗΜΑ» βεβαίως υιοθετεί) ότι βρίσκεται στον Περισσό «κρυμμένο στα βάθη του μεγάρου του (…) όλο το αρχείο» που αφορά στις συνθήκες θανάτου του Καραγιώργη, το χώρο ταφής του και άλλα. Και ζητάει να της αποδοθεί.

    Η εδώ και δεκαετίες ενορχηστρωμένη επίθεση για το αρχείο του ΚΚΕ επανέρχεται και διά στόματος Μ. Καραγιώργη. Οσο κι αν είναι διατεθειμένος κάποιος να της αναγνωρίσει το δίκαιο του αιτήματός της, άλλο τόσο δεν μπορεί να παραγνωρίσει και την επίδραση που της ασκούν κακοί σύμβουλοι. Γιατί, αφού δεν υπάρχουν στο «φάκελο Καραγιώργη» στα ΑΣΚΙ τέτοια έγγραφα, σίγουρα δεν υπάρχουν στο κατακλεμμένο αρχείο του ΚΚΕ. Ας τα αναζητήσουν λοιπόν αλλού οι ενδιαφερόμενοι. Και αυτοί που δείχνουν και έλλειψη σεβασμού σε μία υπερήλικα γυναίκα. Ακόμα: Αν ο Τσαουσέσκου, με τον οποίο το κόμμα της Καραγιώργη, το πάλαι ποτέ «ΚΚΕ εσωτερικού», διατηρούσε τις καλύτερες των σχέσεων, δεν έδωσε στην οικογένεια Καραγιώργη το αρχείο που αφορά στον Κ. Καραγιώργη, γι’ αυτό δεν ευθύνεται το ΚΚΕ, που με τον Τσαουσέσκου διατηρούσε κάθε άλλο παρά καλές σχέσεις και με τη βοήθειά του κατέκλεψαν το 1968 το αρχείο του ΚΚΕ στο Βουκουρέστι, σε συνεργασία με τη ρουμανική αστυνομία.
    Ανακρίβεια δεύτερη

    Λέει στη συνέντευξη η Μαρία Καραγιώργη για την αποχή του ΕΑΜ από τις βουλευτικές εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946: «Η μοιραία απόφαση για την αποχή ήταν αποκλειστικά του Ζαχαριάδη». Και όμως, η σχετική απόφαση δεν ήταν προσωπική απόφαση του Ζαχαριάδη, ούτε ήταν μόνο του ΚΚΕ. Τότε την υποστήριξαν και ο Ι. Σοφιανόπουλος και ο Αλέξ. Σβώλος και πολλοί άλλοι μη κομμουνιστές. Συγκεκριμένα, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ υιοθέτησε σχετική απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ, που είχε προηγηθεί (βλέπε ΚΚΕ – Επίσημα Κείμενα, τ. 6ος, σελ. 176). Αλλά και μετά τις εκλογές (3 Απρίλη 1946) έλεγε η ανακοίνωση εφτά κομμάτων (Ενωσις Δημοκρατικών Αριστερών, ΣΚΕΛΔ, Αριστεροί Φιλελεύθεροι, Αγροτικό Κόμμα Ελλάδος, Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος, Δημοκρατική Ενωσις, μαζί τους και ο Πολιτικός Συνασπισμός των Κομμάτων του ΕΑΜ): «… η τεράστια πραγματικά αποχή που εσημειώθη δεν ήταν απλώς κραυγή διαμαρτυρίας διά το εκλογικόν ανοσιούργημα της 31ης Μαρτίου (…) Η ψευδοβουλή που προήλθεν από τις εκλογές (…) δεν εκπροσωπεί παρά την μειοψηφίαν του Εθνους (…) να διεξαχθούν σύντομα νέες γνήσιες και ελεύθερες εκλογές»(ολόκληρη η ανακοίνωση στο ΚΚΕ – Επίσημα Κείμενα, τ. 6ος, σελ. 431, 432, 433).

    Το γεγονός ότι ο Ν. Ζαχαριάδης πρωτοστάτησε στην αποδοχή της θέσης για αποχή, είναι αναμφισβήτητο. Μάλιστα, δε συμφώνησε και δεν εισηγήθηκε τη σύσταση της ηγεσίας του ΠΚΚ (ΚΚΣΕ) καθώς και άλλων αδελφών κομμάτων, που υποστήριζαν ότι το ΚΚΕ έπρεπε να πάρει μέρος στις εκλογές.
    Ανακρίβεια τρίτη

    Η Μ. Καραγιώργη υποστηρίζει στη συνέντευξή της ότι ήταν για όλα ενημερωμένη, «μια και ήμουν και η ίδια ενεργό στέλεχος του Κόμματος», όπως λέει. Και για τις διαφωνίες του Κ. Καραγιώργη υπογραμμίζει: «Αλλωστε, η διαφωνία ήταν πολύ παλαιά, από τον καιρό της αποχής από τις εκλογές του 1946. Η δική του θέση, όπως και του Χατζή και άλλων της ΚΕ, ήταν να πάρουμε μέρος στις εκλογές». Τα παραπάνω υιοθετεί και ο δημοσιογράφος του «ΒΗΜΑΤΟΣ», είτε από… επαγγελματική υποχρέωση, είτε επειδή δεν έκανε καν τον κόπο να διερευνήσει προτού γράψει.

    Η απόφαση για αποχή από τις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946 πάρθηκε επί της ουσίας στη 2η Ολομέλεια της ΚΕ (12-15 Φλεβάρη 1946) και ήταν ομόφωνη (βλέπε ΚΚΕ – Επίσημα Κείμενα, τ. 6ος, σελ. 173) και δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» στις 17 Φλεβάρη 1946. Την υπερψήφισαν και ο Κ. Καραγιώργης και ο Θ. Χατζής, αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ ο πρώτος και τακτικό μέλος της ο δεύτερος. Η θέση του Κ. Καραγιώργη για τις εκλογές του 1946 άλλαξε από τις αρχές του 1950. Το ίδιο και η θέση του για τον αγώνα του ΔΣΕ.

    Στην 5η Ολομέλεια της ΚΕ (Γενάρης 1949) ο Κ. Καραγιώργης είπε για τον Ζαχαριάδη σε σχέση με τον ένοπλο αγώνα: «… προσθέτω ότι η μεγαλύτερη συμβολή του σ. Ζαχαριάδη σε ολόκληρη την Ιστορία του Κόμματός μας, είναι, κατά τη γνώμη μου, ότι μας οδήγησε με μπολσεβίκικη πραγματικά τόλμη στην απόφαση να ξαναπάρουμε τα όπλα και να φτάσουμε εδώ που έχουμε φτάσει, με τη βεβαιότητα ότι αν κάνουμε το καθήκον μας μπορούμε στο συντομότερο ικανό χρονικό διάστημα να φτάσουμε στη σίγουρη νίκη. Κανένας άλλος από μας δεν θα μπορούσε να οδηγήσει το Κόμμα στη μεγάλη αυτή απόφαση» (Αρχείο ΚΚΕ – Εγγραφο 45446).

    Ας σημειωθεί εδώ ότι και η διαφωνία που ο Κ. Καραγιώργης εξέφρασε σχετικά με λαθεμένες επιλογές που έκριναν την πορεία του λαϊκού κινήματος στην περίοδο της Κατοχής, εκδηλώθηκε πρώτη φορά μετά το 1949 και όχι στη διάρκεια της Κατοχής, όπως υποστήριξε το 1950. Στην 5η Ολομέλεια της ΚΕ (Γενάρης 1949) ο Κ. Καραγιώργης είπε ανάμεσα σε άλλα για την περίοδο της Κατοχής: «Αλλά σύντροφοι το γεγονός είναι γεγονός. Δεν έχει σημασία το τι είδε κανένας ούτε και το τι είπε. Σημασία έχει αν το είδε ολοκληρωμένο και ακόμη περισσότερη σημασία έχει το τι έκαμε πρακτικά στο δικό του τομέα όπου τον είχε τάξει το Κόμμα και τι έκανε, τι αποτέλεσμα έφερε για να βοηθήσει γενικότερα το Κόμμα (…) απ’ αυτή την άποψη κανείς μας δεν είναι εντάξει από κείνη την περίοδο, φυσικά ούτε και γω (…) Αυτή είναι η τελική μου διαπίστωση» (Αρχείο ΚΚΕ – Εγγραφο 45446).

    Βεβαίως, τα αμέσως προηγούμενα δεν αφορούν μόνο τον Κώστα Καραγιώργη. Ηταν ένα πρόβλημα της συλλογικής σκέψης του ΚΚΕ, ένα πρόβλημα αδυναμίας, για διάφορους λόγους, να διαμορφώσει στρατηγική νίκης. Μην έχοντας λύσει το κυριότερο θέμα της ταξικής πάλης, δηλαδή χωρίς να θέτει ως στόχο την πάλη για τη σοσιαλιστική εξουσία, προσπάθησε να δει αυτοκριτικά την πορεία του έξω από αυτό το πλαίσιο.

    Εξω από το παραπάνω πλαίσιο, το ΚΚΕ έκρινε και την αποχή από τις εκλογές του 1946, που ωστόσο πρέπει να κριθεί ως σωστή και αναγκαία, αλλά ενταγμένη στη στρατηγική για την εργατική εξουσία και στην πολιτική γενίκευσης του ένοπλου αγώνα πολύ νωρίτερα από το Σεπτέμβρη του 1947, οπότε και γενικεύτηκε.

    Αυτά δεν έγιναν και το αποτέλεσμα ήταν, βασικά λάθη να αποδίδονται μεταξύ άλλων αιτιών και σε «δουλειά υπόπτων», γεγονός στο οποίο συντελούσε και η υπονομευτική δράση του ταξικού αντίπαλου και κάποιες επιτυχίες που είχε αυτός στο παρελθόν, όσον αφορά στη διείσδυση ανθρώπων του σε κρίκους της δομής του Κόμματος.

    Μέσα στο κλίμα που διαμόρφωναν όλα τα παραπάνω, σε συνθήκες ιδιαίτερης σκληρότητας της ταξικής πάλης και εσωκομματικής πολιτικής διαπάλης για την πορεία του Κόμματος, ξετυλίχθηκε και η τραγική περίπτωση του Κ. Καραγιώργη, καθώς και των Γ. Σιάντου και Ν. Πλουμπίδη, αλλά και του Ν. Ζαχαριάδη αργότερα.

    Το ΚΚΕ έχει αποκαταστήσει τον Κώστα Καραγιώργη εδώ και 53 χρόνια. Θεωρεί άδικη την κατηγορία που του αποδόθηκε για συνεργασία με τον ταξικό εχθρό. Το ίδιο θεωρεί και για άλλα στελέχη που κατηγορήθηκαν επίσης άδικα.

    Το ΚΚΕ μελετά την Ιστορία του υπεύθυνα, με σκοπό να βγάλει συμπεράσματα που θα το κάνουν πιο ικανό σήμερα που ο ταξικός αγώνας συνεχίζεται και θα γίνει πολύ περισσότερο σκληρός. Το ΚΚΕ είναι περήφανο για την ηρωική ιστορία του και διδάσκεται από αυτήν. Το τελευταίο προϋποθέτει επίπονη και συλλογική προσπάθεια και όχι δουλειές του ποδαριού. Προϋποθέτει επιστημονική μελέτη μιας ηρωικής πορείας, μακριά από τη λαθολογία και τον υποκειμενισμό, με μέτωπο και στον αντικομμουνισμό. Σε αυτήν την κατεύθυνση το ΚΚΕ και η ΚΝΕ αγωνίζονται και επαγρυπνούν.

    Του
    Μάκη ΜΑΪΛΗ

15. 

    Βασιλική Μετατρούλου
    30 Μαΐου 2011 - 13:48

    Και νέο άρθρο του Μάκη Μαΐλη στο “Ριζοσπάστη”, 8 Μαΐου 2011:

    «Αμετανόητοι αριστεροί», αλλά… μετανοημένοι κομμουνιστές…

    Επανήλθε η Μ. Καραγιώργη με συνέντευξή της στην εφημερίδα «Η Αυγή» (Σάββατο 30 Απρίλη 2011). Δεν μπορούσε, φυσικά, να λείψει η «Αυγή» από θέματα, στα οποία έχει ιδιαίτερη κλίση. Ωστόσο, αν και αυτά τα ονομάζει ιστοριογραφία ή και συμβολή στην ιστοριογραφία, μια λίγο προσεκτική ανάγνωση αρκεί για να καταδειχθούν οι ανακρίβειες και η πολιτική σκοπιμότητα.

    Στο χορό κατά του ΚΚΕ μπήκε μαζί με την «Αυγή» και ο Α. Ρήγος (30 Απρίλη 2011), ο οποίος δηλώνει «αμετανόητος αριστερός»! και επιχειρεί με ένα αντιεπιστημονικό άρθρο να κάνει το άσπρο μαύρο. Και γράφει με υποκειμενισμό ότι ο Ν. Ζαχαριάδης «ποτέ δεν του συγχώρεσε (του Καραγιώργη) την ανεξάρτητη κριτική σκέψη…». Παρόμοια αναφορά έκανε και ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός (εδώ και δεκαετίες ΠΑΣΟΚ), σε μια αντικομμουνιστική, πλην και καταγέλαστη, συζήτηση με κάποιον «ανανεωτικό» συγγραφέα (ΕΤ3, Σάββατο 30 Απρίλη). Για «σκληροπυρηνικό κόμμα» μίλησε ο Βασιλικός, προβάλλοντας στην οθόνη φωτογραφία του Καραγιώργη της εποχής του ΕΑΜ.

    Ολοι τους στηρίζουν όσα υποστηρίζει η Μ. Καραγιώργη, η οποία, στη νέα συνέντευξή της στην «Αυγή», ισχυρίζεται για τον Καραγιώργη: «Επλήρωσε γιατί ήταν διαφορετικός από τους άλλους»! Μάλιστα, οι άλλοι ήταν «πυγμαίοι»(!), όπως επικροτεί και ο Α. Ρήγος! Αραγε, θεωρούν πυγμαίο και τον Νίκο Μπελογιάννη; Το λέμε αυτό, γιατί ο Μπελογιάννης ήταν μέλος της πενταμελούς επιτροπής, που επί επτά μήνες ασχολούνταν με ζητήματα του ΚΓΑΝΕ (Αρχηγείο Νότιας Ελλάδας), διοικητής του οποίου ήταν ο Κ. Καραγιώργης και τελικά αυτή η επιτροπή εξέδωσε πόρισμα με επιβαρυντικά στοιχεία για τον Καραγιώργη (διάλυση μονάδων του ΔΣΕ, εκτελέσεις στελεχών, εγκατάλειψη τραυματιών κ.ά.). Ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή όχι με το πόρισμα, κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει τα μέλη της επιτροπής ότι ήταν «πυγμαίοι»…

    Το ένα παραμύθι διαδέχεται το άλλο… Επιδιώκουν να φέρουν τα ιστορικά γεγονότα στα δικά τους μέτρα. Για παράδειγμα, επειδή οι ίδιοι (δικαίωμά τους) θεωρούν ότι το ΚΚΕ και το ΕΑΜ έπρεπε να πάρουν μέρος στις εκλογές του 1946, προσπαθούν να ισχυροποιήσουν αυτή τη θέση τους με «ενισχύσεις». Αποδίδουν, λοιπόν, στον Καραγιώργη θέσεις που δεν είχε, δηλαδή βάζουν ιστορικά πρόσωπα να λένε εκείνα που οι ίδιοι θέλουν. Αν αυτό δεν είναι παραχάραξη, πώς αλλιώς λέγεται; Το ίδιο επιχειρούν και για άλλα ζητήματα της Ιστορίας του ΚΚΕ, όπως στο ζήτημα της κομματικής αποκατάστασης του Κ. Καραγιώργη. Ενώ το ΚΚΕ τον έχει αποκαταστήσει εδώ και 53 χρόνια, εκείνοι συνεχίζουν να επιτίθενται στο ΚΚΕ για… μη αποκατάσταση του Καραγιώργη!! Και αυτό, παρότι γνωρίζουν ότι το ΚΚΕ προχώρησε τότε στην αποκατάσταση του Καραγιώργη, σε αντίθεση με την άποψη του ΚΚ Ρουμανίας, το οποίο δεν συμφωνούσε με την αποκατάσταση του Κ. Καραγιώργη. Αραγε, η Μ. Καραγιώργη και η ηγεσία του οπορτουνιστικού χώρου ζήτησαν μετά το 1968 εξήγηση από το αδελφό τους ΚΚ Ρουμανίας, για ποιον λόγο αρνήθηκε το 1958 να συναινέσει στην αποκατάσταση του Κ. Καραγιώργη; Η «Αυγή» και οι παραπάνω συγγραφείς ζήτησαν επίσης την ίδια εξήγηση;

    Η Μ. Καραγιώργη λέει στη συνέντευξή της στην «Αυγή» ότι ο Καραγιώργης είχε βάλει τίτλο στο «Ριζοσπάστη» «Ολοι στη μάχη για τις εκλογές. Ο λαός μας δίνει την ψήφο του» και ότι τη νύχτα ο Ζαχαριάδης πήγε στο πιεστήριο και άλλαξε τον τίτλο, γεγονός που ο Καραγιώργης πληροφορήθηκε την άλλη μέρα, διαβάζοντας τον «Ριζοσπάστη»!

    Πότε έγινε αυτό; Μήπως η Μ. Καραγιώργη επαναλαμβάνει το ίδιο φανταστικό περιστατικό που έγραψε ο Πασαλάρης; `Η πρόκειται για …το δεύτερο ίδιο «περιστατικό»;

    Είναι ακόμα απορίας άξιον και το εξής που ισχυρίζεται για τον Καραγιώργη η Μαρία Καραγιώργη: «Τον εμφύλιο δεν τον ήθελε. Τον φοβούνταν. Δεν το φανταζόταν ότι θα φτάναμε ως εκεί, αλλά όταν πια άρχισαν οι εχθροπραξίες δεν μπορούσε να κάνει τίποτα παρά να συμπαραταχθεί»!

    Γιατί δεν μπορούσε; Αν τα πράγματα ήταν όπως τα περιγράφει η Μ. Καραγιώργη, μπορούσε να διατυπώσει την αντίρρησή του, έστω μειοψηφώντας. Ομως δεν έκανε αυτό, ούτε απλώς συμπαρατάχθηκε, αλλά έγραψε στο υπόμνημα προς τον Ζαχαριάδη στις 3 του Ιούνη 1948: «Τα γραφτά σου των τελευταίων μηνών τα βρίσκω πολύ σωστά και θαυμάσια διατυπωμένα στην εισήγηση, όπως τη διάβασα στη μπροσούρα (εννοούσε την εισήγηση του Ζαχαριάδη στη σύσκεψη των καθοδηγητικών στελεχών του ΔΣΕ) με βοηθούν στο να κλείσω αυτόν το λογαριασμό τουλάχιστον εγώ μέσα μου» (Αρχείο ΚΚΕ, Εγγραφο 45446). Ας σημειωθεί εδώ ότι ο ένοπλος αγώνας είχε γενικευτεί στο διάστημα που αναφέρεται με το υπόμνημά του ο Κ. Καραγιώργης.

    Ανακριβή είναι και όσα ισχυρίζεται η Μ. Καραγιώργη σχετικά με τις απόψεις που είχε ο Κ. Καραγιώργης για την εσωκομματική δημοκρατία. Ενώ ο Α. Ρήγος αναφέρεται στο «ζοφερό ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς» στο ΚΚΕ. Ωστόσο, μέχρι το 1950 ο Κ. Καραγιώργης είχε τελείως αντίθετη άποψη από εκείνη που του καταμαρτυρούν όλοι οι προηγούμενοι και άλλοι.

    Στην 5η Ολομέλεια της ΚΕ (Ιανουάριος 1949) ο Κ. Καραγιώργης είπε αναφερόμενος στον Μάρκο Βαφειάδη: «Αρχίζει το οπορτουνιστικό ευαγγέλιό του με την ψαλμωδία περί εσωκομματικής δημοκρατίας. Είναι όμως πασίγνωστο σε διεθνή κλίμακα ότι, όλοι όσοι παίρνουν τον αντικομματικό κατήφορο αρχίζουν αμέσως να τα βάζουν με την εσωκομματική δημοκρατία. Και ο Τρότσκυ και ο Ζηνόβιεφ και ο Ντοριό και ο Μπεναρόγιας και ο Πουλιόπουλος και ο Ασημίδης και όλοι οι απανταχού της γης συνθηκολόγοι και λιποτάχτες του επαναστατικού κινήματος. Και όμως ο Βαφειάδης πήρε μέρος σε όλα τα κομματικά σώματα. Στην 4η Ολομέλεια ήταν εισηγητής. Ας μίλαγε. Δεν τον έπιασε κανένας από το λαιμό. Οποιος δεν μιλάει και δεν λέει τις γνώμες του στο Κόμμα, αυτός μόνο με τον εαυτό του μπορεί να τα βάζει και όχι με το Κόμμα. Αν δεν μίλησε γιατί φοβόταν για το “μέλλον του”, αυτός είναι ένας φιλόδοξος μικροαστός και όχι ένας θαρραλέος επαναστάτης που δεν χάνει ποτέ την βαθύτερη εμπιστοσύνη του στο Κόμμα. (…) Ιησουίτης είσαι Βαφειάδη. Ηξερες να πας στην ΚΕ του Μπολσεβίκικου Κόμματος για να βρωμίσεις τον Ζαχαριάδη και το Κόμμα μας. Αλλά είσαι φριχτά γελασμένος! Είσαι ανίκανος να τραυματίσεις τον Ζαχαριάδη και το Κόμμα μας. Και θα μείνεις καταγέλαστος και πρόστυχος συκοφάντης με όσα κατέβασε το αρρωστημένο κεφάλι σου και η ψυχοπαθής διαστροφή σου» (5η Ολομέλεια της ΚΕ, έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιούνης 1949, σελ. 155 – 156).

    Στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ (Οκτώβριος 1949) ο Κ. Καραγιώργης είπε επιπλέον: «Αλλά νομίζω ότι κάναμε και άλλο ένα λάθος. (…) Θα ήταν καλύτερα, αν ο σ. Ζαχαριάδης έμπαινε επικεφαλής του στρατού μας. (…) Ετσι θα αποφεύγαμε την περιπέτεια της απόλυτα αποτυχημένης προσπάθειας για την αρχιστρατηγία του Μάρκου…» (6η Ολομέλεια της ΚΕ, έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, Απρίλης 1951, σελ. 47).

    Ο Α. Ρήγος αναφέρεται στην «αναζήτηση αποδιοπομπαίου τράγου», που δήθεν έψαχνε να βρει ο Ζαχαριάδης, για να δικαιολογήσει την ήττα του ΔΣΕ. Η απροκατάληπτη διερεύνηση αυτής της περιόδου δείχνει ότι στην περιπλοκότητα των τότε εξελίξεων δεν χωράνε τέτοιες αυθαιρεσίες και απλουστεύσεις. Πέρα όμως από αυτό το θέμα, που δεν αποτελεί αντικείμενο του παρόντος άρθρου, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε τι έλεγε ο Κ. Καραγιώργης ως στέλεχος του ΚΚΕ και του ΔΣΕ, όταν πια ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας είχε τελειώσει. Παίρνοντας το δικό του μερίδιο ευθύνης, παρότι δεν είχε την πρώτη, τόνισε στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ (Οκτώβριος 1949): «Είπα στη Συνδιάσκεψη (εννοούσε των Κομματικών Οργανώσεων Γράμμου – Βίτσι που προηγήθηκε της 6ης Ολομέλειας) και θέλω να επαναλάβω και εδώ ότι είναι δυστύχημα που όλοι εμείς που δουλέψαμε στην Νότια Ελλάδα και κατά πρώτο λόγο δεν είδαμε και γενικότερα να οργανώσουμε καλύτερα την κομματική μας δουλειά και να προτείνουμε στο Γ.Α. (Γενικό Αρχηγείο) να τραβήξει απάνω πολύτιμο κόσμο που έτσι τον χάσαμε απ’ τις εφεδρείες μας» (6η Ολομέλεια της ΚΕ, έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, Απρίλης 1951, σελ. 46).

    Οι λόγοι που οδήγησαν στην άδικη κατηγορία σε βάρος του Κ. Καραγιώργη δεν μπορεί να εξεταστούν έξω από τις τότε συνθήκες της ταξικής πάλης σε ελληνικό και διεθνές επίπεδο. Πάντως, το ΚΚΕ διερευνά αυτές τις συνθήκες, αντιμετωπίζοντας ως νομοτέλεια την ύπαρξη επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος και όντας το ίδιο περήφανο για τον ηρωικό αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

    Του
    Μάκη ΜΑΪΛΗ*
    * Ο Μάκης Μαΐλης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ

16. 

    Βασιλική Μετατρούλου
    30 Μαΐου 2011 - 14:04

    Το άρθρο του Αλκη Ρήγου από την “Αυγή” της 1ης Μαΐου 2011, στο οποίο αναφέρεται ο Μάκης Μαΐλης (σχόλιο #15) με τίτλο:

    Aμετανόητοι αριστεροί

    Ημερομηνία δημοσίευσης: 01/05/2011

    ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΡΗΓΟΥ

    ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΖΩΙΤΟΠΟΥΛΟΥ-ΜΑΥΡΟΚΕΦΑΛΙΔΟΥ, Κώστας Καραγιώργης (1905 – 1955), Αθήνα 2011

    Ήταν Πρωτομαγιά και τότε -άνοιξη του 1941 στη Σύρα- που έκοψε και τις έδωσε ένα κλωνάρι πασχαλιάς: «το σύμπαν εκείνη την ημέρα ήταν διαφορετικό, μοναδικό και ανεπανάληπτο».

    Και είναι ανεπανάληπτο πράγματι, μετά 70 χρόνια -και τι χρόνια!- εκείνη να το ζει και να το καταθέτει, με την ίδια ένταση ερωτευμένης κοπελιάς, στα 92 της. Να γράφει, ορθότερα να μιλά από καρδιάς, για εκείνον, τον άντρα που δεν χόρτασε ποτέ της, που δεν απαρνήθηκε ποτέ της, τον πατέρα του παιδιού της, τον έρωτα της ζωής της, τον δολοφονημένο από τους ίδιους τους «συντρόφους» του, το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, τον γιατρό Κώστα Γυφτοδήμο-Καραγιώργη: «σφράγισε τη ζωή μου, δεν είχα την ψυχραιμία ώς τώρα να γράψω τη δική του ζωή, την περνούσα μέσα από τη δική μου σε όσα έγραφα ή έκανα και τώρα που έφτασε το τέλος, γαλήνεψα, η οργή που με κυριαρχούσε εναντίον όλων εκείνων που προκάλεσαν την τραγωδία του χαμού του έφυγε σαν οργή, αλλά συγχωροχάρτι δεν έδωσα σε κανέναν».

    «Ανάθεμα λοιπόν στην ώρα, κατάρα στη στιγμή, κατάρα και στα δικά μας μικροανθρωπάκια που ξέκαναν το δικό μας άνθρωπο, γιατί ήταν ένα μπόι πάνω από τον πυγμαίο δικό τους κι αυτό τους πήγαινε πολύ, δεν μπορούσαν να το αντέξουν. Δεν θα τους το συγχωρέσω ποτέ, ούτε ζωντανή όσο είμαι, ούτε πέρα από τον τάφο μου. Κι αν συνέχισα με τη συμμετοχή μου στον αγώνα, συνέχισα γιατί μου το ζητούσε όλος ο κόσμος των αγωνιστών, γιατί ο τόπος είχε ανάγκη κι από το τελευταίο λιθαράκι».

    Είναι να μη σε γοητεύει, αυτή η γυναίκα, με την καθάρια ψύχραιμα πεισμωμένη και τρυφερά παθιασμένη σκέψη; Και σού έρχεται στο νου μια προσωπική, επίσης ανεπανάληπτη μαρτυρία, μιας άλλης συντρόφισσας, της Αλίκης Παπαδομιχελάκη, που μικρό κοριτσάκι στο Μακρονήσι -κρατούμενη κι’ αυτή αναγκαστικά λόγο της εξορίας της μητέρας της- θυμάται την Καραγιώργη, μια άγρια χειμωνιάτικη νύχτα, να βγάζει όλη την αντάρα και τον θυμό της, μονάχη μπροστά στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.

    Συγχωρέστε μου τον προσωπικό τόνο, αλλά για όσους επιμένουμε σε έναν άλλο πραγματικά ελευθεριακό και ουσιαστικά δημοκρατικό κομμουνισμό, τέτοιες μορφές τού αριστερού μας κινήματος και γραφές από καρδιάς μας γοητεύουν και μας ενθαρρύνουν, όσο επώδυνα και ζοφερά είναι εκείνα που μας εξιστορούν.

    Και αυτό συμβαίνει και με το πρόσφατο -αυτοέκδοση λίγων αντιτύπων εκτός κυκλοφορίας που χαρίστηκε σε φίλους και γνωστούς- της θαλερής κι ακάματης Μαρίας Καραγιώργη, που με τη βοήθεια της καλής φίλης και των δυο μας, της Κατερίνας Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου, καταθέτει για τη ζωή, την προσφορά στο κομμουνιστικό κίνημα και την άγρια εξόντωση του «Κωνσταντάκη» της, από τους «συντρόφους» του στην κομμουνιστική Ρουμανία στα 1955.

    Από την γέννηση του Γυφτοδήμου στη Λίμνη της Εύβοιας στα 1905, την ιδιαίτερη σχέση αγάπης με την μητέρα του, τις σπουδές του στην Ιατρική της Αθήνας, την ένταξή του στο κομμουνιστικό κίνημα, τις πρώτες διώξεις και διαγραφές, την «καρδιακή» φιλία με τον μετέπειτα διώκτη του Νίκο Ζαχαριάδη, που ποτέ δεν του συγχώρεσε την ανεξάρτητη κριτική σκέψη και τον μη πουριτανικό τρόπο ζωής, η οποία τον οδήγησε να αρνηθεί να πάει για σπουδές στην περίφημη ΚΟΥΤΒ της Μόσχας, γιατί όπως έλεγε: «Αν δεν γνωρίζεις το λαό σου βαθιά στην ψυχολογία του και στη νοοτροπία του, στην παραγωγή και καθημερινή ζωή του, πώς θα πας σε μια σχολή να σε διδάξουν μαρξισμό-λενινισμό, γενικές θεωρίες που μπορεί, όποιος θέλει, να τις μελετήσει και μόνος του»; Γεγονός ανήκουστο, που όπως και το πέρασμά -για λίγο στα νιάτα του- από τον «αρχειομαρξισμό» «κρατήθηκε κατά κάποιο τρόπο, υπό σημείωση γραμμένο στο παθητικό του».

    Και στη συνέχεια, μετά τις αναφορές στις σπουδές ειδικότητάς του στη Γερμανία, τη ζωή του στο Παρίσι και τη Μόσχα, ως ανταποκριτής του «Ριζοσπάστη», την εξορία και των δυο τους στην Κίμωλο το 1940-41, την ταραχή που της γέννησε από το πρώτο αντάμωμά τους, τους ιβίσκους που βρήκε καταχείμωνο γυρίζοντας όλο το νησί «για την Καρδία σου», τη «Νεοελληνική Λογοτεχνία» του Βαρίκα «για το μυαλό σου», και μια σοκολάτα «για το στομάχι σου ας μη το ξεχνούμε κι’ αυτό υπάρχει», όπως της είπε δωρίζοντάς της τα, στα «πιο όμορφα γενέθλιά» της. Τη δραπέτευση τους και εκείνη την αξέχαστη πρωτομαγιάτικη μέρα τους στη Σύρα, που τους ένωσε ερωτικά, την παράνομη κοινή τους δουλεία στην κατεχόμενη Αθήνα και τον σχεδόν τυχαίο λόγο που πήρε το όνομα με το οποίο έμεινε στην ιστορία -Καραγιώργης- αλλά και την ξαφνική του πρόταση «Μαρία θέλω να φτιάξω μαζί σου ένα δεσμό εφ’ όρου ζωής», πάνω από ένα τραπέζι γεμάτο προκηρύξεις και φύλλα παράνομου «Ριζοσπάστη».

    Για να ακολουθήσει η υποδειγματική οργάνωση της αντίστασης στη Θεσσαλία, η απελευθέρωση και το μικρό διάλειμμα σχετικά ήρεμης ελεύθερης κοινής ζωής, δίπλα στη θάλασσα της Γλυφάδας, η διεύθυνση του «Ριζοσπάστη», η πραξικοπηματική προσωπική απόφαση του Ζαχαριάδη για την καταστροφική εκείνη αποχή από τις εκλογές του 1946 και όσα επέφερε.

    Νέα παρανομία, δεύτερο αντάρτικο, έξοδος στο βουνό, νέα σύλληψη της Μαρίας, ανάληψη από τον Καραγιώργη της διοίκησης του Κλιμακίου του Γενικού Αρχηγείου Νότιας Ελλάδας του Δημοκρατικού Στρατού και μετά τον βαρύ τραυματισμό -έμμεσο αποτέλεσμα μιας ακόμη τραγικής τετραήμερης εσωκομματικής σύγκρουσης με τις μικροφιλοδοξίες του Κολιγιάννη- η νοσηλεία του στην Βουδαπέστη, η επιστροφή και η ανάληψη του …«Υπουργείου Πολεμικού Ανεφοδιασμού»! «Πού θα τα έβρισκε τα έρμα τα πολεμοφόδια;». Και μετά η ήττα, η υποχώρηση του Δημοκρατικού Στρατού, το ζοφερό ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς, η αναζήτηση αποδιοπομπαίου τράγου, η σύλληψή του, τα άγρια βασανιστήρια και τελικά το οδυνηρό τέλος στις φυλακές Μαρτζινένι της κομμουνιστικής Ρουμανίας και η μετά την 6η Ολομέλεια, λειψή, σχεδόν ημιπαράνομη «αποκατάσταση» …της μνήμης του!

    Δεν είναι εύκολο να τα καταγράψεις όλα αυτά, κι όμως η λιτή γραφή της Καραγιώργη -παρά τον έντονο πόνο που νοιώθεις ότι την διατρέχει- στη λιγοσέλιδη αυτή βιογραφία-κατάθεση, η στοχαστική και αποκαλυπτική για κομματικά στελέχη μηχανισμούς, νοοτροπίες, πάθη, ηρωισμούς και εμμονές, αποτελεί ένα βαθύτερο αναστοχασμό για την πορεία της μεγάλης ελπίδας που γέννησε και στην Ελλάδα η κομουνιστική ιδεολογία και τον τρόπο που δυστυχώς την διαχειρίστηκαν οι κομματικές ηγεσίες. Αναστοχασμό που καταθέτουμε κι εμείς τούτη την δύσκολη Εργατική Πρωτομαγιά, μικρή συμβολή στην αυτογνωσία μας ως …αμετανόητων αριστερών!

17. 

    Βασιλική Μετατρούλου
    30 Μαΐου 2011 - 14:11

    Και, επίσης από την “ΑΥΓΗ”, 01 Μαΐου 2011,

    Συνέντευξη της Μαρίας καραγιώργη στην Πόλυ Κρημνιώτη

    Δεν συγχώρησα ποτέ εκείνους που κάνανε αυτό το έγκλημα εις βάρος του Καραγιώργη
    Κρημνιώτη Π.
    Ημερομηνία δημοσίευσης: 01/05/2011

    Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη

    Μου δείχνει τη φωτογραφία του Κώστα Καραγιώργη με τη ναυτική στολή. Τραβηγμένη στον Πόρο τον Γενάρη του ’28, όταν ο σύντροφός της υπηρετούσε τη θητεία του στο Ναυτικό. “Βλέπεις αυτό το χέρι που διακρίνεται αμυδρά στον ώμο του”; με ρωτά. “Του Ζαχαριάδη είναι, του καλύτερού του φίλου. Στο χωριό μου λένε, ποιος σου έβγαλε το μάτι; Ο αδελφός μου. Γι’ αυτό είναι τόσο βαθιά η πληγή”. Η Μαρία Καραγιώργη, θαλερή και διαυγής στα 93 της χρόνια, αποφάσισε να θυμηθεί όλα όσα ο άνθρωπος συνήθως θέλει να ξεχνά.

    Στο τελευταίο της βιβλίο θυμάται και θυμίζει την ιστορία του συζύγου της Κώστα Γυφτοδήμου (Καραγιώργη), τη ζωή και τον τραγικό θάνατο του χαρισματικού αυτού αγωνιστή, γιατρού, δημοσιογράφου και διανοούμενου, ο οποίος από τα ανώτατα κλιμάκια του κόμματος βρέθηκε εντέλει “θαμμένος άγνωστο πού, κάπου στη Ρουμανία”, δολοφονημένος “από αδελφικά-συντροφικά χέρια”. Στη μνήμη του άντρα της γραμμένο το βιβλίο που συνυπογράφει με την Κατερίνα Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου “Κώστας Καραγιώργης (1905-1955). Ο άνθρωπος, ο κομμουνιστής, ο δημοσιογράφος, ο αγωνιστής, το εξιλαστήριο θύμα” (αυτοέκδοση). Η ίδια, φοιτήτρια ακόμη στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ, εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα κι αντί για λαμπρή φιλόλογος με ακαδημαϊκή πορεία, είδε τη ζωή της να στροβιλίζεται στη δίνη της πιο ταραγμένης περιόδου της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

    * Γιατί γράψατε τώρα το βιβλίο για τον Καραγιώργη;

    Γιατί τώρα καταλάγιασε η οργή και ο θυμός και έμεινε η μνήμη και το ότι δεν συγχώρησα εκείνους που κάνανε αυτό το έγκλημα εις βάρος του Καραγιώργη. Αυτό δεν το συγχώρησα.

    * Πώς ήταν αυτός ο άνθρωπος για τον οποίο νιώσατε την ανάγκη να μας μιλήσετε;

    Ήταν ένας άνθρωπος εξωστρεφής, πνευματώδης, δυναμικός, πολυδιάστατος στα ενδιαφέροντά του, δεν περιοριζόταν στον στενό κομματικό κύκλο αλλά άπλωνε τα ενδιαφέροντα του και προς τη λογοτεχνία και προς την ιστορία, στον μαρξισμό βέβαια σαν βάση. Ήταν πολύ κοινωνικός, ενδιαφέρονταν πάρα πολύ να κάνει συντροφιά με διανοούμενους της αριστεράς όπως ο Μάρκος Αυγέρης, η Γαλάτεια Καζαντζάκη, η Έλλη Αλεξίου και άλλοι που ήταν στο επίπεδό τους.

    * Ως σύντροφος πως ήταν;

    Ήταν υπέροχος. Η αλήθεια είναι ότι είχε τρομερή αδυναμία στις γυναίκες. Κι αυτό τον έφαγε. Πρόφαση ήταν, βέβαια. Στην εξορία της Κιμώλου, ας πούμε, δημιούργησε σχέσεις με συντρόφισσες, πράγμα απολύτως απαγορευμένο τότε από το κόμμα. Έφτασαν μέχρι να τον διαγράψουν.

    * Πώς και πότε έγινε η αποκατάστασή του από το κόμμα;

    Αμέσως, μετά από ένα μήνα, γιατί ερχόταν η καταστροφή από τον πόλεμο. Ήταν αρχές του ’41. Φεβρουάριο – Μάρτιο άρχισε να καταρρέει το μέτωπο και προέκυψε αμέσως το θέμα της αποκατάστασής του προκειμένου η ομάδα της Κιμώλου να αντιμετωπίσει το θέμα του πολέμου. Σκεφτόμασταν τι θα κάνουν οι αρχές, αν θα μας παραδώσουν στους κατακτητές ή αν θα λύσουμε το πρόβλημα μόνοι μας. Ο Καραγιώργης είχε πει ότι πρέπει να αποδράσουμε, πάση θυσία. Έτσι και κάναμε, γιατί υπήρξε τηλεγράφημα στον διοικητή του στρατοπέδου από την κυβέρνηση Τσουδερού που ήταν τότε στην Κρήτη και έφευγε για τη Μέση Ανατολή, με τη διαταγή να μας “παραδώσει βάση καταλόγου εις τας νέας αρχάς”.

    * Πριν την Κίμωλο ο Καραγιώργης είχε ζήσει στο εξωτερικό.

    Στο εξωτερικό βρήκε άλλη κατάσταση στα κομμουνιστικά κόμματα, με πολύ ανοιχτούς ορίζοντες, χωρίς παρανομία, με ελευθερία έκφρασης και δράσης και εσωκομματικά και στην κοινωνία. Σαν μέλος του κόμματος πήρε από εδώ σύνδεση και έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος στη Γερμανία το 1931-31. Ήταν ανταποκριτής του “Ριζοσπάστη”, αλλά έκανε και ανώτερες σπουδές στην ιατρική. Όταν ήρθε ο ναζισμός, κατάφερε να φύγει και πήγε στο Παρίσι, πάλι με σύνδεση του κόμματος, και βρήκε κι άλλα κομματικά μέλη από την Ελλάδα. Έμεινε δύο χρόνια στο Παρίσι ως ανταποκριτής του “Ριζοσπάστη” και ύστερα πήρε εντολή από το κόμμα να πάει ως ανταποκριτής του “Ριζοσπάστη” στη Σοβιετική Ένωση. Έστελνε τις ανταποκρίσεις του πάντα με το ψευδώνυμο «Γρύπος». Γύρισε όλη της Σοβιετική Ένωση, έστελνε ανταποκρίσεις από τις περιοδείες του, αλλά έλεγε μονάχα τα καλά που έβλεπε. Υπήρχαν πολλά τρωτά, τα έβλεπε, αλλά τα κρατούσε για τον εαυτό του ώστε στην Ελλάδα να αποφευχθούν αυτές οι αδυναμίες.

    * Αποφεύχθηκαν αυτές οι αδυναμίες;

    Όχι, καθόλου. Η κατάσταση «βοηθούσε» το κόμμα να ακολουθήσει αυτές τις αδυναμίες αντί να ανοίξει τα δικά του φτερά όπως έκαναν τα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα. Βέβαια η κατάσταση στην Ελλάδα δεν βοηθούσε, γιατί πολύ γρήγορα, το 1936, έγινε η δικτατορία του Μεταξά, οπότε σταμάτησε η αποστολή του στη ΕΣΣΔ και ξαναγύρισε στο Παρίσι. Η γνώμη των υπόλοιπων φυγάδων από την Ελλάδα του Μεταξά ήταν να μείνει εκεί. Ο ίδιος όμως είπε επιγραμματικά: «καλύτερα στην Ελλάδα και φυλακή ή εξορία παρά εμιγκρές στο εξωτερικό”.

    * Όταν αποδράσατε από την Κίμωλο, ο Καραγιώργης ορίστηκε υπεύθυνος για τον παράνομο Τύπο;

    Μόλις δημιουργήθηκε η πρώτη ομάδα από τους καινούργιους, καθαρούς κομμουνιστές, ανέλαβε αμέσως την έκδοση του “Ριζοσπάστη”. Όμως είχε προηγηθεί της Μεταξικής δικτατορίας η διείσδυση στο κόμμα ανθρώπων του Μανιαδάκη, που το διέσπασαν σε δύο κόμματα. Το ένα έλεγε ότι δεν έχουμε καμία δουλειά εμείς σ’ αυτόν τον καπιταλιστικό πόλεμο και το άλλο κόμμα έλεγε να πάρουμε μέρος στον πόλεμο και να προχωρήσουμε μέσα στην Αλβανία μέχρι να βγούμε στη θάλασσα. Εμείς δεν δεχτήκαμε κανένα απ’ αυτά τα κόμματα. Απευθυνθήκαμε σε σίγουρους, σε ανθρώπους καθαρούς από κάθε επίδραση του Μανιαδάκη. Ο Καραγιώργης μαζί με καθαρούς συντρόφους κατάφεραν μέσα σε δύο μήνες να βγάλουν τον “Ριζοσπάστη” με τη σημείωση «Νέος», ώστε να διαχωριστεί από τον “Ριζοσπάστη” του Μανιαδάκη. Τότε οι αριστεροί, οι οποίοι είχαν αποτραβηχτεί από τη δράση μη έχοντας εμπιστοσύνη ούτε στο ένα κόμμα ούτε στο άλλο, μόλις έμαθαν ότι ήρθαν οι εξόριστοι και δημιουργήθηκε νέο κόμμα, νέα Κεντρική Επιτροπή με τη Χρύσα Χατζηβασιλείου, τον Πέτρο Ρούσσο κι έναν ακόμα της παλιάς Κεντρικής Επιτροπής, φυγά από τη Φολέγανδρο, άρχισαν να πλαισιώνουν το νέο κόμμα. Αμέσως απλώθηκε ο νέος “Ριζοσπάστης” καθώς και η επαναδημιουργία νέων οργανώσεων, καθαρών πια. Τότε απλώθηκε πολύ το κίνημα της αριστεράς και σε λίγο καιρό άρχισαν και οι αγώνες πια εναντίον των κατακτητών.

    * Πώς τον ερωτευτήκατε;

    Με χτύπησε κεραυνοβόλος, μόλις τον είδα. Ήταν συναρπαστικός. Δε συγχωρούσα τον εαυτό μου για το κακό που έπαθα να τον ερωτευτώ από τον ήχο ακόμα των βημάτων του, πριν τον δω καλά καλά. Όταν τον πρωτοείδα έχασα τελείως την ψυχραιμία μου, μετά βίας μπόρεσα να ανταποκριθώ στο χαιρετισμό του όταν με πλησίασε να με καλοσωρίσει στην Κίμωλο ως συντρόφισσα. Έμεινα ξερή. Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τότε που τον είδα μέχρι να μου κάνει την «περίεργη» πρόταση γάμου.

    * Γιατί τη λέτε περίεργη;

    Συνήθως οι προτάσεις γάμου γίνονται αλλιώς. Αυτή ήταν μοναδική. Είχαμε ένα τραπέζι στο οποίο ήμασταν αντικρυστά. Είχαμε απλωμένους “Ριζοσπάστες” και του Μανιαδάκη και των άλλων, και κοιτάζαμε να βρούμε πώς θα σχεδιάσουμε τον «νέο» “Ριζοσπάστη”. Εκεί μου λέει «σταμάτα μια στιγμή, Μαρία. Θέλω κάτι να σου πω”. Ήμουνα με το κεφάλι σκυμμένο. “Δεν ξέρω αν έχεις αντιληφθεί ότι τον τελευταίο καιρό η στάση μου απέναντί σου έχει αλλάξει”, μου λέει. “Δεν έχεις την καλύτερη ιδέα για μένα, αλλά δεν είμαι έτσι όπως με παρουσιάζουν. Στα αισθήματά μου είμαι σοβαρός και απόλυτος. Και εσένα σε έχω ξεχωρίσει και θέλω μαζί σου ένα δεσμό εφ’ όρου ζωής”. Εγώ έμεινα ξερή κι αμίλητη.

    * Ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής σας αυτή;

    Εκ των υστέρων νομίζω πως ναι. Εκείνη τη στιγμή συγκλονίστηκα.

    * Τον χαρήκατε τον άντρα σας;

    Εμ αυτό είναι, ότι δεν τον χάρηκα. Μόνο έξι χρόνια ζήσαμε μαζί, κι απ’ αυτά στην ουσία ένα χρόνο.

    * Τώρα που έχουν περάσει τόσα χρόνια, απαντήσατε στο ερώτημα που θέτετε και στο βιβλίο σας «Γιατί τελικά πλήρωσε με τη ζωή του»;

    Επλήρωσε γιατί ήταν διαφορετικός από τους άλλους. Είχε ευρύτατους ορίζοντες και δεν είχε το πτωχοπροδρομικό πνεύμα των Ελλήνων κομμουνιστών. Αυτό οφείλεται στον ανήσυχο χαρακτήρα του, τον πάντα προβληματιζόμενο, στον άνθρωπο δηλαδή που είχε ευρύτατη θεώρηση της ζωής και του κόμματος.

    * Τον Ζαχαριάδη πως τον θυμάστε;

    Τον είχαμε ηρωοποιήσει εμείς. Με τον Καραγιώργη είχε παιδική φιλία, από το ’24. Αλλά ήταν τελείως διαφορετικοί. Ο Καραγιώργης εξωστρεφής και συναισθηματικός, ο Ζαχαριάδης τελείως αντίθετος.

    * Τον μισήτε;

    Δεν μισώ κανέναν, αλλά τον κατακρίνω πάρα πολύ. Τον κατακρίνω στο έπακρο, γιατί ήταν καιροσκόπος, δεν είχε ιερό και όσιο, δεν σήμαινε τίποτε γι’ αυτόν το αίσθημα της φιλίας. Ήταν, από νεαρός ακόμα, αποφασισμένος να ανέβει στα ανώτατα κλιμάκια.

    * Τον θεωρείτε υπεύθυνο για την εξώντωση του Καραγιώργη;

    Απολύτως.

    * Με τον Καραγιώργη γνωρίσατε την ευτυχία;

    Την απόλυτη. Αλλά όπως όλα τα υπέροχα πράγματα τελειώνουν γρήγορα, έτσι και η ζωή μου μαζί του. Ήταν σύντομη και ευτυχής.

    * Δεν είχε αδυναμίες αυτός ο άνθρωπος;

    Είχε αδυναμίες πολλές. Είχε πολλές ανησυχίες, γι’ αυτό τον φάγανε.

    * Τι θυμάστε από την περίοδο που οργάνωσε τον ΕΛΑΣ στη Θεσσαλία;

    Σαν κεραυνός έτρεχε στη Θεσσαλία. Ήταν έτοιμη η Θεσσαλία για έναν Καραγιώργη. Στο πρόσωπό του βρήκε τον άνθρωπό της, γιατί πήγε προετοιμασμένος και ξέροντας την κάθε λεπτομέρεια που μπορούσε να μαζέψει από Θεσσαλούς στην Αθήνα και έτσι δεν βρέθηκε μπροστά σε μια άγνωστη κατάσταση. Να σκεφτεί κανείς ότι στη Θεσσαλία τον έστειλαν για να τον ξεφορτωθούν, γιατί εδώ τούς είχε γίνει ενοχλητικός, διότι επέμενε ότι πρέπει να δημιουργηθεί αντάρτικο εναντίον των κατακτητών. Αντί να τον ξεφορτωθούν, στη Θεσσαλία ξεδίπλωσε τα φτερά του και δημιούργησε την τέλεια οργάνωση του λαού και του στρατού εναντίον του φασισμού. Είναι υπόδειγμα ότι στη Θεσσαλία δεν παρουσιάστηκε ούτε μία κατηγορία εναντίον του αντιστασιακού κινήματος.

    * Πώς το κατόρθωσε αυτό;

    Γιατί δεν έδωσε την πρωτοβουλία στο κόμμα, όπως έγινε σε άλλες περιοχές, αλλά στην αντίσταση στο σύνολό της. Το κόμμα ήταν στην καλύτερη απόδοσή του και η συνεργασία για τη δημιουργία του ενιαίου μετώπου για τον αγώνα με τις άλλες οργανώσεις ΕΑΜ και ΕΛΑΣ ήταν άψογη και αποδοτική. Δεν τον ενδιέφερε αν κάποιος ήταν δεξιός, κεντρώος, αριστερός. Για τον Καραγιώργη, αρκούσε να είναι ο κατάλληλος για τη θέση που προοριζόταν. Ακόμα και τους αποδεδειγμένους συνεργάτες των κατακτητών τους έστελνε στη Δικαιοσύνη, δεν επέτρεπε την αυτοδικία.

    * Περιγράφετε στο βιβλίο τη στιγμή που ο Καραγιώργης διαβάζει το πρωί τον “Ριζοσπάστη” και αντί για τον τίτλο «Όλοι στη μάχη για τις εκλογές. Ο λαός μας δίνει την ψήφο του», που είχε βάλει το βράδυ, είδε τυπωμένη πάνω από το άρθρο του τη λέξη «Αποχή» για τις εκλογές του ’46. Τι θυμάστε από εκείνες τις στιγμές;

    Χλόμιασε, παράτησε το πρωινό που έπαιρνε και την εφημερίδα και σηκώθηκε αμέσως κι έφυγε και πήγε στο πιεστήριο. Εκεί έμαθε ότι αφού φύγαμε εμείς την προηγούμενη νύχτα, πήγε ο Ζαχαριάδης και άλλαξε τον τίτλο. Αυθαίρετα, μόνος του.

    * Τι πίστευε ο Καραγιώργης για τον εμφύλιο;

    Τον εμφύλιο δεν τον ήθελε. Τον φοβούνταν. Δεν το φανταζόταν ότι θα φτάναμε ώς εκεί, αλλά όταν πια άρχισαν οι εχθροπραξίες δεν μπορούσε να κάνει τίποτα παρά να συμπαραταχθεί.

    * Εσείς τι πιστεύετε για τον εμφύλιο;

    Εγώ πιστεύω ότι ήταν έγκλημα. Έγκλημα του Ζαχαριάδη. Κανένας δεν τον ήθελε τον εμφύλιο. Αλλά με την πειθαρχία που είχαμε τότε, μιας και ο αρχηγός είπε ότι θα πολεμήσουμε τον ακολουθήσαμε. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς παρά να πολεμήσουμε κι εμείς. Η Ελλάδα πήγε 50 χρόνια πίσω εξαιτίας του εμφυλίου. Με απόλυτη ευθύνη του Ζαχαριάδη.

    * Κατηγόρησαν τον Καραγιώργη ότι στην Κατοχή, στην Πελοπόννησο, βασάνισε άνευ λόγου πολλούς συντρόφους και ειδικά την αρραβωνιαστικιά του Μπελογιάννη.

    Ουδέποτε ο Καραγιώργης πήγε στην Πελοπόννησο. Μία φορά μονάχα, μετά την Κατοχή, το ’46, πήγε μαζί με όλο το Πολιτικό Γραφείο και την Κεντρική Επιτροπή στην Πάτρα για τη συνδιάσκεψη στην οποία πάρθηκε η μοιραία απόφαση για τον εμφύλιο. Αποφάσισαν ότι εάν δεν ηρεμήσει η κατάσταση κι εξακολουθήσουν οι διωγμοί της δεξιάς, θα πάρουμε κι εμείς τις αποφάσεις μας για τον τρόπο που θα αμυνθούμε.

    * Ο Ζαχαριάδης τον κατηγόρησε και για το θάνατο του Διαμαντή. Έφταιγε αλήθεια;

    Πάλι καμιά σχέση δεν είχε ο Καραγιώργης. Ο Διαμαντής σκοτώθηκε τον Ιούνιο του ’49 στη δυτική Ελλάδα και ο Καραγιώργης, τραυματισμένος από τον Ιανουάριο του ’49, είναι έξω από την Ελλάδα.

    * Ποιος ήταν ο ρόλος του στη διαγραφή της Διδώς Σωτηρίου;

    Δεν είχε καμιά σχέση με τη διαγραφή της Διδώς, γιατί τη διαγραφή της τη έκανε το Πολιτικό Γραφείο το ’47, όταν ακόμα ήμασταν νόμιμοι. Ο Καραγιώργης δεν ήταν τότε στο Πολιτικό Γραφείο, ήταν στην Κεντρική Επιτροπή. Η Διδώ ήταν μέλος του κόμματος αλλά στον “Ριζοσπάστη” δούλευε δημοσιογραφικά, όχι ως μέλος του κόμματος. Δεν είχε δικαίωμα ο Καραγιώργης να τη διαγράψει. Το κόμμα τη διέγραψε, γιατί δεν ακολούθησε τους αντιπροσώπους των ανατολικών χωρών στον ΟΗΕ που πήγαν να συναντήσουν τον Μάρκο στη νέα θέση που εκείνος είχε ορίσει.

    * Όταν πια άρχισε η δίωξή του, εσάς πώς σας αντιμετώπισε η κομματική οργάνωση;

    Μου φέρθηκε αισχρά. Πρώτον σε ένα υπόμνημα που είχαμε στείλει το ’50 στην κυβέρνηση είχαμε υπογράψει όλο το στρατόπεδο κρατουμένων γυναικών στο Τρίκερι σχετικά με τις συνθήκες διαβίωσης. Υπογράφαμε πάντα αρχίζοντας: Ρόζα Ιμβριώτου, Κατίνα Μαμέλη, Μαρία Καραγιώργη και ύστερα ακολουθούσαν οι υπογραφές όλου του στρατοπέδου. Το Νοέμβριο του 1950 στέλνουμε ένα τέτοιο υπόμνημα στην κυβέρνηση, και όταν πήραμε την εφημερίδα με τα δημοσιευμένα ονόματά μας, βλέπω Ρόζα Ιμβριώτου, Κατίνα Μαμέλη, Μαρία Αγριγιαννάκη, δηλαδή με εμφάνιζαν να έχω αποκηρύξει τον άντρα μου, γιατί ήδη είχε δημοσιευτεί η διαγραφή του Καραγιώργη. Τότε εγώ έριξα τις ευθύνες στην Ιμβριώτου για την αλλαγή του ονόματος. Κόντεψα και να τη δείρω. Δεν είχα δίκιο, δεν έφταιγε η Ρόζα, την αλλαγή, όπως έμαθα αργότερα, την έκανε ο Δρομάζος με δική του πρωτοβουλία και ως εκπρόσωπος του κόμματος. Σάββατο δημοσιεύτηκε η διαγραφή του Καραγιώργη και τη Δευτέρα δημοσιεύτηκε το δικό μας υπόμνημα με αλλαγμένο το όνομά μου.

    * Πώς ήταν η ζωή σας στο Τρίκερι υπ’ αυτές τις συνθήκες;

    Κόλαση. Το μεγάλο μέρος του στρατοπέδου όχι μονάχα μου έκοψε την καλημέρα, αλλά άφηναν και σημειώματα στο κρεβάτι μου που έγραφαν “Οι προδότες δεν έχουν θέση ανάμεσά μας. Τι θέλεις και μένεις εδώ πέρα;».

    * Υπήρξαν συγκρατούμενές σας που σας υποστήριξαν;

    Ένα μεγάλο κομμάτι από τις συγκρατούμενές μου, που γνώριζαν καλά από την Αθήνα, με υποστήριξε, στάθηκε στο πλάι μου. Αλλά η μεγάλη μάζα του στρατοπέδου, την οποία επηρέαζε η Ιμβριώτου, ήταν εναντίον μου. Από κείνη τη μέρα αρχίζει το δικό μου μαρτύριο. Ένας φοβερός ψυχολογικός πόλεμος, ανοιχτός. Με υποστήριξε η Αφροδίτη Μαυροειδή μετά Παντελέσκου, η Ειρήνη Παπαδημητρίου κ.ά.

    * Εκείνη την εποχή ο γιος σας πόσων χρονών ήταν;

    Ήταν έξι χρονών. Γεννήθηκε τον Απρίλιο του ’44. Από την έναρξη του εμφυλίου, που εμείς περάσαμε στην παρανομία, τον μεγάλωναν η μάνα και η αδελφή του Καραγιώργη. Το φυγάδευαν το παιδί από σπίτι σε σπίτι, του άλλαζαν ονόματα προκειμένου να μην το πιάσουν κι αυτό. Το γύρευε η Ασφάλεια, να το πιάσει ως όμηρο προκειμένου να εκβιάσει τον πατέρα και τη μάνα του. Εγώ κρατούμενη κι ο άντρας μου στο βουνό.

    * Τι του λέγατε για τον πατέρα του;

    Του έλεγα όσα άντεχε. Όταν τον ξαναβρήκα μετά την απόλυσή μου, δεν πίστευε ότι είμαι η μάνα του. Τον άφησα 4, τον βρήκα 7,5. Τυπικά με δέχτηκε όταν του είπαν “αυτή είναι η μαμά σου”. Αλλά στη γιαγιά του έλεγε, “δεν μπορεί να είναι αυτή η μαμά μου, ψέματα μου λέτε. Η μαμά μου ήταν νέα και όμορφη και αυτή είναι γριά και άσχημη”. Ευτυχώς, το καλοκαίρι του ’52, μετά την αποφυλάκισή μου, φύγαμε και πήγαμε στο χωριό μου στις Μηλιές του Πηλίου. Καμένα τα σπίτια μας, καθαρίσαμε τον χώρο που έμενε το μουλάρι και τον χώρο που έμενε ο γάιδαρος και ζήσαμε δύο μήνες εκεί. Περάσαμε πολύ ωραία στο χωριό, βρήκε φίλους, έπαιξε, έτρεξε, κολύμπησε, είδε εμένα διαφορετική και τότε πια είπε «είσαι η μαμά μου». Την πλήρωσε όλη η οικογένεια γιατί δεν καταδικάσαμε τον Καραγιώργη.

    * Πώς μάθατε για τα βασανιστήρια που υπέστη στο Βουκουρέστι;

    Μου τά ‘δωσαν γραπτά μετά την αποκατάστασή του.

    * Δεν ξέρατε τίποτα για την τύχη του όλη αυτή την περίοδο;

    Ξέραμε μόνο ότι τον είχαν κατηγορήσει για προδότη κι ότι ήταν κρατούμενος. Πού, πώς και τι αργότερα τα μάθαμε.

    * Πότε αρχίσατε να αμφισβητείτε το κόμμα;

    Μόλις ξέσπασε η ιστορία με τον Καραγιώργη, όταν δηλαδή τον κατηγόρησαν για προδότη. Ώς εκεί και μη παρέκει, είπα τότε, στις εντολές του κόμματος.

    * Μετά απ’ όλα όσα έκανε στον σύντροφό σας το κόμμα, γιατί δεν φύγατε;

    Άλλο οι ιδέες και άλλο αυτοί που θέλουν να εκμεταλλευτούν τις ιδέες.

    * Μετανιώσατε για όλα αυτά; Θα θέλατε να είχατε μια πιο ήρεμη ζωή;

    Ήθελα πιο ήρεμη ζωή, αλλά δεν ήμουν διατεθειμένη να κάνω την παραμικρή υποχώρηση. Δεν ήταν μόνο για την αξιοπρέπειά μου, αλλά κυρίως για την ιδεολογία μου.

    * Στο βιβλίο σας αφήνετε την αιχμή ότι τον Καραγιώργη δεν τον σκότωσε η πνευμονία. Τι συνέβη στην πραγματικότητα;

    Έμαθα ότι τον πήραν εκείνο το βράδυ έξω από τον θάλαμο και τον πήγαν κάπου μακριά και εκεί τον σκότωσαν χτυπώντας τον με τις αρβύλες τους στο κεφάλι, γιατί δεν ήθελαν να αφήσουν αποτυπώματα από χτυπήματα στο σώμα του. Το πρωί τον πήγαν στο νεκροτομείο και τον ξάπλωσαν γυμνό απάνω στο κρεβάτι και έτσι τον είδαν οι δύο σύντροφοι που μου τα αφηγήθηκαν αυτά.

    * Πού είναι θαμμένος;

    Άγνωστο. Κάπου στη Ρουμανία.

18. 

    Βασιλική Μετατρούλου
    31 Μαΐου 2011 - 18:37

    Εφημερίδα «Θεσσαλονίκη», 26 Φεβρουαρίου 1976
    Επαναδημοσιεύθηκε στο περ. «Ζενίθ», τχ. Απριλίου 2008

    Κλεάνθης Γρίβας – Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗ ΓΥΦΤΟΔΗΜΟΥ)1954

    Κλεάνθης Γρίβας: Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗ (ΓΥΦΤΟΔΗΜΟΥ)

    Μια πτυχή των ανελέητων εσωτερικών συγκρούσεων στο ΚΚΕ

    Υπάρχουν πολλοί τρόποι για την απόκρυψη ή τη διαστρέβλωση της αλήθειας, αλλά μόνο ένας για την αποκάλυψη ή την αποκατάστασή της: Η δημόσια υπεράσπισή της.
    Κλεάνθης Γρίβας

    Περιεχόμενα

    Προλογικό σημείωμα

    1. Εισαγωγή

    2. Τα πρώτα «ολισθήματα»

    3. Μέχρι το 1940

    4. Ο κομματικός Μηχανισμός και η “Λογική” του

    5. Αρχές της δεκαετίας του 1950

    6. Βουκουρέστι : Το στήσιμο της παγίδας

    7. Αιρετικός; “Οχι. Προδότης”

    8. Ομόφωνη απόφαση καταδίκης

    9. Η σύλληψη

    10. Η ανάκριση

    11. Προς το τέλος

    12. Η δήθεν «αποκατάσταση»

    Προλογικό σημείωμα

    Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» στις 26 Φεβρουαρίου 1976, όταν ακόμα ήταν πολύ δύσκολο για τους πάσης φύσεως «προοδευτικούς» να πουν ορισμένα πράγματα με τ’ όνομά τους.

    Αυτό μάλλον εξακολουθεί να ισχύει ακόμη και τώρα, αν κρίνει κανείς από το βιβλίο του Λευτέρη Μαυροειδή, Φάκελος Καραγιώργη (Αθήνα, Φυτράκης, 1991), ο οποίος στο προλογικό του σημείωμα, τονίζει ότι:

    «Στα υλικά του φακέλου που δημοσιεύονται στο βιβλίο αυτό, δεν αναφέρονται ονόματα ανθρώπων που έχουν κατά οιοδήποτε τρόπο εμπλακεί στην υπόθεση Καραγιώργη (ανακριτές-βοηθοί του αρχιανακριτή Ηλία Καρρά, μάρτυρες κατηγορίας, κλπ.) και βρίσκονται στη ζωή… Σκοπός αυτού του βιβλίου δεν είναι να κάνει αστυνομικό ρεπορτάζ ή να «ξεσκεπάσει» πρόσωπα που, στο κάτω-κάτω, έκαναν ότι έκαναν στο κλίμα που επικρατούσε τότε, πειθαρχώντας στην ηγεσία του κόμματός τους και, στο μεγαλύτερο μέρος τους, πιστεύοντας ότι εκπλήρωναν σοβαρό κομματικό καθήκον, σε μια στιγμή μάλιστα που το ΚΚΕ βαλλόταν από διάφορες πλευρές και με ποικίλους τρόπους ανοιχτής τρομοκρατίας ή εσωτερικής διάβρωσης».

    Σε τούτη την προλογική δήλωση του Λ. Μαυροειδή (η οποία, εκτός των άλλων, αφήνει αναπάντητο το ερώτημα «γιατί έγραψε αυτό το βιβλίο;», δεδομένου ότι «δεν αναφέρει ονόματα ανθρώπων που έχουν κατά οιοδήποτε τρόπο εμπλακεί στην υπόθεση Καραγιώργη»), επαναδιατυπώνεται για πολλοστή φορά η πλέον κοινότυπη δικαιολογία που προβάλλουν οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί των εγκλημάτων όλων των ολοκληρωτικών Μηχανισμών στην ιστορία (τα ενεργούμενα των οποίων «κάτω-κάτω, κάνουν ότι κάνουν, πειθαρχώντας στην ηγεσία τους»). Γι’ αυτούς υπάρχει πάντοτε κάποιος «σκοπός που αγιάζει τα μέσα». Ολα τα μέσα.

    Το 1991, η έκδοση του ως άνω βιβλίου («Φάκελος Καραγιώργη» του Λευτέρη Μαυροειδή που κυκλοφόρησε στις αρχές του 1991), μια συζήτηση γύρω απ’ αυτή την υπόθεση (στην τηλεοπτική εκπομπή «Περιπέτειες ιδεών» του Νίκου Δήμου, ΕΤ1, 17-4-1991) και ένα εύστοχο κριτικό σχόλιο (του Γιώργου Βότση στην «Ελευθεροτυπία» στις 18-4-1991), αναζωπύρωσαν το ενδιαφέρον για τη ζωή και κυρίως για το θάνατο του Κώστα Γυφτοδήμου-Καραγιώργη, ενός από τα κορυφαία ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ που καταδικάστηκε το 1950 ως «προδότης» με ομόφωνη απόφαση του Πολιτικού Γραφείου και της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και δολοφονήθηκε το 1954 με εντολή του τότε Γεν. Γραμματέα του κόμματος Νίκου Ζαχαριάδη.

    Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την επαναδημοσιεύτηκε του κειμένου αυτού στην ίδια εφημερίδα («Θεσσαλονίκη» στις 4 Μαϊου 1991, αφού έκανα μερικές διορθώσεις και συμπληρωματικές προσθήκες, οι περισσότερες από τις οποίες αφορούν τις υποσημειώσεις

    Η ενασχόλησή μου με τη μελέτη των διαφόρων εκφάνσεων του ολοκληρωτισμού, με οδήγησε στη δημοσίευση αυτού του κειμένου στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» στις 26 Φεβρουαρίου 1976, σε μια εποχή που ο «προοδευτισμός των εικονισμάτων» ξόρκιζε την αλήθεια και προσπαθούσε να γαντζωθεί στους μύθους.

    Σήμερα, πάνω από μισό αιώνα μετά τη δολοφονία του Καραγιώργη, είναι άκρως απογοητευτικό να διαπιστώνει κανείς ότι ακόμα δεν μπορούν να λεχθούν με το όνομά τους ορισμένα πράγματα που έχουν διατυπωθεί με σαφήνεια ήδη από το 1976.

    1. Εισαγωγή

    Το Φθινόπωρο του 1954, ο Κώστας Γυφτοδήμος (Καραγιώργης) άφησε την τελευταία του πνοή στα υπόγεια απομονωτήρια της Ρουμανικής Ασφάλειας στο Βουκουρέστι.

    Ο Κώστας Καραγιώργης (1905-1954), ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, επιτελικό στέλεχος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, διευθυντής της εφημερίδας «Ριζοσπάστης», στρατηγός του «Δημοκρατικού Στρατού» και μέλος της «Κυβέρνησης του Βουνού» κατά τον εμφύλιο πόλεμο, δολοφονήθηκε το 1954 με εντολή της ηγεσίας του ΚΚΕ, τέσσερα χρόνια μετά την ομόφωνη «πολιτική» καταδίκη του από τη 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (1950) και ένα χρόνο μετά το θάνατο του «πατερούλη των λαών» Ι.Β. Στάλιν (1953), αυτού του, κατά τον χαρακτηρισμό του Λένιν, «κτηνώδη δεσμοφύλακα» της μπολσεβίκικης ορθοδοξίας. Ο κομματικός Κρόνος κατασπάραξε ένα ακόμη τέκνο του.

    Τα στελέχη του παράνομου κομματικού μηχανισμού του ΚΚΕ στην Ελλάδα, πληροφορήθηκαν το θάνατο (δολοφονία) του Κώστα Καραγιώργη χρονικά τοποθετημένο στα τέλη του 1955. Οπως γράφει ο Λευτέρης Μαυροειδής, ο Κώστας Καραγιώργης «είχε πεθάνει λίγες μόλις εβδομάδες πριν από το 20ο Συνέδριο, χτυπημένος από τις αφάνταστες ψυχικές και φυσικές κακουχίες στις οποίες είχε υποβληθεί με την κατηγορία κι αυτός του προβοκάτορα και του Τιτοικού πράκτορα. Λίγο πριν πεθάνει είχε αφήσει στους συντρόφους του μαρτυρίου του, την τελευταία του παράκληση: Αν βγει κανείς γερός απ’ αυτή την περιπέτειά τους, να πει στη γυναίκα του ότι δεν ήταν προδότης». [Λευτέρης Μαυροειδής: 20 χρόνια από το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ]

    2. Τα πρώτα «ολισθήματα»

    Κάθε προσπάθεια για διερεύνηση της «υπόθεσης Καραγιώργη» πρέπει να ξεκινήσει από τη δεκαετία του 1920, τα νεανικά χρόνια του και τις σχέσεις του με τη νεολαία του ΚΚΕ. Γιατί σ’ αυτή την περίοδο ο Κώστας Καραγιώργης διαπράττει το πρώτο του «ολίσθημά», ανοίγοντας έτσι τον κομματικό του «φάκελο»:

    Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων συνεργάστηκε με τον φίλο του Χαράλαμπο Δεδούση στην έκδοση του πρώτου τεύχους ενός μαρξιστικού περιοδικού με τον τίτλο «Αρχείο Μαρξισμού» (από τον τίτλο αυτού του περιοδικού θα προκύψει στη συνέχεια ο όρος «αρχειομαρξισμός» που, στις μετέπειτα εσωκομματικές συγκρούσεις, η ηγετική κλίκα θα τον καταστήσει συνώνυμο της «αίρεσης» και θα τον χρησιμοποιήσει ως μέσο εξουδετέρωσης εκείνων που την αμφισβητούν).

    Στη συνέχεια, η εμπλοκή του Καραγιώργη στις έντονες συζητήσεις διαφόρων «ιστορικών» στελεχών του νεόδμητου ΚΚΕ, τα οποία κριτικάρουν την ηγεσία, το μηχανισμό και την πολιτική πλατφόρμα του, τον σπρώχνουν να απευθύνει μια εκτενή αναφορά στον Νίκο Ζαχαριάδη, που ήταν ευνοούμενος της Μόσχας και εκκολαπτόμενος μονοκράτορας του ΚΚΕ. Στην αναφορά αυτή συνόψιζε τα συμπεράσματά του από τις συζητήσεις του με τους «διαφωνούντες» και έκανε ορισμένες προτάσεις για την επίλυση των λειτουργικών προβλημάτων του κομματικού μηχανισμού.

    Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Σπύρου Πρίφτη (Α. Στίνας), ο Ζαχαριάδης μετά την παραλαβή της αναφοράς, απαίτησε από τον Καραγιώργη «να κατονομάσει τους συντρόφους που εμφορούνται από αυτές τις ιδέες» και λίγο αργότερα τον συμβούλεψε «να εγκαταλείψει αυτά τα παιδιαρίσματα, επί ποινή διαγραφής». [Α. Στίνας: Αναμνήσεις (Βέργος, Αθήνα, 1977), τ. 1ος, σ. 164

    Σημείωση: O Σπύρος Πρίφτης (A. Στίνας): μια από τις σπανιότατες γνήσια επαναστατικές και ανιδιοτελείς φυσιογνωμίες στον τόπο μας, ήταν ένα από τα πρώτα και πιό δραστήρια στελέχη του ΚΚΕ (μέχρι το 1931 που διαγράφηκε), ένας από τους πρωτεργάτες της «Αριστερής Αντιπολίτευσης» που αναπτύχθηκε στoυς κόλπους του ΚΚΕ, και ένα από τα ελάχιστα ηγετικά στελέχη του που αρνήθηκαν μέχρι το τέλος της ζωής τους να αποδεχθούν την αρχή του σκοπού που αγιάζει τα μέσα.

    Η δαμόκλεια σπάθη του κομματικού ιερατείου σείεται για πρώτη φορά πάνω από το κεφάλι του Καραγιώργη: O κομματικός «ποινικός» φάκελός του έχει ανοίξει.

    Σ’ αυτό το φάκελο θα προστεθεί λίγο αργότερα κι ένα δεύτερο επιβαρυντικό στοιχείο, όταν ο Κώστας Καραγιώργης θα αρνηθεί μια κομματική πρόσκληση για να «φοιτήσει» στην KUTV, την ειδική Σχολή κομματικών στελεχών που λειτουργούσε στη Μόσχα κάτω από τον έλεγχο της «Τρίτης Διεθνούς».

    Στην KUTV φοιτούσαν τα στελέχη των διαφόρων κομμουνιστικών κομμάτων που είχαν επιλεγεί ειδικά για κομματική σταδιοδρομία. Το πέρασμα των υποψήφιων ηγετών των κατά τόπους Κομμουνιστικών Κομμάτων από την KUTV είχε ως αποτέλεσμα την ολοκληρωτική αφομοίωσή τους στη λογική του Μηχανισμού ή τη φυσική τους εξόντωση.

    Στην Ελλάδα, οι απόφοιτοι αυτής της σχολής ήταν γνωστοί ως «κούτβηδες». Μεταξύ των πρώτων «κούτβηδων» ήταν και ο Νίκος Ζαχαριάδης. Πολλοί απ’ αυτούς πέρασαν αργότερα στην υπηρεσία της Ασφάλειας.

    Αυτή η πρώτη αψιμαχία ανάμεσα στα δυό (τρανταχτά αργότερα) ονόματα του Ελληνικού μπολσεβίκικου πάνθεου θα βαρύνει καθοριστικά στην εξέλιξη των μελλοντικών τους σχέσεων, στο πλαίσιο των οποίων, ο Νίκος Ζαχαριάδης θα λειτουργεί ως μόνιμος και υπεράνω πάσης αμφισβητήσεως τιμητής και ο Κώστας Καραγιώργης ως διαρκώς ελεγχόμενος και απολογούμενος που προσπαθεί να αποδείξει την πίστη του στη μπολσεβίκικη «ορθοδοξία». Αυτό θα συνεχιστεί μέχρι το 1950, όταν η ζυγαριά θα γύρει οριστικά προς το μέρος του Ζαχαριάδη, ο οποίος θα μπορέσεις να χρησιμοποιήσει ως αποδιοπομπαίο τράγο τον «προδότη» Καραγιώργη.

    Ο Νίκος Ζαχαριάδης και ο Κώστας Καραγιώργης, παρ’ ότι διαφέρουν μεταξύ τους από την άποψη της κοινωνικής καταγωγής και της μόρφωσης, ωστόσο ανήκουν στον ίδιο τύπο ανθρώπου που χρειάζεται και διαμορφώνει ο ολοκληρωτικός Μηχανισμός. Και οι δυό γαλουχήθηκαν με τις ιδέες, τις αρχές και τις πρακτικές του Σταλινισμού και διακατέχονταν από την ίδια πίστη και αφοσίωση σ’ αυτόν.

    «Το ΚΚΕ γεννήθηκε και γαλουχήθηκε στην κολυμβήθρα του μαρξισμού-λενινισμού και άντρωσε και αναπτύχθηκε σε μεγάλη λαική δύναμη με τη διδασκαλία του Στάλιν», διακήρυττε ο Νίκος Ζαχαριάδης.

    «Εμείς οι σταλινικοί, δηλαδή οι μαρξιστές-λενινιστές που ακριβώς επειδή είμαστε μαρξιστές-λενινιστές είμαστε και σταλινικοί», διαβεβαίωνε ο Κώστας Καραγιώργης.

    Μόνο που ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν ένα «ξένο σώμα» για το ΚΚΕ που «μπολιάστηκε» σ’ αυτό ως αρχηγός του χάρη στην επέμβαση του ΚΚΣΕ και της Τρίτης Διεθνούς (1931), ενώ ο Κώστας Καραγιώργη απ’ αρχής ανδρώθηκε πολιτικά στο πλαίσιο του ΚΚΕ.

    Νίκος Ζαχαριάδης (Αδριανούπολη 1903 – Ρωσία 1973): Ηταν γιός υπαλλήλου του (τουρκικού) μονοπώλιου καπνού. Μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας της Κωνσταντινούπολης. Μέλος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαίών της ΕΣΣΔ (από το 1921). Μέλος του ΚΚ Τουρκίας (από το 1923). Φοίτησε στην KUTV (1923-4) και πρωτοήρθε στην Ελλάδα στα μέσα στου 1924.

    Πρωτοστάτησε στις ενδοκομματικές διαμάχες με τους Τροτσκιστές και τους Αρχειομαρξιστές και, σε μια απ’ αυτές, δολοφόνησε τον Γεωργοπαπαδάτο. Συνελήφθη, καταδικάστηκε σε 18 χρόνια φυλακή. Δραπέτευσε και διέφυγε στην ΕΣΣΔ (1929), όπου έγινε μέλος του ΚΚΣΕ (1930).

    Το 1931, η Τρίτη Διεθνής τον διόρισε αρχηγό του ΚΚΕ, οπότε και επέστρεψε παράνομα στην Ελλάδα. Το 1936 συνελήφθη από τη Μεταξική δικτατορία.

    Μετά το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956) καθαιρέθηκε από τη θέση του και διαγράφηκε από το ΚΚΕ.

    Εκτοτε έζησε εξόριστος σε απομακρυσμένες περιοχές της «ΕΣΣΔ» μέχρι το θάνατό του (1973)

    Όπως διαπιστώνει ο Α. Στίνας:

    «Η περίοδος του Ζαχαριάδη είναι η περίοδος της οριστικής σταλινοποίησης του κόμματος. Το κριτικό πνεύμα πρέπει να εξοστρακιστεί από το κόμμα. Τα μέλη του κόμματος πρέπει να μεταμορφωθούν σε ρομπότ, σε άβουλα δίχως σκέψη, δίχως πρωτοβουλία, απλά εκτελεστικά όργανα αποφάσεων που πήραν άλλοι, δίχως κανενός είδους δική τους συμμετοχή. Οσοι από δω και πέρα διατυπώνουν αμφιβολίες για τη γραμμή ή απόψεις διαφορετικές από τις επίσημες δεν μπορεί παρά να είναι ‘όργανα του ταξικού εχθρού’, ‘πράκτορες της Αστυνομίας’ που σκοπός τους είναι να διαλύσουν το κόμμα». [Α. Στίνας: Αναμνήσεις (Βέργος, Αθήνα, 1977), τ. 1ος, σ. 164]

    Με βάση αυτή τη διαπίστωση, είναι προφανές ότι η ιστορία του ΚΚΕ ουσιαστικά εξαντλείται στις ανελέητες συγκρούσεις εκείνων που απαρτίζουν τον Μηχανισμό του. Και στις συγκρούσεις μεταξύ των γραναζιών του ολοκληρωτικού Μηχανισμού, οποιαδήποτε εκδήλωση ανθρωπιάς ή ευαισθησίας είναι στοιχείο αδυναμίας που λειτουργεί σε βάρος εκείνου που την αποτολμά.

    Μέσα σ’ αυτό το γενικό πλαίσιο, τα εγκλήματα του Μηχανισμού σε βάρος χιλιάδων ανθρώπινων υπάρξεων προβάλλουν ως «φυσιολογικά» και «αναγκαία». Γιατί απλούστατα, η κατασκευή του ανθρώπου «νέου τύπου» συνεπάγεται την εξόντωση του «παλιού», όπως απερίφραστα διακήρυσσαν οι πρωθιερείς του μπολσεβίκικου ολοκληρωτισμού.

    3. Μέχρι το 1940

    Στα χρόνια που προηγήθηκαν της Μεταξικής δικτατορίας (1936), ο Καραγιώργης ασχολείται με τις σπουδές του στην ιατρική σχολή και την κομματική δουλειά, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η δημοσιογραφία. Ετσι προετοιμάζεται το μεσουράνημα του «Καρλ Ράντεκ της Ελλάδας», όπως χαρακτηρίζει τον Καραγιώργη ο κομματικός ιστορικός Τάσος Βουρνάς. Το άστρο του Καραγιώργη και η εξέλιξή του στην ιεραχία του μηχανισμού, ανεβαίνουν παράλληλα.

    Το 1936, η δικατορία του Μεταξά διαλύει «εν μιά νυκτί» το μύθο του παντοδύναμου κομμουνιστικού κόμματος. Η σύγκρουση της Ελληνικής παρωδίας του φασιστικού ολοκληρωτισμού με το κομμουνιστικό αντίστοιχό του, θα αποβεί καταστροφική για το δεύτερο. Οι φυλακές και τα ξερονήσια θα γεμίσουν με τους πολιτικούς αντιπάλους του ιστορικού τραγέλαφου του καθεστώτος του «τρίτου Ελληνικού πολιτισμού». Κι ανάμεσα σ’ αυτούς θα είναι από το 1937 και ο Κώστας Καραγιώργης.

    Στη φυλακή, την εξορία ή την εμιγκράτσια, τα προβλήματα που δημιοργούνται από την αναγκαστική συμβίωση ατόμων πολύ διαφορετικών μεταξύ τους, αντιμετωπίζονται σχετικά πιο εύκολα στα πλαίσια των ομάδων που τις χαρακτηρίζει κάποια «ταυτότητα ιδεών». Η έλλειψη αυτής της «ταυτότητας» δίνει αφορμή στην ευκολότερη εκδήλωση των υφιστάμενων αντιθέσεων και διαφορών και οδηγεί σε οξύτερες αντιδικίες και συγκρούσεις.

    Ομως, παντού όπου υπάρχουν «εγκλωβισμένοι» (και ιδιαίτερα, πολιτικοί κρατούμενοι παγιδευμένοι σ’ ένα ιδεολογικό μικρόκοσμο) διαπιστώνεται η ύπαρξη μιας κλειστής κάστας ιεροφαντών που κανοναρχεί τα πάντα: Από τα απλούστερα ζητήματα της διατροφής μέχρι τα πιό σύνθετα προσωπικά, ιδεολογικά, συναισθηματικά ή σεξουαλικά ζητήματα των «εγκλωβισμένων». Κι όσο πιο μικρή και κλειστή είναι η «ομάδα συμβίωσης», τόσο πιο έντονα καταπιεστικά εκδηλώνεται η παρουσία του μηχανισμού που συγκροτούν οι φορείς της κομματικής εξουσίας στο εσωτερικό της ομάδας.

    Το 1940 στην Κίμωλο, οι κομματικοί καθοδηγητές μέσω του Μιλτιάδη Πορφυρογένη, θα φροντίσουν για την υπονόμευση και το διασυρμό του Καραγιώργη, με αφορμή τις σχέσεις του με μιά συνεξόριστή του. (!) Παρεμβαίνοντας σε μια καθαρά προσωπική υπόθεση, το «καθοδηγητικό όργανο» διερευνά αυτή την (κατα την ξύλινη κομματική γλώσσα) «σεξουαλική παράβασh» του Καραγιώργη και τον αποκλείει από την «ομάδα συμβίωσης» των εξορίστων, προσθέτοντας έτσι ένα ακόμη «επιβαρυντικό στοιχείο» στον κομματικό του φάκελο.

    Σημείωση: Μιλτιάδης Πορφυρογένης. Mέλος του Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Επιτελικό στελέχος του ΕΑΜ και υμνητής του Τσώρτσιλ τον οποίο αποκαλούσε -μεταξύ των άλλων και «ατρόμητο αρχηγό της Μεγάλης Βρετανίας» σ’ ένα τηλεγράφημα του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και της ΠΕΕΑ προς τον Αγγλο πρωθυπουργό, στις 16-5-1944 (το πλήρες κείμενο του τηλεγραφήματος παρατίθεται από τον Γ. Αθανασιάδη στο βιβλίο του Πρώτη Πράξη της Ελληνικής Τραγωδίας, εκδόσεις «Ελεύθερη Ελλάδα» του ΚΚΕ-Εσωτ., 1970 , σ. 201). Ο ίδιος άνθρωπος, κατά την 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (1950), ψήφισε την (ομόφωνη) απόφαση καταδίκης του Καραγιώργη, ξέροντας ότι μιά τέτοια καταδικαστική ψήφος ισοδυναμεί με συναίνεση στη δολοφονία του κομματικού του συντρόφου.

    4. Ο κομματικός Μηχανισμός και η «Λογική» του

    Η «διαλεκτική» των εσωκομματικών εκκαθαρίσεων που αποτελεί οργανικό στοιχείο των κομμουνιστικών κομμάτων, λειτουργεί με μια δική της εσωτερική λογική η οποία κατατείνει στην εκ των υστέρων αναγκαστική «δικαίωση» όλων των καταδικαστικών αποφάσεων που παίρνονται από την εκάστοτε κομματική ηγεσία. Αυτή η «δικαίωση» στηρίζεται στο αποκλειστικό δικαίωμα της εκάστοτε ηγετικής ομάδας να «επανερμηνεύει» κατά βούληση, αυθαίρετα και ανεξέλγκτα, τα στοιχεία του κομματικού φακέλου του υπό εκκαθάριση μέλους του κόμματος, με τρόπο ώστε να ανάγονται σε ενοχοποιητικά ή τουλάχιστον ύποπτα όλα τα περιστατικά που συνθέτουν το βίο και την πολιτεία του.

    Από την εποχή της Ιερής Εξέτασης, που αποτέλεσε το αξεπέραστο οργανωτικό και λειτουργικό πρότυπο όλων των ολοκληρωτικών Mηχανισμών μέχρι σήμερα, αυτή η ιδιότυπη «επανερμηνεία» των στοιχείων της ζωής του κρινόμενου και η εκ των υστέρων «θεμελίωση» της ενοχής του πάνω σ’ αυτή την επανερμηνεία, περνάει πάντοτε από τρεις διακριτές φάσεις:

    Στην πρώτη επιχειρείται η «κριτική» αμφισβήτηση των πράξεων, των κινήτρων και των προθέσεων του υπό εκκαθάριση ατόμου.

    Στη δεύτερη μεθοδεύεται συστηματικά η ηθική υπονόμευσή του, που επιβεβαιώνεται με τις εξευτελιστικές «παραδοχές» και «ομολογίες» του, οι οποίες αποσπώνται με βασανιστήρια. Στην τρίτη διατυπώνεται η τελική κατηγορία, η οποία επιβάλεται έτσι ως «αυταπόδεικτη» και, συνεπώς, είναι αδύνατο να αντικρουστεί με λογικά επιχειρήματα.

    Από κεί και πέρα, το λόγο έχουν οι δικαστές-δήμιοι του ολοκληρωτικού Μηχανισμού και στη συνέχεια η πυρά, το εκτελεστικό απόσπασμα ή η σφαίρα στον αυχένα.

    Αυτή η μεθοδολογία εφαρμόστηκε με απόλυτη επιτυχία από τον μπολσεβίκικο ολοκληρωτισμό ευθύς μόλις κατέλαβε την εξουσία στη Ρωσία (1917) και έφτασε στο αποκορύφωμά της κατά τη δεκαετία του 1930, με την γιγάντια επιχείρηση που αποσκοπούσε στην ολοκληρωτική κατατρομοκράτηση και καθυπόταξη της ρωσικής κοινωνίας, η οποία πέρασε στην ιστορία ως περίοδος των «δικών της Μόσχας», της «μεγάλης τρομοκρατίας» ή της «παραβίασης της σοσιαλιστικής νομιμότητας». [Πρόκειται για ευφημισμό που αποσκοπεί να περιορίσει το όλο θέμα στη δίωξη και την εξόντωση της «παλιάς φρουράς» των μπολσεβίκων και να αποκρύψει το γεγονός ότι επρόκειτο για μιά περίοδο Καθολικής Τρομοκρατίας, η οποία έπληξε καίρια ολόκληρη τη Ρωσική κοινωνία και όχι μόνο την «παλαιά φρουρά» των μπολσεβίκων που, ας σημειωθεί, εξοντώθηκε αρκετά χρόνια μετά τον πλήρη συμβιβασμό της με τον Στάλιν].

    Κι όπως ήταν φυσικό, η ίδια μεθοδολογία εφαρμόστηκε κι από τον ελληνικό βραχίονα του μπολσεβίκικου κινήματος, σε μια σωρεία περιπτώσεων ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν αυτές των Αρη Βελουχιώτη, Γιώργου Σιάντου, Μάρκου Βαφειάδη, Μήτσου Παρτσαλίδη, Νίκου Πλουμπίδη, κ.α. H ίδια μεθόδευση εφαρμόστηκε και στην περίπτωση του Κώστα Καραγιώργη:

    Αρχικά, οι απλές συζητήσεις και οι προβληματισμοί του για την πολιτική του ΚΚΕ ερμηνεύθηκαν ως «αιρετικά» και «αμφισβητησιακά» στοιχεία, γιατί η αμφισβήτηση αποτελεί έγκλημα καθοσίωσης για κάθε Μηχανισμό που στηρίζει την ύπαρξή του στην άκριτη και απόλυτη κατάφαση εκείνων που τον απαρτίζουν.

    Στη συνέχεια, οργανώθηκε η ηθική του εξόντωση με την αυθαίρετη και κατά το δοκούν «επανερμηνεία» διαφόρων περιστατικών της κομματικής και της προσωπικής τους ζωής, σε συνδυασμό με τον σκόπιμο υπερτονισμό κάποιων επιλεγμένων αποσπασμάτων από τις «ομολογίες» που του αποσπάσθηκαν με διάφορα ψυχικά και σωματικά βασανιστήρια, τις μόνες μεθόδους που αναγνωρίζει και εφαρμόζει κάθε ηγεσία των κομμουνιστικών κομμάτων που είναι άξια του «ιστορικού» της ρόλου.

    Από κεί και πέρα, η εκτέλεση της προαποφασισμένης δολοφονίας του ήταν απλώς ζήτημα χρόνου.

    5. Αρχές της δεκαετίας του 1950

    Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 με την παγίωση του στάτους κβό που προέκυψε από το «Μεγάλο Παζάρι» της Μόσχας (Οκτώβριος 1944) και επικυρώθηκε με τη «Συμφωνία της Γιάλτας» (Φεβρουάριος 1945), ο Ψυχρός Πόλεμος βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

    Στο δυτικό κόσμο, ο Μακαρθισμός κατασκευάζει και ξορκίζει την «απειλή της κομμουνιστικής υπονόμευσης» με τις γνωστές διωκτικές μεθόδους του, ενώ στις ανατολικές χώρες (τις υπό ρωσική κατοχή «λαικές δημοκρατίες»), η διαπάλη για τον έλεγχο του Μηχανισμού στο εσωτερικό των κομμουνιστικών κομμάτων που μόλις πριν λίγο κατέλαβαν την εξουσία, διεξάγεται στ’ όνομα της αντιμετώπισης της «απειλής της καπιταλιστικής παλινόρθωσης» η οποία κατασκευάζεται και ξορκίζεται με την αναβίωση των τρομοκρατικών δικών της δεκαετίας του 1930.

    Το μεταπολεμικό «κυνήγι των Μαγισσών» που σηματοδοτεί τη δεύτερη φάση της διαδικασίας για την εμπέδωση της κυριαρχίας των μηχανισμών της ολοκληρωτικής εξουσίας στην Ανατολική Ευρώπη, αποτελεί φυσική συνέχεια του φρικαλέου μαραθώνιου των εκκαθαρίσεων που εγκαινίασε ο Λένιν και ο Τρότσκι και ακολούθησε με βιομηχανική «συνέπεια» ο Στάλιν.

    Μετά το 1948, με αφορμή την «ανταρσία» του κομμουνιστή δικτάτορα Τίτο κατά του ρωσικού ιμπεριαλισμού, εξαπολύθηκε ένα κύμα τρομοκρατικών εκκαθαρίσεων που έπληξε χιλιάδες μέλη και στελέχη των κομμουνιστικών κομμάτων της Ανατολής και της Δύσης:

    Συλλήψεις, βασανιστήρια, κατηγορίες αδιανόητες και παράλογες, ομολογίες-αυτοκαταδίκες που είναι αδύνατο να ερμηνευτούν λογικά, δίκες-παρωδίες, καταδίκες, εκτελέσεις-δολοφονίες, εγκλεισμοί σε φυλακές, στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και θανάτου και ψυχιατρεία. Επρόκειτο για μια μεγάλη εξουσιοφρενική επιχείρηση διαμέσου της οποίας επιτυγχάνονταν η διανοητική καθυπόταξη και η βιολογική εξόντωση χιλιάδων ανθρώπινων υπάρξεων.

    Είναι κοινή διαπίστωση ότι στο εσωτερικό κάθε ολοκληρωτικού Μηχανισμού διεξάγεται ακατάπαυστα μια λυσσαλέα και χωρίς αρχές διαπάλη για την εξουσία μεταξύ των διαφόρων ομάδων της ηγετικής συμμορίας, οι οποίες διαμορφώνονται και ανασυντίθενται στη βάση κάποιας συγκυριακής πολιτικής συμφωνίας και της σύμπτωσης ορισμένων προσωπικών συμφερόντων.

    Στο ΚΚΕ, η επιχειρηση αυτή, που εκδηλώθηκε ως αναγκαίος συμπληρωματικός απόηχος των τραγικών αλληλοσφαγών που συγκλόνιζαν τα άλλα «αδελφά» κόμματα, είχε ως αποτέλεσμα έναν απροσδιόριστο αριθμό νεκρών ή σωματικά και ηθικά αναπηρωμένων ανθρώπινων υπάρξεων: Συλλήψεις, καταδίκες, ατομικές εκτελέσεις και μαζικές δολοφονίες. Ο κομματικός Κρόνος είναι αδηφάγος.

    6. Βουκουρέστι : Το στήσιμο της παγίδας

    Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, η διεθνής πολιτική κατάσταση δεν άφηνε κανένα περιθώριο αισιοδοξίας. Στη Ρουμανία, όπως και σε όλες τις άλλες υπό ρωσική κατοχή «λαϊκές δημοκρατίες», κυριαρχούσε μια καλλιεργημένη πνιγηρή ατμόσφαιρα γενικής αλληλοϋποψίας που ευνοούσε την αναγωγή της κατάδοσης σε υπέρτατη αυτοαμυντική αρετή. Ενας αποπνικτικός έλεγχος είχε επιβληθεί σε όλους τους τομείς της ζωής, δημόσιας και ιδιωτικής και οι μυλόπετρες του ολοκληρωτισμού αποσυναρμολογούσαν τα οστά, τις σάρκες και το μυαλό του «παλιού» ανθρώπου για να παράγουν ένα «νέο τύπο» του.

    Στο Βουκουρέστι, στον ήσυχο και ασφυκτικά ελεγχόμενο δρόμο που φιλοξενούσε τις πρεσβείες της Γαλλίας και της Γιουγκοσλαβίας, έστησαν παγανιά στον «προδότη» Καραγιώργη οι κομματικοί σύντροφοι-αντίπαλοί του. Ηταν φανερό πως ο μονοκράτορας γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης είχε αποφασίσει να ξεμπερδέψει οριστικά με τον «ενοχλητικό» Κώστα Καραγιώργη που αρνούνταν να αναλάβει «οικειόθελα» το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου για την εγκληματική διαχείριση και την τραγική κατάληξη του εμφυλίου πολέμου που βάρυνε τον ίδιο και την «αυλή» του.

    Η παγίδα ήταν καλά στημένη. Σύμφωνα με αφηγήσεις κομματικών στελεχών που ζήσανε τα γεγονότα, εμπνευστής και οργανωτής της ήταν ο Πολύδωρος Δανιηλίδης, ένα ικανό και αδίστακτο κομματικό στέλεχος με στοιχειώδη παιδεία, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που είχε τυφλή πίστη στον ολοκληρωτικό Μηχανισμό και ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στον αρχηγό του Νίκο Ζαχαριάδη.

    «Οι συγκρούσεις στο εσωτερικό του κόμματος υπάρχουν, αλλά διατηρούνται κρυφές. Δεν τις μαθαίνει η βάση του κόμματος που έτσι αγνοεί και τον αγώνα που διεξάγεται στην κορυφή», γράφει ο Ιταλός θεωρητικός Λούτσιο Κολέτι. Πρόκειται για μια ανελέητη σύγκρουση για τον έλεγχο του Μηχανισμού, μια συνεχή λυσσαλέα διαπάλη για την εξουσία, που μόνο μέσα στο πλαίσιό της θεωρώ ότι μπορεί να αναλυθεί και η διαμάχη Ζαχαριάδη και Καραγιώργη. Γι’ αυτό θα ήταν χρήσιμο ένα «φλάς-μπακ».

    Ο Κώστας Καραγιώργης ξεκίνησε από τις γραμμές της νεολαίας του ΚΚΕ και μέσα σε μια 20ετία έφτασε στα ανώτερα αξιώματα του κόμματός του: Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, διευθυντής του δημοσιογραφικού του οργάνου («Ριζοσπάστης») και υπουργός στην κομμουνιστική «κυβέρνηση του βουνού».

    Φυσικά μιά τέτοια πορεία δε μπορεί να είναι ομαλή και αδιατάρακτη. Σε αρκετές περιπτώσεις ο Καραγιώργης ήρθε σε σύγκρουση με την αυθεντία της κλειστής ηγετικής κλίκας που ελέγχει το Μηχανισμό:

    ● Kατά τη νεανική του ηλικία με τις επαφές του με την «αριστερή αντιπολίτευση» που συσπείρωνε τον ανθό της τότε κομματικής διανόησης.

    ● Αργότερα με την προσπάθεια των συντρόφων του να τον υπονομεύσουν κατά τη διάρκεια της εξορίας του στην Κίμωλο επί Μεταξικής δικτατορίας. Και τέλος,

    ● Στη δεκαετία 1940-1950, με την εκδήλωση όλο και πιό «αιρετικών» τάσεων.

    Ολα αυτά τον καθιστούσαν ιδεώδη για το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου που χρειαζόταν ο Ζαχαριάδης και η αυλή του μετά τη στρατιωτική ήττα του ΚΚΕ στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο (1946-1949).

    Η διαδρομή αυτή σκιαγραφείται μέσα από τις επιστολές που απευθύνει κατά καιρούς ο Κώστας Καραγιώργης στην ηγεσία του κόμματός του και στον Νίκο Ζαχαριάδη προσωπικά. Σ’ αυτές τις επιστολές, οι αρχικές παρατηρήσεις του Καραγιώργη για θέματα καθημερινής πολιτικής πρακτικής, υποκαθίστανται βαθμιαία από το αίτημα της «αποκατάστασης των δημοκρατικών κανόνων λειτουργίας του κόμματος».

    Ανάμεσα στα γράμματα-αναφορές και στα γράμματα-αιτήματα μεσολαβούν πέντε περίπου χρόνια (1945-1949) που σφραγίζονται από την ολέθρια για το ΚΚΕ «Συμφωνία της Βάρκιζας» (Φεβρουάριος 1945), τη «λευκή τρομοκρατία» (1945-46), τον εμφύλιο πόλεμο (1946-49) και τη στρατιωτική συντριβή του ΚΚΕ (1949).

    Πρόκειται για μια πενταετία «λαθών», αποτυχιών και εγκλημάτων της ηγεσίας του ΚΚΕ, για τα οποία πρέπει να βρεθούν οι κατάλληλοι αποδιοπομπαίοι τράγοι που θα αναλάβουν το βάρος της ευθύνης όλων των δεινών που έπληξαν το ΚΚΕ εξαιτίας της προφανούς ανεπάρκειας της ημιαναλφάβητης ηγεσίας του, με τρόπο ώστε να παραμείνει αλώβητο το «κύρος» και η μυθολογία που περιβάλλει αυτή την ηγεσία.

    Πράγματι, από την επόμενη της στρατιωτικής συντριβής του ΚΚΕ, ο αδιαμφισβήτος καθοδηγητης του Νίκος Ζαχαριάδης αποδύθηκε σε μια εναγώνια προσπάθεια αναζήτησης αποδιοπομπαίων τράγων. Και προετοίμασε το έδαφος με το λόγο του στην 7η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ (Μάιος 1950), όπου εξαπέλυσε επίθεση εναντίον του Τίτο, «των Τιτοικών πρακτόρων στην Ελλάδα και των μοναρχοφασιστών συμμάχων τους», αλλά απέφυγε να αναφερθεί σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Αυτό θα το κάνει λίγο αργότερα, όταν θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία της κατασκευής των αποδιοπομπαίων τράγων στους ώμους των οποίων θα μετατεθούν όλες τις ευθύνες της ήττας.

    Μ’ αυτό τον τρόπο ο παντοδύναμος γραμματέας του ΚΚΕ πέτυχε με μια βολή δυό στόχους:

    ● Πρώτο, απέσεισε από τις πλάτες του τις τεράστιες προσωπικές του ευθύνες για τη συντριβή του ΚΚΕ στο στρατιωτικό πεδίο. Και

    ● Δεύτερο, απαλλάχτηκε οριστικά από το κομματικό δυναμικό που θα μπορούσε να αποτελέσει μια εναλλακτική λύση στην κρίση της εξουσίας που ξέσπασε στο ΚΚΕ εξ’αιτίας αυτής της ήττας.

    Σ’ αυτή τη φάση, ξαναβγήκαν στην επιφάνεια οι διαβόητοι «κομματικοί φάκελοι» (για τους οποίους επανειλημμένα εκφράστηκε με απέχθεια ο Μάρκος Βαφειάδης), προκειμένου να στοιχειοθετηθεί η «ενοχή» των στελεχών που επιλέχθηκαν για το ρόλο του αποδιοπομπαίου. Ανάμεσα τους συγκαταλλεγόταν και ο φάκελος του Κώστα Καραγιώργη, για τον οποίο «τα πάντα «αποδείκνυαν» το ολοφάνερο γεγονός ότι επρόκειτο για έναν «αιρετικό» από ανέκαθεν.

    Κι όπως είναι γνωστό, στο κλειστό σχιζοφρενικό σύμπαν του ολοκληρωτισμού είναι εξαιρετικά ασαφής και απροσδιόριστη η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον «αιρετικό» και τον «προδότη».

    7. Αιρετικός; Οχι. Προδότης

    Οι πέντε μήνες που μεσολάβησαν μεταξύ της 7ης Ολομέλειας (Μάιος 1950) και της 3ης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ (Οκτώβριος 1950), χαρακτηρίζονταν από ένα όργιο ανεπίσημων, ημιεπίσημων και επίσημων καταγγελιών που οργανώθηκαν από τη «ζαχαριαδική τρόϊκα» των Γιώργου Γούσια, Βασίλη Μπαρτζώτα και Δημήτρη Βλαντά εναντίον των Μάρκου Βαφειάδη, Μήτσου Παρτσαλίδη, Χρύσας Χατζηβασιλείου, Κώστα Καραγιώργη, Λευτέρη Αποστόλου, Θανάση Χατζή, Ρουμελιώτη, Παναγιώτη Μαυρομάτη, Παύλου Νεφελούδη και δεκάδων άλλων.

    Ετσι δημιουργηθήκε το κατάλληλο ψυχολογικό κλίμα που θα επιτρέψει στην κλειστή ηγετική κλίκα να χρησιμοποιήσει ορισμένους απ’ αυτούς ως μέσο καταδίκης εκείνων που έχουν προεπιλεγεί ως αποδιοπομπαίοι τράγοι:

    Τα στελέχη του ολοκληρωτικού Μηχανισμού που βαρύνονται με αόριστες κατηγορίες και υπαινικτικές υποψίες, είναι πάντοτε πρόθυμα να υπερψηφίσουν οικειοθελώς την καταδίκη οιουδήποτε, προκειμένου να ετσι να «αποδείξουν» τη δική τους «αθωώτητα» και να σώσουν τη ζωή τους.

    Σ’ ένα κείμενό του με τίτλο «Προς την 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ», το οποίο εκδόθηκε από την Κεντρική Επιτροπή αυτού του κόμματος τον Οκτώβριο του 1950, ο Βασίλης Μπαρτζώτας γράφει:

    «Οι απόψεις των Μάρκου, Παρτσαλίδη, Χρύσας, Καραγιώργη και Αποστόλου είναι τυπική εκδήλωση του δεξιού ρεβιζιονισμού και εμφανίστηκαν μέσα στις δυσκολίες του ένοπλου αγώνα και έπειτα από την προσωρινή μας ήττα». [Β. Μπαρτζώτας: Προς την 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, Εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, Οκτώβριος 1950, σ. 12].

    Και λίγο πιο κάτω, αφού κοσμεί τον Καραγιώργη με τους συνήθεις κομμουνιστικούς υβριστικούς χαρακτηρισμούς «Πράκτορας, τυχοδιώκτης, αριβίστας, προδότης, υποκείμενο, προβοκάτορας, μηδενικό, κ.α.», [Β. Μπαρτζώτας: Προς την 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, Εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, Οκτώβριος 1950, σ. 19], αυτός ο ημιαναναλφάβητος κέρβερος της της «κομματικής ορθοδοξίας» (δηλαδή, της εξουσίας του και του βιοπορισμού του) σημειώνει:

    «Σωστή πολιτική στελεχών είχε το ΚΚΕ και η καθοδήγησή του στο δεύτερο ένοπλο αγώνα. Την πολιτική αυτή τη χτύπησαν με λύσσα τα οππορτουνιστικά στοιχεία και ο προβοκάτορας Καραγιώργης. Αυτός παρουσιάζεται σήμερα υπέρμαχος της ‘εσωκομματικής δημοκρατίας’ και με τη χαφιέδικη πλατφόρμα του ‘εξυγιαντής’ του ΚΚΕ…

    Το Κόμμα εξετάζει σήμερα τη χαφιέδικη δράση του Καραγιώργη που ασφαλώς είναι παλιά, εκδηλώνεται με τις εγκάρδιες σχέσεις του στην πρώτη κατοχή με τον Αγγλο Εντι και Γουντχάουζ, τα συναγελάσματά του με το Κολωνάκι στα 1946-7, και την αποτελειώνει με το καταστροφικό του έργο στο ΚΓΑΝΕ (Κλιμάκιο Γενικού Αρχηγείου Νότιας Ελλάδας) του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας». [Β. Μπαρτζώτας: Προς την 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, Εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, Οκτώβριος 1950, σ. 35].

    Μετά την ολοκλήρωση του μετασχηματισμού του «αιρετικού» σε «προδότη», στήθηκε η θεατρική παράσταση του ξεσκεπάσματος και της καταδίκης του στο κτίριο του ΚΚ Ρουμανίας που ήταν πάντα διαθέσιμο ως σκηνικός χώρος για τέτοιες παραστάσεις.

    Η πανελλήνια «πρώτη» του έργου «3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ» ορίστηκε για τον Οκτώβριο του 1950. Η παγκόσμια «πρώτη» της είχε προηγηθεί με τα αλλεπάλληλα κύματα των εκκαθαρίσεων που έπληξαν το ρωσικό λενινιστικό κόμμα «νέου τύπου» και τα «αδελφά» του κομμουνιστικά κόμματα όλου του κόσμου.

    Μετά την «τακτοποίηση» των θλιβερών ηθοποιών (που λειτουργούσαν ως μαριονέτες και δήμιοι στην υπηρεσία της ηγετικής κλίκας του ΚΚΕ), η ζαχαριαδική τρόικα διατύπωσε ένα φοβερό κατηγορητήριο, φορτώνοντας στους ώμους κάποιων κομματικών στελεχών τις ευθύνες για την ήττα του ΚΚΕ στον εμφύλιο πόλεμο (1946-9). Ανάμεσα σ’ αυτούς και ο Κώστας Καραγιώργης που καταγγέλθηκε ανοικτά πλέον ως «προδότης»:

    «Ο εξωμότης Κώστας Γυφτοδήμος-Καραγιώργης που όπως φαίνεται, από παλιά είναι πράκτορας,

    Το 1924, διαγράφηκε από την Κομμουνιστική Νεολαία και για δεύτερη φορά το 1930 με πρόταση του αντιπροσώπου της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

    Το 1927, στο κράτησε αισχρή στάση. Ιδιώτευε για ένα μεγάλο διάστημα.

    Το 1929, είναι μέλος της τριμελούς τροτσκιστικής ομάδας Πρίφτη, Βλάχου και Θεμελή.

    Από το 1930-1937 είναι στο εξωτερικό.

    Το 1937 στην Αίγινα δυσανασχετεί ενάντια στο κόμμα γιατί δεν του δίνει οδηγία να κάνει δήλωση για να βγεί να δουλέψει.

    Και μετά, στην εξορία αποκλείεται από την κομματική οργάνωση Κιμώλου γιατί κάνει διαπραγματεύσεις με τον Μανιαδάκη για να κάνει δήλωση μετανοίας.

    Μικροαστός, διανοούμενος, στοιχείο τυχοδιωκτικό και φιλόδοξο, είναι ικανός να πατήσει πάνω σε πτώματα για να ανέβει.

    Γίνεται φίλος με τους Αγγλους ταξίαρχους Εντι και Γουντχάουζ και άλλους Εγγλέζους πράκτορες, έχει σχέσεις με τους κύκλους της Ιντέλιντζενς Σέρβις στην Αθήνα.

    Οπου πάει διαλύει τις κομματικές οργανώσεις και συγκεντρώνει γύρω του ύποπτα και τυχοδιωκτικά και αντικομματικά στοιχεία.

    Είναι ο κύριος υπεύθυνος για την κατάσταση στο ΚΓΑΝΕ και για την απώλεια περίπου 6.000 ανταρτών». [Β. Μπαρτζώτας: Ομιλία στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, Εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, Οκτώβριος 1950].

    Αυτό το μικρό απόσπασμα από τον παραληρηματικό μονόλογο του Βασίλη Μπαρτζώτα (που επανέλαβαν στερεότυπα όλοι οι μετά απ’ αυτόν «ρήτορες) συνθέτει την ακραιφνώς κομμουνιστική Ζαχαριαδική αντίληψη της «επανερμηνείας» των στοιχείων του κομματικού φακέλου του εσωκομματικού αντιπάλου. Οταν εξαντλήθηκαν όλοι οι δεύτεροι και τρίτοι ρόλοι, το λόγο πήρε ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής, ο μέγας αρχιερέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης και διατύπωσε την τελική απόφαση που αμέσως επικυρώθηκε ομόφωνα από το άθυρμα των κομπάρσων και των γελωτοποιών του.

    Στις ομιλίες του Β. Μπαρτζώτα και των άλλων «συντρόφων» στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (Οκτώβριος 1950), η γλώσσα είναι αντάξια του ήθους και της διανοητικής εμβέλειας του ομιλούντος και των ομοίων του. Ωστόσο είναι προφανές ότι όταν ο κ. Μπαρτζώτας κατηγορεί τον αντίπαλό του ότι είναι «μικροαστός, διανοούμενος, στοιχείο τυχοδιωκτικό και φιλόδοξο, ικανός να πατήσει πάνω σε πτώματα για να ανέβει», δεν κάνει τίποτε άλλο από το να περιγράφει με θαυμαστή ακρίβεια το τυπικό πορτραίτο των κομμουνιστών ηγετίσκων, εάν φυσικά αντικατασταθεί ο χαρακτηρισμός «μικροαστός διανοούμενος» με τα πολύ εύστοχα επίθετα «ανεπάγγελτος» και «ημιαναλφάβητος».

    8. Ομόφωνη απόφαση καταδίκης

    Η επίτευξη των περιβόητων ομοφωνιών στα διάφορα «συλλογικά» όργανα κάθε ολοκληρωτικού μηχανισμού είναι ένα σταθερά επαναλαμβανόμενο φαινόμενο που από ερμηνευτική άποψη ανάγεται στη σφαίρα της ψυχοπαθολογίας. Ομως, πέρα απ’ αυτή τη γενική τοποθέτηση, μια αντίληψη στοιχειώδους πολιτικής και ιστορικής ευθύνης επιβάλλει κάποια αναφορά στη σύνθεση των συνάξεων που στοιχίζουν ανθρώπινες ζωές.

    Εν προκειμένω, στη σύνθεση της 3ης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ (1950), που στοιχίσε τη ζωή του Κώστα Καραγιώργη, συμμετείχαν τα μέλη της Κεντρική Επιτροπής, η οποία είχε «εκλεγεί» από το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ (5-10-1945) και αυτά που είχαν «προσληφθεί» στην Κεντρική Επιτροπή με «κοοπτάτσια» μεταξύ 1945 και 1950. [«Κοοπτάτσια»: Στην κομματική γλώσσα υποδηλώνει κάτι μεταξύ «πρσλήψεως» και «διορισμού»]. Ανάμεσά τους ήταν και οι:

    ● Ζαχαριάδης Νίκος

    ● Βλαντάς Δημήτρης

    ● Βοντίτσιος Γιώργος (Γούσιας)

    ● Δανιηλίδης Πολύδωρος

    ● Καπέτα-Σκύφτη Αλέγρα

    ● Καρράς Ηλίας

    ● Κούκουλου Ρούλα

    ● Λουλές Κώστας

    ● Μαυρομάτης Παναγιώτης

    ● Μπαρτζώτας Βασίλης

    ● Παρτσαλίδου Αύρα

    ● Ρούσος Ρούσος

    ● Στρίγγος Λεωνίδας

    ● Τρικαλινός Γιώργος

    ● Φλωράκης Χαρίλαος

    ● Χατζής Θανάσης,

    Η απόφαση της καταδίκης του Καραγιώργη πάρθηκε ομόφωνα. Μια ματιά στον παραπάνω κατάλογο είναι αρκετή για να δικαιολογήσει την παράθεσή του και να υπενθυμίσει πως όλοι εκείνοι που συμμετείχαν στην εγκληματική φαρσοκωμωδία της 3ης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ (1950), έχουν ένα ανεξόφλητο προσωπικό χρέος απέναντι στην αλήθεια και την ιστορία. Και το χρέος αυτό απορρέει από το γεγονός της προσωπικής τους συμμετοχής στη διαμόρφωση της ομόφωνης καταδίκης και της συνακόλουθης δολοφονίας του Κώστα Καραγιώργη.

    Θεωρητικά, όσοι απ’ αυτούς βρίσκονται ακόμη στη ζωή θα μπορούσαν να ξοφλήσουν ένα ελάχιστο μέρος αυτού του χρέους τους, συμβάλλοντας στη διαύγαση των γεγονότων, αποκαθιστώντας την ιστορική αλήθεια και αναλαμβάνοντας το μερίδιο της ευθύνης και της ενοχής που τους αναλογεί. Αλλά στην πράξη, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο με δεδομένο τον τύπο του «ανθρώπου» που χρειάζεται και διαμορφώνει ο ολοκληρωτικός μηχανισμός.

    9. Η σύλληψη

    Σύμφωνα με τις υπάρχουσες μαρτυρίες, ο Καραγιώργης αντέδρασε στην πολιτική καταδίκη του, συνελήφθη πάραυτα, υπέστη μια πρώτη κακοποίηση από τους συντρόφους του και τέθηκε σε απομόνωση απ’ όπου απέδρασε λίγο αργότερα. Στο μικρό διάστημα ανάμεσα στη δραπεύτευση και τη δεύτερη σύλληψή του, περιφερόταν στα δάση των περιχώρων και τα πάρκα του Βουκουρεστίου και επισκεπτόταν κάποιους φίλους του.

    Κατά μ

19. 

    Βασιλική Μετατρούλου
    1 Ιουνίου 2011 - 15:23

    [Συνέχεια από το προηγούμενο σχόλιο #18]

    Εφημερίδα «Θεσσαλονίκη», 26 Φεβρουαρίου 1976
    Επαναδημοσιεύθηκε στο περ. «Ζενίθ», τχ. Απριλίου 2008

    Κλεάνθης Γρίβας – Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗ (ΓΥΦΤΟΔΗΜΟΥ) 1954

    9. Η σύλληψη

    Σύμφωνα με τις υπάρχουσες μαρτυρίες, ο Καραγιώργης αντέδρασε στην πολιτική καταδίκη του, συνελήφθη πάραυτα, υπέστη μια πρώτη κακοποίηση από τους συντρόφους του και τέθηκε σε απομόνωση απ’ όπου απέδρασε λίγο αργότερα. Στο μικρό διάστημα ανάμεσα στη δραπεύτευση και τη δεύτερη σύλληψή του, περιφερόταν στα δάση των περιχώρων και τα πάρκα του Βουκουρεστίου και επισκεπτόταν κάποιους φίλους του.

    Κατά μία ανεπιβεβαιώτη εκδοχή, ο Καραγιώργης είπε στους φίλους του που τον φιλοξενούσαν, ότι πρόκειται να μεταβεί στη Μόσχα μαζί με τον Ζαχαριάδη για να ζητήσουν την προσωπική επέμβαση του Στάλιν προκειμένου να αποκατασταθεί η τάξη στο ΚΚΕ. Εφυγε από το σπίτι και δεν ξαναγύρισε ποτέ.

    ● Η αξιοπιστία αυτής της εκδοχής υπονομεύεται από το γεγονός ότι ήταν αδιανόητο το ενδεχόμενο να συνταξιδεύσουν στη Μόσχα ο παντοδύναμος αρχηγός του ΚΚΕ και ένα ηγετικό του στέλεχος που είχε καταγγελθεί επισήμως ως «πράκτορας» και «προδότης».

    ● Εάν όμως, αληθεύει, τότε η μόνη δυνατή ερμηνεία της είναι ότι επρόκειτο για παγίδα που στήθηκε από τον Ζαχαριάδη.

    ● Ωστόσο, είναι άξιος επισήμανσης ότι ο λόγος για τον οποίο θα επισκέπτονταν τον Στάλιν οι δυό Ελληνες κομμουνιστές ήταν «η αποκατάσταση της τάξης στο ΚΚΕ», γιατί επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι εκείνη την περίοδο το ΚΚΕ αντιμετώπιζε μιά οξύτατη «κρίση εξουσίας» και ότι στην κορυφή του διεξαγόταν μια λυσσαλέα διαπάλη μεταξύ των διαφόρων τμημάτων της ηγετικής ομάδας.

    Ανεξάρτητα απ’ αυτά, γεγονός είναι ότι ο Κώστας Καραγιώργης πιάστηκε από τη Ρουμάνικη ασφάλεια (Σεκιουριτάτε) ύστερα από απαίτηση της ηγεσίας του ΚΚΕ, στο δρόμο όπου βρίσκονταν οι πρεσβείες της Γιουγκοσλαβίας και της Γαλλίας.

    Ο τόπος της σύλληψής του επέτρεψε στους εσωκομματικούς αντιπάλους του να διατυπώσουν διαδοχικά δύο αντιφατικές ερμηνείες της σύλληψής του πάνω στις οποίες στηρίχτηκαν διαδοχικά δυό κατηγορίες εναντίον του.

    ● Σύμφωνα με την πρώτη «ερμηνεία», ο Κώστας Καραγιώργης πιάστηκε ενώ πήγαινε στη Γιουγκοσλάβικη πρεσβεία (συνεπώς, είναι «αυταπόδεικτη» η κατηγορία του «τιτοικού πράκτορα» που του απευθύνει ο κομματικός μηχανισμός).

    ● Σύμφωνα με τη δεύτερη, πιάστηκε ενώ πήγαινε στη Γαλλική πρεσβεία για να ζητήσει άσυλο (συνεπώς, «αποδεικνύεται» επίσης αφ’εαυτής η κατηγορία ότι ήταν «πράκτορας των Δυτικών μυστικών υπηρεσιών»).

    Λίγο αργότερα, με τη βοήθεια της ιδιότυπης κομμουνιστικής «διαλεκτικής», αυτές οι δυό εκδοχές και οι κατηγορίες που τους αντιστοιχούν, θα συνδυαστούν σ’ ένα περίεργο αλλά θανατηφόρο χαρμάνι.

    10. Η ανάκριση

    Μετά τη σύλληψη και τον εγκλεισμό του Καραγιώργη στα απομονωτήρια της Ρουμάνικης ασφάλειας, ο Νίκος Ζαχαριάδης συγκρότησε μια ολιγομελή «Ανακριτική Επιτροπή» που λογοδοτούσε απ’ ευθείας σ’ αυτόν και είχε ως αποστολή τη «διαλεύκανση» της υπόθεσης Καραγιώργη.

    Η Επιτροπή αυτή συγκροτήθηκε από στελέχη του ΚΚΕ που ήταν απολύτως πιστά «στη φωνή του κυρίου τους» (φυσικά για όσο διάστημα ο «κύριος» αυτός παραμένει ισχυρός και αμετακίνητος στη θέση του). Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες ανάμεσα στα μέλη της συγκαταλλέγονταν οι:

    ● Κώστας Κολιγιάννης: Μετά την έκπτωση και την εκδίωξη του Ζαχαριάδη, τον διαδέχθηκε στη θέση του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ (1957-1973).

    ● Χαρίλαος Φλωράκης: Πολιτικός πρόσφυγας που επέστρεψε παράνομα στην Ελλάδα το 1954 και συνελήφθη. Μετά την αποπομπή του Κώστα Κολιγιάννη, τον διαδέχθηκε στη θέση του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ (1973-1991).

    ● Πολύδωρος Δανιηλίδης: Πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουμανία, μετέπειτα «επίτιμος πρόεδρος» των Μαρξιστικών-Λενινιστικών (Μαοϊκών) Οργανώσεων των Ελλήνων της Ανατολικής Ευρώπης. Πέθανε το 1989.

    ● Ηλίας Καρράς: Πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουμανία, τέως ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ (Εσωτ.) μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ το Φεβρουάριο του 1968.

    ● Γ. Τσακίρης: Για την «εξέλιξή» του, ο γράφων δεν έχει καμιά πληροφορία, δυστυχώς.

    Ατυχώς, στάθηκε αδύνατο να προσδιοριστεί εάν και ποιοί άλλοι συμμετείχαν σ’ αυτή τη διαβόητη «Ανακριτική Επιτροπή». Η δολοφονία ενός ανθρώπου (και μάλιστα ενός «συντρόφου») είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να μιλήσουν όσοι ενέχονται σ’ αυτή. Ωστόσο, κρίνοντας κανείς από τα ονόματα που παρατίθενται πιο πάνω, συμπεραίνει ότι ο «μισθός» τους ήταν αντάξιος του «έργου» τους. Απ’ αυτούς τους πέντε:

    ● Ο Κώστας Κολιγιάννης και ο Χαρίλαος Φλωράκης προήχθησαν σε γενικούς γραμματείς και κρατήθηκαν σ’ αυτή τη θέση επί 17 χρόνια ο καθένας.

    ● Ο Πολύδωρος Δανιηλίδης «τιμήθηκε» με ισόβια σύνταξη και ένα «τίτλο».

    ● Ο Ηλίας Καρράς βολέυτηκε σε ηγετικό πόστο του ενός από τα δύο κομμάτια του ΚΚΕ, του λεγόμενου ΚΚΕ-Εσωτερικού, το οποίο προέκυψε από τη διάσπαση του ΚΚΕ (Φεβρουάριος 1968) και το οποίο αναδείχθηκε σε «ευνοούμενο» της εφιαλτικής δυναστείας Τσαουσέσκου.

    Ο κ. Λευτέρης Μαυροειδής στο βιβλίο του για τον Κ. Καραγιώργη αφήνει να εννοηθεί ότι γνωρίζει τα μέλη της διαβόητης «Ανακριτικής Επιτροπής» αλλά δεν αποκαλύπτει τα ονόματά τους, γιατί σκοπός του (όπως γράφει) «δεν είναι να κάνει αστυνομικό ρεπορτάζ ή να ξεσκεπάσει πρόσωπα». (!)

    11. Προς το τέλος

    Ο τρόπος με τον οποίο διεξήγαγε το έργο της η προαναφερόμενη «Ανακριτική Επιτροπή» είναι γνωστός από μιά σωρεία παρόμοιων υποθέσεων. Ο βετεράνος κομμουνιστής και υφυπουργός της Τσεχοσλοβάκικης κυβέρνησης Αρθουρ Λόντον που είχε προσωπική εμπειρία των εσωκομματικών εκκαθαρίσεων στις «λαικές δημοκρατίες» της Ανατολικής Ευρώπης, σκιαγράφησε μια σχετικά πλήρη εικόνα της ανακριτικής πρακτικής των κομμουνιστών κατά το δεύτερο κύμα των «Δικών της Μοσχας» που έπληξε τα Κομμουνιστικά Κόμματα μετά τη σύγκρουση του Στάλιν με τον Τίτο (1948) μέχρι το «αντισταλινικό» 20ο Συνέδριο του ΚΚ της ΕΣΣΔ (1956). [βλ. Α. Λόντον: Ομολογία, Αθήνα, Καμαρινόπουλος, χχ]

    Για το λόγο αυτό μπορεί κανείς παραλείψει τις περιγραφές των βασανιστηρίων που εφαρμόστηκαν στον Καργιώργη από τους «συντρόφους» του και να περιοριστεί σε μιά «ανεπιβεβαίωτη» μαρτυρία κάποιων μελών του ΚΚΕ».

    Πρόκειται για μαρτυρία μελών και όχι στελεχών του ΚΚΕ που έζησαν τότε τα γεγονότα (και εξαιτίας αυτού, αντιμετωπίζουν σήμερα έντονα συνειδησιακά προβλήματα). Η μαρτυρία αυτή παραμένει «ανεπιβεβαίωτη» επί τόσες δεκαετίες μετά την εξόντωση του Καραγιώργη, γιατί τα αρχεία του ΚΚΕ εξακολουθούν να φυλάγονται ως επτασφράγιστο μυστικό. Ισως γιατί πολλοί «από τους εμπλεκόμενους σ’ αυτή την υπόθεση βρίσκονται στη ζωή» και σκοπός ορισμένων ερευνητών που θα μπορούσαν να τη φωτίσουν (όπως ο κ. Λευτέρης Μαυροειδής) «δεν είναι να κάνουν αστυνομικό ρεπορτάζ ή να ξεσκεπάσουν πρόσωπα που, στο κάτω-κάτω, έκαναν ότι έκαναν στο κλίμα που επικρατούσε τότε, πειθαρχώντας στην ηγεσία του κόμματός τους και, στο μεγαλύτερο μέρος τους, πιστεύοντας ότι εκπλήρωναν σοβαρό κομματικό καθήκον…»

    Σύμφωνα μ’ αυτή, ο διευθυντής της Ρουμανικής Ασφάλειας, μετά τη δολοφονία του Καραγιώργη παρέδωσε στην «Ανακριτική Επιτροπή» του ΚΚΕ όλα τα έγγραφα που σχετίζονταν με την υπόθεση Καραγιώργη.

    Ανάμεσα σ’ αυτά υπήρχε και μιά αναφορά της υπηρεσίας του προς την ηγεσία του ΚΚΕ στην οποία περιγράφονταν τα όσα είχε υποστεί ο Καραγιώργης «χωρίς να επιτευχθεί η απόσπαση ομολογίας του» και ζητούνταν οδηγίες ως προς το τι δέον γενέσθαι.

    Στο κάτω μέρος της σελίδας υπήρχε η απάντηση «συνεχίστε» κι ακολουθούσε η υπογραφή του Κώστα Κολιγιάννη.

    Η συνέχεια είναι γνωστή. Ενας ζωντανός που δεν αυτοκατηγορείται με τον τρόπο που επιθυμούν οι ανακριτές του, παρόλα όσα έχει υποστεί, είναι ένας επικίνδυνος μάρτυρας. Κι ένας τέτοιος μάρτυρας μόνο νεκρός δεν συνιστά απειλή. «Συνεχίστε». Πράγμα που σήμαινε πως ο Κώστας Καραγιώργης έπρεπε να συγκαταλέγεται μεταξύ των νεκρών. Ηταν Φθινόπωρο του 1954.

    12. Η «αποκατάσταση»

    Από τότε πολύ αίμα έρευσε στην κοιλιά του αδηφάγου κομματικού Κρόνου. Τρία χρόνια μετά το θάνατο του Στάλιν (1953), οι Σοβιετικοί εκδίωξαν τον Ελληνα «ομόλογό» του, Νίκο Ζαχαριάδη από το ΚΚΕ και διόρισαν στη θέση του τον Κώστα Κολιγιάννη. Νέοι συσχετισμοί δυνάμεων διαμορφώθηκαν στο ΚΚΕ αλλά όχι και νέες ποιότητες.

    Ο Σταλινισμός έδωσε τη θέση του στο νεοσταλινισμό. Ο Ζαχαριαδισμός αντικαταστάθηκε από τον Κολιγιαννισμό, αυτός από τον Φλωρακισμό και αυτός από τον Παπαρηγισμό. Ο ολοκληρωτισμός πέθαινε και θριάμβευε συγχρόνως.

    Απ’ αυτή την άποψη ολόκληρη η ιστορία του ΚΚΕ μπορεί να συνοψιστεί σε τέσσερεις μόνο λέξεις: Ζαχαριαδισμός (1931-1956), Κολιγιαννισμός (1956-1972), Φλωρακισμός (1972-1989), Παπαρηγισμός (1989-2011). Μέσα σε 80 χρόνια (από το 1931 μέχρι το 2011), τέσσερεις προσωπικές δικτατορίες με διάρκεια 25, 18, 17 και 22 χρόνων, αντιστοίχως, στο πλαίσιο ενός υποτίθεται «συλλογικού θεσμού», θα μπορούσαν να αποτελούν αντικείμενο φθόνου για πολλές κληρονομικές δυναστείες.

    Το 1956, κατά το κλείσιμο των εργασιών του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, ο Nικήτα Χρουτσόφ προκάλεσε σάλο στο διεθνές «κομμουνιστικό κίνημα» και την παγκόσμια κοινή γνώμη καταγγέλοντας τα εγκλήματα του Στάλιν.

    Οι αλλαγές που συντελούνταν στη «μεγάλη Σοβιετική πατρίδα» με βάση αυτή την καταγγελία και η ανάγκη της εναρμόνισης με το «οδηγό κόμμα της Σοβιετικής Ενωσης», ανάγκασε το ΚΚΕ να «θυμηθεί» με καθυστέρηση δύο περίπου χρόνων (1958) από την επίσημη καταδίκη του σταλινισμού (1956) τα εγκλήματα της δικής του «σταλινικής» ηγεσίας, η οποία είχε εξωραισθεί με την αλλαγή ορισμένων μόνο «προσώπων».

    Το 1958, μια «Ειδική Επιτροπή» του ΚΚΕ, αποφάνθηκε όχι για την αθωώτητα αλλά για την έλλειψη αποδείξεων της ενοχής του Καραγιώργη. Και με βάση το πόρισμα αυτής της Επιτροπής, το ΚΚΕ προχώρησε εντελώς αθόρυβα στη μεταθανάτια «αποκατάσταση» τριών από τα θύματα αυτών των εγκλημάτων, με απόφαση της 9ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του:

    «Η Ολομέλεια αποφασίζει την αποκατάσταση της μνήμης των συντρόφων Γιώργη Σιάντου, Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα) και Κώστα Γυφτοδήμου (Καραγιώργη)».

    Όλα έγιναν «εντελώς αθόρυβα», γιατί ολόκληρη η τότε ηγεσία του ΚΚΕ ήταν συνένοχη στα εγκλήματα αυτά και συνεπώς δεν μπορούσε να τα ομολογήσει ή να τα παραδεχθεί ανοικτά. H «αποκατάσταση» του Καραγιώργη αποφασίστηκε από τους συνεργούς στη δολοφονία του εν κρυπτώ, όχι επειδή ήταν αθώος αλλά επειδή «δεν είχαν προκύψει στοιχεία που να θεμελιώνουν την ενοχή του».

    Στην έκθεση της «Ειδικής Επιτροπής» του ΚΚΕ, σημειώνεται: «Το περιεχόμενο της δήλωσης αυτής [του Καραγιώργη στις 18-11-1950] θα ήταν λάθος να κριθεί και να παρθεί υπόψη ξεκομμένο από τις συνθήκες [απομόνωση, βασανιστήρια] και την ψυχολογική κατάσταση που βρισκόταν εκείνος που το έγραψε».

    Αυτό το εκπληκτικό σκεπτικό εξηγείται μόνο από το γεγονός ότι η σύνθεση του οργάνου που αποφάσισε ομόφωνα την ακρωτηριασμένη «αποκατάσταση» του Κώστα Καραγιώργη ήταν (με ελάχιστες διαφοροποιήσεις) ίδια με τη σύνθεση του οργάνου που τον είχε καταδικάσει ομόφωνα πριν από οκτώ χρόνια. Τα θλιβερά εκτελεστικά όργανα του ολοκληρωτικού Μηχανισμού που χθές κραύγαζαν «ένοχος», τώρα σιγοψιθύριζαν «δεν αποδείχθηκε η ενοχή».

    Η «αποκατάσταση» του Κώστα Καραγιώργη έγινε τόσο αθόρυβα και μυστικά, που ακόμη κι η γυναίκα του Μαρία Καραγιώργη, που ήταν ηγετικό στέλεχος και βουλευτής της ΕΔΑ, την πληροφορήθηκε μόλις το 1961, δηλαδή με καθυστέρηση τριών ολόκληρων χρόνων. Και είναι προς τιμή της Μαρίας Καραγιώργη το γεγονός ότι υποστήριξε πάντοτε αταλάντευτα την αθωώτητα του συζύγου της και δεν δέχτηκε ποτέ να τον αποκηρύξει παρά τις φοβερές πιέσεις που της ασκήθηκαν από τον κομματικό μηχανισμό (σε πλήρη αντίθεση με κάποιες άλλες «κυρίες», όπως για παράδειγμα η Ρούλα Κούκουλου, σύζυγος του Νίκου Ζαχαριάδη και η Αύρα Παρτσαλίδη, σύζυγος του Δημήτρη Παρτσαλίδη, οι οποίες καθόριζαν την στάση τους απέναντι στους συζύγους τους σύμφωνα με τις επιταγές της εκάστοτε ηγεσίας του Μηχανισμού).

    Δεν έμεινε λοιπόν παρά μόνο ένας ανάμεσα στους χιλιάδες νεκρούς που προσφέρθηκαν θυσία στο «μεγαλείο» και την αθλιότητα του κομματικού Κρόνου, με τις ζητωκραυγές του αενάως αυτοαναπαραγόμενου τραγικού χορού των αλλοτριωμένων συνειδήσεων που καταδικάζουν ή αθωώνουν κατ’ εντολή, χωρίς αμφιβολίες, ενδοιασμούς και ανησυχίες.

    Και μαζί μ’ αυτούς τους νεκρούς, αιωρούνται αναπάντητα τα «πως» και τα «γιατί» της «υπόθεσης Καραγιώργη» και των χιλιάδων άλλων παρόμοιων εγκλημάτων που ίσως έρθουν κάποτε στο φως..

20. 

    Βασιλική Μετατρούλου
    1 Ιουνίου 2011 - 15:24

    Μπορείτε να διαβάσετε ή/και να κατεβάσετε την πλήρη έκδοση του βιβλίου, εδώ:

    http://blo.gr/5yj

21. 

    Βασιλική Μετατρούλου
    25 Ιουνίου 2011 - 21:29

    Ελευθεροτυπία, Σάββατο 25 Ιουνίου 2011, από τον Φοίβο Οικονομίδη:

    «Πίστευα στον Ζαχαριάδη, αλλά…»

    ΚΩΣΤΑΣ ΓΥΦΤΟΔΗΜΟΣ-ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗΣ: Η ΛΕΞΗ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΣΤΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΤΟΥ
    «Πίστευα στον Ζαχαριάδη, αλλά…»
    Του ΦΟΙΒΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ

    Ο Κώστας Γυφτοδήμος (Καραγιώργης) ήταν γιατρός και στέλεχος του ΚΚΕ από την προπολεμική περίοδο. Στη διάρκεια της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου εξορίστηκε στην Κίμωλο απ’ όπου και δραπέτευσε τον Μάιο του 1941. Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ από το 1942.

    Μετά την απελευθέρωση ανέλαβε τη διεύθυνση του «Ριζοσπάστη» και στάλθηκε στη διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο, όπου έκανε «ενέργειες» προς τους συμμάχους για τη διευκόλυνση της επιστροφής του αρχηγού του ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδη, στην Ελλάδα, που στο μεταξύ είχε απελευθερωθεί από το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου.

    Στη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου έγινε στρατηγός του ΔΣΕ και μέλος του Πολεμικού Συμβουλίου που διηύθυνε τον ένοπλο αγώνα του ΚΚΕ.

    Συνδεόταν φιλικά με τον αρχηγό του ΚΚΕ και στη διάρκεια της 5ης Ολομέλειας του Κόμματος (τέλη Ιανουαρίου 1949) υποστήριξε ότι «η μεγαλύτερη συμβολή τού σ. Ζαχαριάδη σε ολόκληρη την ιστορία του Κόμματός μας είναι… ότι μας οδήγησε με μπολσεβίκικη πραγματικά τόλμη στην απόφαση να ξαναπάρουμε τα όπλα, με τη βεβαιότητα ότι αν κάνουμε το καθήκον μας μπορούμε στο συντομότερο ικανό χρονικό διάστημα να φτάσουμε στη σίγουρη νίκη».

    Επικριτικό γράμμα

    Αλλά η νίκη τελικά δεν ήρθε. Αντίθετα, μια σκληρή ήττα υποχρέωσε σε υποχώρηση εντός των συνόρων του σοβιετικού μπλοκ.

    Ηδη είχε αρχίσει το κριτικό σημείωμα με τις απόψεις του Μ. Βαφειάδη να ταλανίζει την ηγεσία του ΚΚΕ. Ακολούθησαν οι κριτικές παρατηρήσεις του Παρτσαλίδη και στις 6 Ιουνίου του 1950 ο Καραγιώργης συνέταξε ένα επικριτικό γράμμα προς το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ, που του στοίχισε τη διαγραφή από το Κόμμα και τον κατ’ οίκον περιορισμό του στο Βουκουρέστι.

    Προσπάθησε να διαφύγει από τον τόπο κράτησής του, οπότε συνελήφθη εκ νέου και κλείστηκε στις ρουμανικές φυλακές, όπου και πέθανε έπειτα από περίπου πέντε χρόνια.

    Στο γράμμα του ο Καραγιώργης κατηγορούσε την ηγεσία του ΚΚΕ για έλλειψη δημοκρατίας και τον ίδιο τον Ζαχαριάδη για αντισοβιετισμό και εθνικιστικές παρεκκλίσεις.

    Ο Καραγιώργης έγραφε στο γράμμα του προς το Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ, μεταξύ των άλλων, ότι: «Σύντροφοι… Αυτή η “παμψηφεί” ομοφωνία μας, αντί να δείχνει μπολσεβίκικη μονολιθικότητα, δείχνει ίσως περισσότερο μια πολύ έκδηλη ιδεολογικο-πολιτική αποτελμάτωση. Ιδίως αν σκεφτεί κανένας ότι επί χρόνια τώρα (από το 1941 και δω) σχεδόν τα ίδια πρόσωπα (με ελάχιστες αλλαγές) συζητούν στα κομματικά σώματα χωρίς να μπαίνουν στην ουσία και δέχονται κατά κανόνα όσα λέει κάθε φορά η εισήγηση. Ετσι π.χ. στην άλλη κατοχή και αμέσως ύστερα απ’ αυτήν καταδικάστηκαν “παμψηφεί” οι απόψεις του Γιάννη Ζεύγου και οι δικές μου, που ήσαν αντίθετες από την οπορτουνιστική γραμμή της καθοδήγησης, αλλά οι ίδιες απόψεις (στο βασικό τους πυρήνα) πάλι “παμψηφεί” εγκρίθηκαν αργότερα, όταν αυτή τη φορά τις παρουσίαζε στην 5η Ολομέλεια ο σ. Ζαχαριάδης, κάνοντας με τετράχρονη καθυστέρηση την κριτική της κομματικής γραμμής στην άλλη κατοχή…

    »”Παμψηφεί” ακόμα έγινε δεκτή και η αντισοβιετική κατά βάση και αναφισβήτητα οπορτουνιστική αντίληψη του σ. Ζαχαριάδη στη 12η Ολομέλεια και το 7ο συνέδριο (σ.σ. του 1945) για το ρόλο της Αγγλίας στην Ελλάδα σαν αντιστάθμισμα για πίεση από βορρά (Λαϊκές Δημοκρατίες και Σ. Ενωση). Και φυσικά πάλι “παμψηφεί” τώρα η Κ.Ε. δέχτηκε την αυτοκριτική του σ. Ζαχαριάδη (απόλυτα ανεπαρκή και μασημένη για το ζήτημα της Αγγλίας), τώρα έπειτα από πέντε ολόκληρα χρόνια, όχι βέβαια από πρωτοβουλία του.

    »Η τελευταία μας Ολομέλεια, αντί να αισθανθεί βαθιά τη σημασία του θέματος, γλίστρησε και σε αντισοβιετικό κατήφορο, καθοδηγούμενη από το Π.Γ. Και σκέφτεται κανένας: Αν έτσι τους ξεφεύγει και μιλάνε οι σ. Ζαχαριάδης και Ιωαννίδης για τους Μπολσεβίκους, σε μια τέτοια Ολομέλεια, έπειτα από την ήττα μας, όταν έχουμε τέτοιο θέμα, πώς θα μιλούσαν (και κυρίως πώς θα σκέφτονταν) αν ήμασταν ακόμα με τα όπλα στα βουνά της Ελλάδας και πώς θα μιλούσανε (και κυρίως πώς θα σκέφτονταν και πάλι) αν ήμασταν στην Αθήνα, όπως ήμασταν μεταβαρκιζιανά, δίνει την απάντηση η στάση του σ. Ζαχαριάδη στο σοβαρότατο και με τόσες συνέπειες ζήτημα της αποχής από τις εκλογές. Και τέλος πώς θα μιλούσαμε και πώς θα σκέφτονταν στην Αθήνα, αν ήμασταν εκεί νικητές; Θα σκέφτονταν μπολσεβίκικα και στο πνεύμα του Λένιν και του Στάλιν; Και πρέπει ακόμα να σημειώσω ότι οι σ. του Π.Γ. μέσα στην Ολομέλεια εσάρκασαν εναντίον του σ. Παρτσαλίδη, γιατί επέμεινε να τυπωθεί γρήγορα η μπροσούρα του σ. Τσερβένκο, που δίνει την πείρα του Βουλγάρικου Κόμματος από την εθνικιστική προδοτική γραμμή του Τράιτσο Κοστόφ…

    »Παρά τον κίνδυνο του χαρακτηρισμού “φραξιονισμός”, μίλησα το Νοέμβρη του 1949 με το μέλος της Κ.Ε. σ. Χρύσα Χατζηβασιλείου, που την επισκέφθηκα, της εκδήλωσα τις μεγάλες μου ανησυχίες και τις αντιλήψεις μου που κατέληγα από τότες. Ομολογώ ότι μου υπήρξε εξαιρετικά δύσκολο να φτάσω σε τελικά συμπεράσματα. Με το σ. Ζαχαριάδη δουλέψαμε μαζί από τα χρόνια της νεολαιίστικης ζωής μας, πίστευα εξαιρετικά σ’ αυτόν. Και έτσι ενώ στην άλλη κατοχή πάλαιψα πολύ επίμονα και χρόνια ολόκληρα μέσα στο Κόμμα για τις διαφορετικές μου αντιλήψεις από τη γραμμή των Ιωαννίδη – Σιάντου και κράτησα τις αντιλήψεις μου όλες, ακόμα και όταν γύρισε ο Ζαχαριάδης, όμως αφ’ ότου γύρισε ο Ζαχαριάδης δέχτηκα κι εγώ, όπως άλλωστε όλοι μας “εν λευκώ” τα πάντα απ’ αυτόν. Και πίστευα ότι έχει μεν τα προσωπικά του ελαττώματα (και μάλιστα μεγάλα), ότι πέφτει έξω ίσως σε πολλά πρόσωπα, ότι τον “παίρνουν στο λαιμό τους” μερικοί συνεργάτες του, αλλά ότι ο ίδιος είναι ο καλύτερός μας, παρ’ όλα αυτά, και ότι αυτός θα μας οδηγήσει στη νίκη.

    Αλυσίδα λαθών

    Τώρα βλέπω ότι ο Ζαχαριάδης και μέσω των ανθρώπων που ανάδειξε (Ιωαννίδης, Σιάντος κ.λπ.) μας οδήγησε στην ήττα, την άλλη φορά, και τώρα μας οδήγησε ο ίδιος προσωπικά στην ήττα, εξίσου με μια ατέλειωτη αλυσίδα λαθών, που δεν αφήνει καμιά περίοδο και κανένα τομέα του Κόμματος απ’ έξω.

    »Βλέπω ακόμα -το χειρότερο- ότι η λέξη αυτοκριτική δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο του σ. Ζαχαριάδη εχτός όταν φτάνει στο απροχώρητο η κατάσταση και δεν μπορεί πια ν’ αρνηθεί τα πασίγνωστα.

    (Παρ’ όλα αυτά στην τελευταία Ολομέλεια ούτε για το περί Αγγλίας λάθος του έκανε ικανοποιητική αυτοκριτική, ούτε τ’ άλλο λάθος για το Μακεδονικό παραδέχτηκε.) Κι έτσι ο σ. Ζαχαριάδης έχει οδηγήσει το Κόμμα μας σε μια εσωτερική κατάσταση πολύ δύσκολη και πολύ επικίνδυνη, κατάσταση ιδεολογικής, πολιτικής στειρότητας και απόπνιξης κάθε πνεύματος κριτικής και αυτοκριτικής και ειλικρινούς (και έγκαιρης) αυτοκριτικής…». *

22. 

    Βασιλική Μετατρούλου
    13 Αυγούστου 2011 - 14:33

    Ελευθεροτυπία, Σάββατο 13 Αυγούστου 2011
    Σελίδες μνήμης
    Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

    http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=301417

    Σε ένα από τα προηγούμενα σημειώματά μου αναφέρθηκα στο βιβλίο των Μαρίας Καραγιώργη και Κατερίνας Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου για τον Κώστα Καραγιώργη.

    Κάποιοι φίλοι μου έκαναν μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Εγραψα με αφορμή το βιβλίο και όχι για το ίδιο το βιβλίο. Η παρατήρηση ήταν σωστή. Αλλά αυτή είναι η δουλειά αυτής της στήλης. Δεν είναι στήλη βιβλίου ούτε κριτικής τέχνης ή θεάτρου. Αν συχνά-πυκνά καταπιάνομαι με τέτοια θέματα είναι γιατί μου δίνουν τη δυνατότητα να αναπτύξω ένα θέμα από μια άλλη αφετηρία. Π.χ. η έκδοση μιας ποιητικής συλλογής από έναν άγνωστο ποιητή, που με αγγίζει με τη δύναμη της γραφής του, είναι σημαντικότερο πολιτικό γεγονός από όλες μαζί τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, που τις θεωρώ ασήμαντες και ανούσιες και μου είναι αδιάφορη η δημοσιότητα που απολαμβάνουν.

    Τα σημειώματα αυτά έχουν περιορισμένο αριθμό λέξεων. Υποχρεωτικά λοιπόν πρέπει να βρεθεί ένα κέντρο βάρους που δεν είναι αναγκαστικά πάντα το σωστό. Ο Καραγιώργης, ο Ζωιτόπουλος, ο Μάξιμος και αρκετοί άλλοι, εξίσου σημαντικοί, ήταν κατά την άποψή μου από τους θεμελιωτές του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Και σε άλλες συνθήκες, ίσως ο Καραγιώργης να ήταν ο φυσικός ηγέτης. Ολοι αυτοί αγνοούνται σήμερα. Αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω και ένα μέλος της σημερινής ΚΝΕ, που να τους έχει ακούσει έστω και εξ ονόματος.

    Χαρακτηριστικό είναι πως αυτό το βιβλίο είναι αυτοέκδοση και κυκλοφόρησε σε πεντακόσια αντίτυπα και διανέμεται δωρεάν σε φίλους και συντρόφους. Δηλαδή σαν παράνομη μπροσούρα, σε μια χώρα, που τουλάχιστον πριν από την κρίση, είχε μια παραγωγή τίτλων που ξεπερνούσε τους έξι χιλιάδες ετησίως.

    Μαρτυρίες από την Κατοχή και τον Εμφύλιο έχουμε σήμερα πολλές. Και είναι σημαντικό αυτό. Το πρόβλημα είναι η αξιοπιστία τους, γιατί εκτός εξαιρέσεων είναι βιογραφίες αυτοδικαίωσης. Εν τούτοις, βγαίνουν άγνωστες λεπτομέρειες που σοκάρουν. Οπως αυτές που μας δίνει η Καραγιώργη για τον γ.γ. του ΚΚΕ, Κ. Κολιγιάννη.

    Στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου στη Θεσσαλία, όπου αρχιστράτηγος ήταν ο Καραγιώργης, ο Κολιγιάννης κλείνει τον τραυματισμένο Καραγιώργη σε μια σπηλιά και, με την απειλή περιστρόφου, του ζητάει να του παραδώσει την αρχηγία. Στις εκλογές του ’46, το ΚΚΕ είχε αποφασίσει συμμετοχή στις εκλογές. Και ο Καραγιώργης με την ιδιότητα του διευθυντή του «Ριζοσπάστη» γράφει ένα πρωτοσέλιδο άρθρο για τη σημασία των εκλογών. Πριν από την εκτύπωση εμφανίζεται στο τυπογραφείο ο Ζαχαριάδης, αλλάζει τον τίτλο και τον κάνει «αποχή». Το κείμενο από κάτω δεν άλλαξε και υποστήριζε τις εκλογές. Ο «μεγάλος αρχηγός» από μόνος ήταν όλο το κόμμα. Τα όργανα έπαιζαν διακοσμητικό ρόλο.

    Στο ίδιο βιβλίο, υπάρχει ένα παράρτημα της Καραγιώργη για το βιβλίο της Ελλης Παππά, που εκδόθηκε μετά το θάνατό της. Κατηγορεί τον Καραγιώργη για βαναυσότητες στην Πελοπόννησο στη διάρκεια της Κατοχής. Ομως ο κατηγορούμενος ουδέποτε σε αυτήν την περίοδο είχε πατήσει το ποδάρι του στην περιοχή. Μαρτυρίες γυναικών συγκρατουμένων τής Παππά, αναιρούν όλα όσα υποστηρίζει στο βιβλίο της και την κατηγορούν για διαστρέβλωση της Ιστορίας. Υπογράφουν όλες μαζί μια επιστολή που δημοσιεύθηκε στην «Αυγή».

    Τελικά, πόσα ινδάλματα πρέπει να γκρεμίσουμε για να μάθουμε την αλήθεια; Γιατί η Παππά δεν ήταν τυχαίο όνομα. Προς το παρόν, ας αρκεστούμε σε αυτές τις πολύτιμες μαρτυρίες που γράφονται με σπαραγμό καρδιάς. Και ας είμαστε ευγνώμονες σε όλους αυτούς που φώτισαν σκοτεινές πτυχές της ιστορίας μας. Γαλουχηθήκαμε όλοι μας με μύθους και αυταπάτες που έγιναν η σιγουριά μας. Και η βεβαιότητα αποβλακώνει.
    [email protected]

23. 

    Βασιλική Μετατρούλου
    11 Σεπτεμβρίου 2011 - 00:08

    Αναδημοσίευση από:
    http://koziakas.forumotion.com/t1349-topic

24. 

    Θράσος Χαϊδαρίου
    23 Δεκεμβρίου 2011 - 20:49

    Από ένα μπλογκ από την Ιερισσό

    http://ierissos.blogspot.com/2011/12/blog-post_22.html

25. 

    1ας
    20 Ιανουαρίου 2012 - 11:34

    Ο Γρίβας τι βλακείες γράφει κάθε φορά ρε γαμώτο;;Για κάποιο λόγο τον είχα σε εκτίμηση παλαιότερα.Έχει ως απόδειξη της μαλακίες του Στίνα.Μα είναι δυνατόν ;;Έτσι γράφτηκε η “αντισταλινική” ιστορία.Έτσι βγαίνανε οι μαιντανοί στις τηλεοράσεις για να κάνουνε το ψώνιο τους…

    κρίμα.